2023KO BRIGADAK: ARGENTINA-URUGUAITIK AZKEN KRONIKA

 

Bizitzaren sostengurako baliabideak dituen herrialde batean, nola da posible pobrezia gora joatea? Nola ulertu 400 milioi pertsonarentzako elikagaiak ekoizten dituen herrialde bat gosez hiltzen egotea? Ez da zaila erantzuna. Sistema kapitalista da, eta argentinar lurraldeetan logika estraktibisten bidez gauzatzen da. 


Logika basati hau, pribatizazioen azelerazioaren kariaz, baliabide naturalak ustiatzen ari da. Adibide larrienetarikoa, azken boladan hautsak harrotu dituen kasua da. Iparraldeko Jujuy probintzian, jatorrizko herriek aspalditik dihardute estraktibismoaren kontrako borrokan.


Zonalde horretan, “litioaren triangelua” dago (Argentinak, Txilek eta Boliviak elkarrekin duten mugan), hots, Lurreko litio erreserben %50 inguru dagoen espazioa da. Oso material preziatua da, adibidez, energia baterietan edo teknologia termosolarrean biltegiratzeko duen erabilgarritasuna dela eta. Beraz, garrantzi estrategiko handiko eremua da, Abya Yala osoan nagusi den erauzketa-logikari erantzuten dio: esaterako Amazonaseko deforestazioa, meatzaritza -minerala, harria...-, akuiferoen pribatizazioak, nekazal guneetako monolaborantza eta produktu kimikoen erabilera etab. Jatorrizko komunitateek kapitalari arrotz egiten zaion bizimodu komuna dute oinarritzat. Bizitza versus kapitala kontraesana agerian uzten du kasu paradigmatiko honek: batzuk bizitzeko eta naturarekin harremanetan jartzeko daude bertan; besteek, berriz, ustiaketa eta kapital metaketarako.

 

[...]

2023KO BRIGADAK: ITALIATIK AZKEN KRONIKA

 BRIGADAKO GAKORIK GARRANTZITSUENAK ETA EUSKAL HERRIRAKO IRAKASPENAK

 

Italiar Estatuari buruzko azken kronika honetan parte hartu dugun espazio eta topaketetan landutako hainbat kontu aztertu nahi genituzke. Helburua da, alde batetik, italiar Estatuko mugimenduen artean izaten ari diren eztabaida nagusiak mahai gainean jartzea; eta, bestetik, Euskal Herriko herri mugimenduarentzat irakaspen posible batzuk plazaratzea. Horregatik, hiru gai aukeratu ditugu:


1. Krisi ekologikoa eta borroka ekologisten garrantzia
2. Lurraldearen eta lurralde-borroken zentraltasuna
3. Errepresio mota zaharrak eta berriak

 

1. Krisi ekologikoa eta borroka ekologista berrien emergentzia


Estatu Italiarrean egondako denboran klimaren auziari eta mugimendu ekologistei ematen ari zaien garrantzia ikusi dugu: egon garen topaketa guztietako gai nagusietako bat izan da. Azken urteotan mobilizazio ekologistak izan dira mugimendu italiarrean egin diren garrantzitsuenetarikoak, eta jarraipen bereziki handia izan dute gazte eta ikasleen artean (Fridays for Future, aldaketa klimatikoaren aurkako grebak, trantsizio ekologiko bidezko baten aldekoak…).

 

Azken garaiotan asko dira Estatu italiarreko antolakundeak aztertzen ari diren gaiak, mugimendu hauetan parte-hartu eta modu efektiboan dinamizatzeko helburuarekin. Hainbat dira haien buruari egiten dizkioten galderak: nola artikulatu krisi klimatiko eta ekologikoaren diskurtsoa inperialismoaren militarizazioarenarekin, eta, modu orokorrago batean, krisi kapitalistaren diskurtsoarekin? Nola egin mugimendu hauek sektorial izateari utz diezaioten, eta berrosatze politikorako palanka izan daitezen? Hona hemen interesgarri iruditzen zaizkigun gako batzuk:

 

[...]

2023KO BRIGADAK: VENEZUELATIK 3. KRONIKA

UNIÓN COMUNERA

 

“Sozialismoranzko bidean aurrera egiteko, Venezuelako gizartean dirauten zapalkuntza-, esplotazio- eta menperatze-logikak desegiteko gai izango den herri-boterea behar dugu, eguneroko bizimodutik harremantze-mota berriak eratzeko gai izango dena, ahizpatasuna eta elkartasuna oinarritzat hartuta gure herriaren bizitza materiala planifikatzeko eta ekoizteko modu berrien etengabeko premiarekin. Horrek esan nahi du oinordetzan jaso dugun Estatu burgesaren forma erabat deuseztatu behar dela, oraindik bere praktika zahar eta kaltegarrien bidez erreproduzitzen dena, eta kudeaketa politikorako modu berrien asmakuntzari jarraipena eman behar zaiola.“
Hugo Chávez. 2012

 

Unión Comunera 2019. urtean sortu zen hainbat eragile komunal eta sozialen elkartzearen fruitu. Chavismotik herri-boterearen batasuna sustatzeko, botere komunala hauspotzeko eta krisiari aurre egiteko asmoarekin eztabaida-prozesu luzea eman ondoren sortu zen. Berehala herrialdeko eragile askorekin saretzen hasi ziren, eta ehun bat elkartzea lortu zuten. Hortik tiraka, Unión Comuneraren lehen Fundatze Kongresua egiteko beharra ikusi zuten, baina Covid-19 izurritea zela eta, atzeratu behar izan zuten. Azkenean, 2021ean aurre-kongresu bat eginda Urachicheko Alí Primera Komunan, 2022an burutu zuten El Maizal Komuna Sozialistan.

