brigadak2019

Kretatik ferrya hartu eta Atenasen geldialditxoa egin ondoren, Tesalonikara iritsi ginen. Tesalonika Greziaren iparraldean dagoen hiri handi bat da, Greziako handienetan bigarrena. Han ere, KOEko kideek harrera egin ziguten, eta solasaldi bat izan genuen, batez ere Euskal Herriko azken berriei buruzkoa.

Tesalonika ingurua oso industrializatuta zegoen garai batean: langile-klase indartsua zuen, borrokalaria. Dena dela, 90. hamarkadatik aurrera, desindustrializatzen hasi zen, eta tokiko ekonomia berehala aldatu zen. Batez ere gazteetan, langabezia asko handitu zen. Unibertsitateko ikasketak izanda ere, lanik ezin aurkitu eta kanpora joaten hasi ziren. Horrekin batera, klase burgesak eta agintariek turistifikazioa bultzatu zuten. Etxebizitza turistikoen eraginez, errentak asko garestitu ziren, eta, batez ere gazteek, erdigunetik alde egin behar izan dute azken urteetan. Aldi berean, bizi-kalitatea okertuz joan da, zerbitzu publikoen kalitatea okertu da…

Tesalonikaren beste arazo handi bat garraio publikoa da. Oso hiri handia da, eta autobus-zerbitzua oso kaskarra da. Horrez gain, ingurumena ere kezkagarria da biztanleentzat. Ez du ia berdegunerik, zuhaitzik eta belarrik, eta, aipatu dugun moduan, garraio publikoa oso txarra denez, jende gehienak autoa erabiltzen du.

Beraz, beste hiri askotako arazo antzekoak ditugu hemen: agintariak turistak erakarri nahian eta biztanleak ezin bizi. Halere, badu hiri honek beste ezaugarri bat. Kokagune estrategikoan dago, Balkanetan. Ondorioz, inperialismoari lotutako gatazkak ere izaten dituzte.

Irakurri osorik

Astelehenean, uztailaren 2an, Kreta uhartera iritsi ginen, Greziako uharterik handienera. KOEko kideek harrera egin ziguten, Heraklion, eta ingurua ezagutzera joan ginen. Iluntzean, Tabya zentro sozialean, solasaldi bat antolatu ziguten. Euskal Herriko borrokaren historia eta gaur egungo egoera azaldu genuen, eta, ondoren, eztabaidarako tartea hartu genuen. Ikusi genuen interes handia dutela, denetarik galdetu baitzuten.

Hurrengo egunean, Chochilos elikadura arloko kooperatibako eta Be.Collective eragile komunaleko kide batek proiektu horiek azaldu zizkigun. Lehena tokiko produktuak saltzen dituen denda kooperatibo bat da, eta bigarrena lehen sektoreko produkzioan aritzen den taldea.

Irakurri osorik

Kokiniá, auzo gorria

Igande goizaldean iritsi ginen Atenasera, eta KOEko kide batek bere etxean hartu gintuen. Atseden hartu eta gero, Kokiniá auzora joan ginen. Kokiniá langile auzo bat da. 20. hamarkadan Turkiako kostaldetik kanporatutak izan ziren greziarrek sorturiko auzoa da. Atenaseko kanpoaldean dago, eta garai horretan ez zegoen inongo egiturarik; hortaz, bizi-baldintzak txarrak ziren eta elkarren arteko laguntzan oinarrituta aurrera egitea lortu zuten; horrexegatik, komunitate handiko auzoa da. Bertan, KOEren gune sozial batera eraman gintuzten, eta hango jendearekin, Euskal Herriko eta Greziako borroka-esperientziak trukatu genituen. Ondoren, ibilaldi historikoa egin genuen. Azaldu zigutenez,  II. Mundu Gerran naziek Grezia okupatu zuten. Kokinián ordea, erresistentzia indartsuarekin egin zuten topo. 1944ko martxoan naziak auzoa bereganatzen saiatu ziren, baina ezin izan zuten auzoko gerrilla garaitu. Zoritxarrez, abuztuan, ospakizun egun baten biharamunean denak lo zeudela baliatuz naziak auzoaz jabetu ziren. Ehunka pertsona fusilatu zituzten, gerrillakoak eta senideak izateagatik. Memoria ezabatu nahian, hori gertatu zen plazan eliza ortodoxo bat eta bestelako erakinak egin zituzten baina, aldaketak aldaketa, erresistentzia-sinbolo da oraindik.

