paris-2019

2016ko Lan Kodearen erreformatik, gero eta jendetsuagoak izan dira Parisen Maiatzaren Leheneko manifestazioak. Jendeak Macron polizien (eta aberatsen) presidente izendatzeraino gogortu du errepresioa gobernuak. Jaka Horien mugimedua piztu ondorengo Maiatzaren Lehenean, izugarria izan da Poliziaren biolentzia. Manifestatzeko eskubidea bera mugatzen ari da etengabe Frantziako Estatua: legeak gogortuz edo berriak eginez, mobilizazioetara Polizia gehiago bidaliz, aspaldi erabili gabeko teknikak erabiliz eta langileengan beldurra zabalduz.

Etxean hartu gaituzten kideekin CNTren lokalean prestaketa lanak egin, eta manifestazio libertarioan izan ginen goizean: furgoneta, ura eta bokatak, propaganda... Ordena zerbitzu bat ere antolatu ohi dute, dena ondo doala ziurtatu eta manifestariak elkar zaindu eta babesteko. Sekretak, poliziak kamera handiekin… Ezer larririk gertatu ez arren, tentsioa nabaria zen. Montparnassera joan ginen ondoren, manifestazio nagusira.

Hedabide nagusien arabera, 80tik gora lagun atxiki zituzten “prebentiboki” maiatzaren 1ean, manifestazio bateratuaren aurretik. Ondoren, 300 baino gehiago atxilotu. 7.400 jendarmetik gora mobilizatu zituzten, eta lehen aldiz, suhiltzaileak erabili zituzten inguruko kaleetan trafikoa bideratzeko. Propio jarritako kamerak, droneak, motorrak, ura botatzeko tankeak, montaje polizial-mediatikoak… Frantziako Estatua ere urteotako gatazkak laboratorio errepresibo gisa erabili eta salbuespenezko neurriak normalizatzen ari da etengabe; ezagun zaigu hori guztia eta, ezinbestean, Euskal Herria datorkigu gogora.

Metrotik irten bezain laster, Poliziaren kontrola, jende guztia miatzeko. Manifestazioan sartu bezain pronto, gasa eta kargak milaka manifestari zeuden lekuan. Kale gehienak hartuta zeuzkaten, eta noiznahi pasatzen ziren edozein lekutatik modu bortitzean, porra, gas eta flashball eskopetekin. Azken hiru urteetan bezala, aurrealdean izan ziren kargarik eta liskarrik bortitzenak. Manifestazio burua hartu, eta beltzez jantzitako ehunka gaztek erantzun zieten poliziei, tartean bankuen eta espekulatzaile handien aurka eginez.

Aurrera egin eta sindikatuen furgonetekin bat egin genuen. Bakoitzak bereak eraman ohi ditu, musika eta aldarri ugarirekin. Bandera eta pankarta ugari, jaka horiz jantzitako jendea, margoketak nonahai, greba orokorrerako deiak, Vive La Commune banderan hizki gorriz, kapitalismoaren eta patriarkatuaren aurkako oihuak, Macronen eta Poliziaren aurkakoak… Munduko herri langile ugariren aldarriak ikus zitezkeen tarteka: palestinarrak, sahararrak, Yemengo gerraren aurkakoak, kurduak, ikurrinaren bat.

Errepresioa gogorra izan arren, langileria batu eta antolatzeko zailtasunak eta erronkak handiak izan arren, azken urteotako mugimenduek estuasunean jarri dute Europako gobernu handietako bat. Astez aste, kapitalaren morroiak zilegitasuna galduz doaz herritarren artean, aurtengo Maiatzaren Lehenak argi erakutsi duenez. Eta ezin ahaztu, egoera horretan, udan gure herrian egitekoa duten G7a. Munduko zapaltzaileen ordezkari gorenen bisitak Euskal Herrian jarriko du fokua, eta tamainako erantzuna ematea ez da erronka makala.

Patriarkatu kapitalistaren, inperialismoaren, G7aren eta bere munduaren aurka, bizitzea merezi duten bizitza duinen alde, gora herri langileon borroka!

Txaleko horien borrokak Frantziar Estatuan jarri du fokoa azarotik hona. Erregaien gaineko zergen igoerak piztu zuen mugimendua, baina etengabeko mobilizazioen bidez dimentsio zabalagoa hartuz joan da. Testuinguru horretan Paris borrokalaria ezagutu nahi izan dugu, bere aniztasun guztian.

Euskal Herriak urteetan jaso du elkartasuna Parisetik ere. Ondo erakutsi digute hori beren etxean hartu gaituzten CSPB Elkartasun komiteko Maite eta Yohannek. Apirilaren 25eko gauean iritsi eta hurrengo egunetan ezagutu ahal izan ditugu hemengo errealitate eta borroka desberdinak.

