Brigadak2022

HURRENGO KRONIKARA ARTE

[ ... ]

Lehenengo emakume taldea 60. hamarkadan sortu zen. Meategietako miseriari eta goseteari aurre egiteko, emakumeek antolatzeko beharra ikusi zuten, Amas de casa mineras taldea sortuz. Bizi-baldintzak gogorrak hobetzearen alde borrokatu zuten, mobilizazio desberdinak burutuz, gose grebak kasu. Zaila izan arren eta batzuetan bere komunitatearen babesa ez izanda  ere, beraien eskaerak onartzea lortu zuten, lehenengo emakume talde erreferentea bihurtuz.

Nekazal eremuan, berriz, emakume talde antolatuak 70. hamarkadaren bukaeran sortzen hasi ziren, emakume indigenen sindikatuekin hain zuzen ere. Ildo horretatik, 1980an Confederación Nacional de Mujeres de Bolivia "Bartolina Sisa" eratu zen. Geroztik, antolakunde honek emakume nekazari indigenen eskubideengatik eta haien bazterketa bikoitza salatzeko (emakume zein indigena izateagatik) borrokatu izan du.

Azkenik, feminismoa hirietan zabaltzen hasi zen. Hirietara iritsitako feminismoa mendebaldarra zen, gehienetan ONGek ekarritakoa. Eta hainbat talde feminista agertu ziren, hala nola, Mujeres Creando, talde anarkofeminista.

Hasieran, talde honek sortutako performance batzuen ondorioz, oihartzun mediatiko internazionala lortu zuen. Hala ere, Uraren Gerran taldea bitan banandu zen. Alde batetik, Mujeres Creando taldea mantendu zen eta bestetik, Feminismo Comunitario sortu zen. Azken talde honek uste baitzuen feminismoak herria edota komunitatearen alde borrokatu behar zuela.

2004an Alianza de mujeres aurkeztu zen. Erakunde honek emakume indigenen eta lan esparru ezberdineko emakumeen sindikatuak, Bartolinak eta Feminismo Comunitario batu zituen Despatriarkalizaziorako Agenda sortu eta indarrean jartzeko.

[ ... ]

COMUNA EL MAIZAL: GARAPEN COMUNALA, BLOKEO INPERIALISTA, SANTZIOAK ETA BARNE-KONTRESANAK. EDOZEIN OZTOPOREN GAINETIK, COMUNA ALA EZER EZ!

Comunak sozialismoa erditzeko bidea dira, atsedenik gabe borrokatzen diren milioika komunero sozialistentzat. Zelula sozialista horiek izango baitira Venezuelako gizarte berria erdituko dutenak, gaurdanik herri-boterea eraikiz eta ekoizpen-harreman berriak sortuz.

Hala ere, ez dira gutxi iraultza bolibartarrarekin eta Chavezen ondarearekin konprometitutako komuneroek dituzten oztopoak. Alde batetik, blokeo inperialista eta santzioak. Bestetik, estatuaren joera burgesak eta gobernuko sektore jakin batzuen erreformismoa. Horregatik, ezinbestekoa da testuingurua aztertzeko gai direnen lana eta konpromisoa aztertzea, estatu komunal moduan izendatzen duten hortzimuga sozialistari eusten diotenena.

Lan nekaezin horren adibide gisa El Maizal Comuna Sozialista dugu, gaur egun gehien garatutako esperientzia komunaletako bat. Hori dela eta, Maizaleko esperientziatik abiatuko gara funtsezkoak iruditzen zaizkigun gako batzuk garatzeko.

El Maizal Comuna Sozialista

El Maizal 2009an sortutako Comuna da eta 24 kontseilu komunalek osatzen dute, Lara eta Portugesa estatuetan kokatzen direnak. Azken urteotan, indar politiko eta ekonomiko garrantzitsua bihurtu da Venezuelan eta ezinbezteko erreferente morala da nazio mailan zein nazioartean.

El Maizalek bat egiten du Chavezen legatuarekin, eta autogobernu-unitate gisa ulertzen du Comuna, hau da, jabetza komunalean oinarritutako harreman produktibo berriak garatzeko tresna gisa.

[ ... ]

“MARIELLE VIVE!” AKANPALEKUA BIZIRIK!