Exarchia

Arratsaldean, Exarchia ingurura joan ginen. Han dago unibertsitate politeknikoa. 1973ko azaroan, yankiek sostengatutako diktadura militarraren azken garaian, ikasleek hiru egunez okupatu zuten, eta, azkenean, tankeek atea bota eta militarki esku hartu zuten. Ordutik, manifestazio jendetsuak antolatzen dira urtero, unibetsitatetik Estatu Batuetako enbaxadara, gertakari horiek gogoratzeko.

Exarchia oso ospetsua da, batez ere joera libertarioko hainbat borroka eta ekimenen gertaleku delako, baina bestelako prozesuak ere gertatzen ari dira. Alde batetik, arazo handia dago drogarekin, eta bertako mugimenduen arteko istilu-iturri izaten ari da horren aurrean hartu beharreko jarrera. Bestetik, munduko beste hainbat hiri handitako auzoetan gertatzen ari den moduan, gentrifikazio-prozesu bat ari da gertatzen: alokairuen prezioa igotzen ari da, auzoa taberna eta kafe modernoz betetzen, polizia berriro sartzen hasi da…

Menderakuntza baten historia

Hurrengo egunean, astelehenean, KOEko kideek beren bulego nagusietara eraman gintuzten. Han editatzen dute “Ezkerraren Bidea” astekaria. Argitalpen horretan, KOEko kideek eta bestelakoek hartzen dute parte. Oro har, prentsa idatzia gainbeheran dago, eta hori, nolabait, greziarren etsipenaren isla moduan uler daiteke; dena den, ezkerreko alderdi eta talde guztiek dute ohitura beren egunkari eta aldizkariak argitaratzeko, beren ideiak zabaltzeko asmoz.

Jarraian, militante historiko batzuekin elkartu, eta Grezia modernoaren historia azaldu ziguten. Bereziki nabarmentzekoa da Grezia beti egon dela, bere historia modernoan behintzat, garaian garaiko indar inperialisten menpe. Kokapen geopolitiko estrategikoa duenez, interes handia izan dute haren jabe egiten, era batera edo bestera: Otomandar Inperioa, naziak, britainiarrak, yankiek sostengatutako diktadura… Eta, gaur egun ere, bestelako menpekotasun-egoera bat du: azken urteetan aplikatu diren erreskateen (memorandumak) eta ondoriozko neurrien bidez, estatu, multinazional eta banketxe boteretsuak Greziako azpiegitura estrategikoez jabetu dira, eta, gainera, esku-hartze zuzena dute parlamentuan eta gainerako erakundeetan hartzen diren erabakietan. Greziaren burujabetza hutsaren hurrengoa da. Are gehiago, arriskua dago Greziako estatua eta bere lurraldetasuna bera desegiteko, aipatu ditugun interes horiek eta Turkiako politika espantsionista dela medio.

Galatsi: harreman sozialak eraldatzen

 Arratsaldean, Galatsi auzora abiatu ginen. Auzo hori klase ertain-baxuko jendeak osatzen zuen; ordea, krisiaren eraginez, bizi-maila nabarmen okertu da, Grezia osoan bezala (biztanleriaren % 50 pobrezian dago eta %33, pobrezia-atalasearen azpitik). Auzo honetan, estrategia integral bat abiatu du mugimendu antolatuak. Oraingoz, hiru ildo nagusi ditu: lehena auzo osoaren topagune bilakatu nahi duten gune politiko-soziala, elkarren arteko harremanak sustatzeko eta auzo problematikak identifikatzeko; bigarrena proposamen munizipalista bat da, eta auzoa eraldatzeko plan integral bat aurkeztu dute. Hirugarrena kontsumo-kooperatiba da.