 

"Komuna zelula sozialista bihurtu behar da; bertan habia egin behar dute ahalegin etiko, moral, politiko, ekonomiko eta sozial guztiek, miseriaren aurka borrokatzeko."
Hugo Chávez. 2008

 


"Iraultzak (…) kapitalismoaren berezko munduaren ikuspegia errotik aldatu behar du, gizarte-sarea berreraikiko duten ekintzak abiarazi behar ditu, eta, horretarako, tokikoa maila unibertsalera igo behar du. Harreman politikoak, sozialak, ekonomikoak, antolakuntzakoak eta espiritualak ezartzea oinarritik nazio-mailara arte — nukleotik, nik esango nuke, zelulatik hasi eta nazio-maila osora arte ".
Hugo Chávez.
Aló Presidente Teorikoa 1
2009ko ekainaren 11

 


Estatu komunal berriaren antolakuntza-zelula oinarrizkoena kontseilu komunala izango baldin bada, Unión Comunera esperientzia komunalen arteko nazio-mailako saretzea da, elkarren artean artikulatzeko eta koordinatzeko. Helburu gisa, hain zuzen, Komunen Federazio Nazionala sortzea du, Estatu Komunala sortzeko aurrerapausoak emateko, eta Estatu burgesaren logika liberala gainditzeko modu bezala. Horrez gain, Unión Comunerak bere ekarpena egin nahi dio Sozialismo Bolibartarrari antolakuntza komunaletik, eta izaera internazionalista du munduko beste proiektu iraultzaile eta sozialistekiko. Horiexek izan ziren antolakundeari esleitu zizkioten balore eta printzipioak 2022ko fundazio-kongresuan aurkeztu zituzten programa eta estatutuetan.

 

[ ... ]

 

 

 

Filtro, 29 años. Saludo de Askapena

 

Nos repiten mil veces por TV, por internet, desde los partidos institucionales, y repetimos por las redes sociales, en conversaciones de taberna, que la extrema derecha, el fascismo, los nazis se están empoderando significativa y peligrosamente en todo el mundo. También en EH nos enfrentamos a esta postverdad.


El autoritarismo siempre ha existido, allá y aquí, unas veces escondido debajo de las piedras, otras invisibilizado por su prescindibilidad, ahora el Capital lo necesita otra vez en los medios y en las calles. La extrema derecha es intrínseca y consustancial al Capital. No se crea, no se construye, solo se renueva según las necesidades y el “ordeno y mando” del Capital.


Sin embargo, ¿no será que en realidad todas las sociedades de la civilización  capitalista e imperialista han sufrido una deriva en bloque hacia la derecha y dejado vacío el espacio de la izquierda?


La socialdemocracia hoy es meramente capitalista-liberal, porque las condiciones para poder reformar el mundo, los Estados y gobiernos han sido eliminadas por el Capital. La izquierda utiliza su discurso radical en ciertos resquicios de libertad de expresión que deja el mercado del marketing proselitista solo mientras garantice que nunca habrá acción coherente con estos discursos y promesas. La izquierda revolucionaria no existe, pero haberla, hayla, como las brujas y los fantasmas.


Frente a esto, valoramos que hay y habrá solo dos opciones:
Una, por ahora aparentemente hegemónica, hacer de la lucha una mera representación teatral para ser consumidos, digeridos y defecados por el Capital. Es decir, hacernos un hara-kiri político y cometer suicidio ideológico colectivo, aceptar la asimilación con individualizada paz interior, religiosa resignación masiva o alienada indignación cínica, y votar democráticamente el mal menor.


O dos, aceptar las consecuencias de la lucha contra este escenario dantesco que inexorablemente significará sufrir represalias, sacrificios, exilio interno y externo, presos y presas políticas, tortura, muertes .... Pero todo ello no es para mejorar nuestras condiciones de vida, sino para posibilitar a alguna futura generación la victoria definitiva sobre el Capital: su aniquilación. No existe atajo alguno ni hoja de ruta alguna para acuerdos de paz, reconciliación, coexistencia o supervivencia de la humanidad con el Capital.


Qué hacer ante un Estado que no cumple con su supuesto único cometido: garantizar las necesidades básicas de su población y de sus futuras generaciones. En Euskal Herria no tenemos Estado que cumpla. Aquí, en el Uruguay, considerando la producción y distribución de alimentos y la deficiencia de agua saludable,  tampoco. Si el Estado y gobierno cumple más con el Capital y sus poderes fácticos que con la población, solo queda el derecho a la rebeldía organizada: la objeción de conciencia, la desobediencia, la insumisión,… y la construcción de otro Estado popular con el cual cumplir. Para ello y para defender al nuevo Estado solo cabe desarrollar la solidaridad de clase y el internacionalismo revolucionario.


Valga citar la consigna de “crear uno, dos, tres … y mil Vietnams”, pero sin recortarla. Lo que escribió el Che: “¡Cómo podríamos mirar el futuro de luminoso y cercano, si dos, tres, muchos Vietnam florecieran en la superficie del globo, con su cuota de muerte y sus tragedias inmensas, con su heroísmo cotidiano, con sus golpes repetidos al imperialismo, con la obligación que entraña para éste de dispersar sus fuerzas, bajo el embate del odio creciente de los pueblos del mundo!”  

Por eso:
¡Viva la memoria histórica!
¡Viva Fernando Morroni y Roberto Facal¡
¡Viva la ternura internacionalista entre todos estos pueblos!
Hamaika Herri Borroka Bakarra!

 

 

 

Orriak