Brigadaren azken txanpan, “Marielle Vive!” akanpalekuan egun batzuk igarotzeko aukera izan dugu. Sao Paulo estatuan kokatua, Valinhos hirigunetik oso gertu, egun 450 familiek okupatzen duten espazioa da. Ilegaltasunean bizi dira oraindik, agintari publikoek lurraren erabileraren aitortze ebazpenaren zai, asentamentu izaera eskuratzeko helburuarekin. Argi-indar eskasarekin, laborantzarako eraginkorrak ez diren lurrekin eta edateko ura kanpotik ekartzea behartuak, botere ekonomiko, politiko, judizial eta polizialen erasoei aurre egiteko familiek duten indarra liluratuta utzi gaitu. Hona hemen gure omenaldi xumea, elkartasun internazionalista gisa, sistema kapitalistaren aurkako pertsona hauen borroka eta erresistentziak Euskal Herriak ezagutu dezan.

[ ... ]

URUGUAI: La solidaridad es la ternura entre los pueblos

1994. urte hartan, Espainiar Estatuak bere tresna guztiak erabili zituen errepresioa eta zigorra aplikatzeko. Estatu terrorismoa erabili ostean, 90. hamarkadan Euskal Herriaren askapenerako borroka mundu mailan deslegitimatzeko saiakera hasi zen. Honen ondorioz, 1992an 30 herritar atxilotu zituzten Uruguayn, haien artean 13 euskaldun. Denboraren eta justiziaren poderioz, hasierako hogeita hamar atxiloketetatik hiru gelditu ziren estradizio aginduarekin: Goitia, Lizarralde eta Ibanez. Uruguayko abokatu zein politikari ugarik zentzu gabeko erabakitzat hartu zuten, gainontzekoek asilo politikoa eskuratu bazuten, askapen borrokan parte hartzea arrazoi politikoa zela argudiatzen zuten, hortaz hiru hauek estraditatzea ulergaitza zen. Are gehiago Espainiako komisaldegietan torturatuak izango zirela argi zegoen bitartean.

Kartzela barruan zein kanpoan zeuden euskal errefuxiatuek tinko eutsi zioten duintasunari eta preso gelditu ziren haiek gose greba erabili zuten arma gisa. Izan ere, arrazoi politikoengatik zeuden Uruguayn eta eskubidea den asilo politikoa besterik ez zuten eskatzen.

Felipe Gonzalez “sozialistak” anbulantziak eta polizia autoak oparitu zizkion Lacalleren gobernuari, beraz Uruguayko gobernuak ere, salduta, bat egin zuen bide errepresiboan bere txakurrei agindu zehatzak emanez. Honela iritsi zen 1994ko abuztuaren 24a, Espainiara kanporatuak izateko azken eguna. Hiru euskal presoak Filtroko ospitalean zeuden zeramaten gose grebaren ondorioz. Uruguayko milaka herritar ospitale kanpoan bildu ziren elkartasun ariketa sendoa eginez. Izan ere, bi urtetan aurrera eraman zen prozesu horretan, herritarrek Uruguayk asilo politikoaren alde izan zuen jarrera historikoa defendatzen zuten, onartezina zen gobernuak hiru euskaldun horiek justizia jasoko ez zuten estatu batera estraditatzea.

Elkartasun saio hori garesti ordaindu zuten, ordea. Estraditazio egunean Uruguayko poliziak Filtroko ospitalea inguratu zuen, errepresioa kolpeka hasi zen, baina hiru euskaldunak aireportura eramateko garaian eman zioten hasiera benetako sarraskiari. Kaleko argiak itzali eta manifestari ororen aurka hasi ziren tiroka, kasu batzuetan manifestariak despistatzeko prestatutako gezurretazko anbulantzietatik ere egin zuen tiro poliziak.

Amorru handiz esan behar dugu bertan erail zituztela Fernando eta Roberto. Fernando bost tirorekin akatu zuen poliziak. Roberto bere etxe aurrean erail zuten, labankadaka, froga asko eduki zitzakeen kamera lapurtu ostean. Amorru handiz, beraz, esan behar dugu Normak ez duela bere semea berriro besarkatuko. Izan ere, Uruguayko poliziak asilo politikoaren defentsan zeuden herritarrak modu bidegabean zigortu zituen.

[ ... ]