(irakurri osorik)

2016ko Lan Kodearen erreformatik, gero eta jendetsuagoak izan dira Parisen Maiatzaren Leheneko manifestazioak. Jendeak Macron polizien (eta aberatsen) presidente izendatzeraino gogortu du errepresioa gobernuak. Jaka Horien mugimedua piztu ondorengo Maiatzaren Lehenean, izugarria izan da Poliziaren biolentzia. Manifestatzeko eskubidea bera mugatzen ari da etengabe Frantziako Estatua: legeak gogortuz edo berriak eginez, mobilizazioetara Polizia gehiago bidaliz, aspaldi erabili gabeko teknikak erabiliz eta langileengan beldurra zabalduz.

Etxean hartu gaituzten kideekin CNTren lokalean prestaketa lanak egin, eta manifestazio libertarioan izan ginen goizean: furgoneta, ura eta bokatak, propaganda... Ordena zerbitzu bat ere antolatu ohi dute, dena ondo doala ziurtatu eta manifestariak elkar zaindu eta babesteko. Sekretak, poliziak kamera handiekin… Ezer larririk gertatu ez arren, tentsioa nabaria zen. Montparnassera joan ginen ondoren, manifestazio nagusira.

Hedabide nagusien arabera, 80tik gora lagun atxiki zituzten “prebentiboki” maiatzaren 1ean, manifestazio bateratuaren aurretik. Ondoren, 300 baino gehiago atxilotu. 7.400 jendarmetik gora mobilizatu zituzten, eta lehen aldiz, suhiltzaileak erabili zituzten inguruko kaleetan trafikoa bideratzeko. Propio jarritako kamerak, droneak, motorrak, ura botatzeko tankeak, montaje polizial-mediatikoak… Frantziako Estatua ere urteotako gatazkak laboratorio errepresibo gisa erabili eta salbuespenezko neurriak normalizatzen ari da etengabe; ezagun zaigu hori guztia eta, ezinbestean, Euskal Herria datorkigu gogora.

Metrotik irten bezain laster, Poliziaren kontrola, jende guztia miatzeko. Manifestazioan sartu bezain pronto, gasa eta kargak milaka manifestari zeuden lekuan. Kale gehienak hartuta zeuzkaten, eta noiznahi pasatzen ziren edozein lekutatik modu bortitzean, porra, gas eta flashball eskopetekin. Azken hiru urteetan bezala, aurrealdean izan ziren kargarik eta liskarrik bortitzenak. Manifestazio burua hartu, eta beltzez jantzitako ehunka gaztek erantzun zieten poliziei, tartean bankuen eta espekulatzaile handien aurka eginez.

Aurrera egin eta sindikatuen furgonetekin bat egin genuen. Bakoitzak bereak eraman ohi ditu, musika eta aldarri ugarirekin. Bandera eta pankarta ugari, jaka horiz jantzitako jendea, margoketak nonahai, greba orokorrerako deiak, Vive La Commune banderan hizki gorriz, kapitalismoaren eta patriarkatuaren aurkako oihuak, Macronen eta Poliziaren aurkakoak… Munduko herri langile ugariren aldarriak ikus zitezkeen tarteka: palestinarrak, sahararrak, Yemengo gerraren aurkakoak, kurduak, ikurrinaren bat.

Errepresioa gogorra izan arren, langileria batu eta antolatzeko zailtasunak eta erronkak handiak izan arren, azken urteotako mugimenduek estuasunean jarri dute Europako gobernu handietako bat. Astez aste, kapitalaren morroiak zilegitasuna galduz doaz herritarren artean, aurtengo Maiatzaren Lehenak argi erakutsi duenez. Eta ezin ahaztu, egoera horretan, udan gure herrian egitekoa duten G7a. Munduko zapaltzaileen ordezkari gorenen bisitak Euskal Herrian jarriko du fokua, eta tamainako erantzuna ematea ez da erronka makala.

Patriarkatu kapitalistaren, inperialismoaren, G7aren eta bere munduaren aurka, bizitzea merezi duten bizitza duinen alde, gora herri langileon borroka!