Apirilak 26. Langile migranteak eta etxebizitza

Paris kanpoaldeko Bagnolet hirian izan genuen lehen solasaldia. Gizon langile migranteek osatutako kolektiboa da Les Baras, gehienbat, Libiako gerraren ondoren Malitik, Gineatik eta Burkina Fasotik iritsitakoena. Hainbat urte daramate Parisen, eta dagoeneko lau espaziotan egon dira bizitzen; izan ere okupazio mugimenduak indarra izan du azken urteetan. Aipatutako lau espazio horiek migranteek beraiek berreskuratu izan dituzte, eta gai izan dira haien etxebizitza beharrei antolakuntzaz eta autogestioz erantzuteko. Ez hori bakarrik: sare bat osatu dute, modu asanblearioan eta elkar babestuz, EBk eta Frantziar estatuak ukatzen dizkien eskubideen alde borrokatzeko. Hori guztia, bestelako harreman eredu eta baloreekin.

^{Paris kanpoaldeko Bagnolet hirian langile migranteek berreskuratutako eraikina.}

Gaur egun, 150 lagunek osatzen dute proiektua, eta 90 bat bizi dira Bagnolet hiriko eraikinean. Gizarte zerbitzuen eraikin bat zen, baina hutsik zeraman denbora luze bat. Orain elkarte bat osatu dute, urteetako borrokaren ondorioz akordio prozesuetan baitaude udalarekin. Azkenaldian Euskal Herrian ere Harrera sareak eta bestelako proiektuak mugitu izan dira antzeko egoerei erantzuteko, eta pozgarria da ikustea elkartasunaren bidetik noraino iritsi daitekeen, kasu honetan, migranteak beraiek borroka subjektu bihurtzeraino.

Apirilak 27. Gizarte Zerbitzu Publiko eta Duinen alde, emakumeak borrokan

Emakumeen bizitza biolentzia desberdinengatik zeharkatua dago, baina bereziki larria da ustez babesteko diren instituzioetatik datorrenean. Miseriatik negozioa egiten duten adibidea da Palais de la Femme. Charonne kaleko “jauregiko” gunea Gizarte Zerbitzuen pribatizazioan oinarritzen da bazterketa larria pairatzen duten emakumeen egoera baliatuz. Esate baterako, 483 euro ordaindu behar dituzte hilean lo egiteagatik bakarrik. Gainera, umeentzako zaintza ere pribatizatua dago eta migranteek 1400 euroko tasa ordaindu behar dute sartzean, paperik ez dutelako. Hori gutxi ez balitz, langileen partetik infantilizazio jarrerak jasaten dituztela azaldu zuten.

^{Femmes En Guerre mobilizazioa, Palais du Femme guneko egoera salatzeko.}

Egoera hauek salatzeko, bertan bizi diren emakumeak udaletxe aurrean mobilizatu ziren larunbatean, jaka hori eta moreekin. Antolatzeko eta mobilizatzeko deia egin zuten, kontziente izanik egoera larrienetan dauden emakumeek zailtasun handiagoak dituztela kalera ateratzeko. Haiek oihukatzen zuten bezala “biolentzia sexista, biolentzia soziala, borroka bera, etsaia kapitala”.

Apirilak 27. Jaka horien erronkak

2018ko azaroan hasi zen agertzen hedabideetan Jaka Horien mugimendua, eta asko hitz haren jatorriaren inguruan. Parisko kideek azaldu digutenez, bigarren mailako errepideetan 80 kilometro abiadura muga ezarri zutenean hasi ziren sortzen lehen taldeak sare sozialetan. Azaroaren, erregaien gaineko zerga igotzearen aurka deitu zituzten lehen mobilizazioak. Politikoki eta ideologikoki definitu gabeko mugimendua izan da, eta asteek aurrera egin ahala gizarteko aldarrikapen ezberdinak bildu dituzte. Ez da lehen aldia antzeko mugimenduak daudena> 2016an, esaterako, Nuit Debout mugimenduak Errepublika plaza hartu zuen hiru hilabetez. Kontzientziak piztu eta etengabeko mobilizazioa mantentzeko gaitasuna agertu dute, baina erronka handiak dituzte aurretik.

Definizio faltak aniztasuna eman dio mugimenduari, baina hori nola antolatu, hori da orain erronketako bat. Aniztasun horren barruan, tentuz hartzeko ideiak ere ikusi ahal izan ditugu,  lehen bistara herriaren aldarrikapen modura agertu arren, atzean langile klasearen aurkako interesak eta ideia atzerakoiak ezkuta daitezkeelako. Borrokarako aukera eta espazio berriak sortu dituzte, baina oraindik ere disputan dago horien norabidea.

^{Sindikatuek ere bat egin zuten, aurrenekoz, Jaka Horien mobilizazioarekin.}