Joanekoa

Brasilen diktadura militarrak duela 33 urte azken urratasak eman bazituen ere, txarraska eta bota beltzen zolak dabiltza paseoan herrialdeko urbeetan barrena. Une erabakiorra bizi dute urriaren 7ko hauteskundeen atarian, eta Sao Paulotik Amazoniara, Matogrossotik Bahiara demokrazia eta eskubide zibilen berregituratzea, ala “diktadura gaur egungo erara”, askatu beharreko korapiloa.

80 eta 90. hamarkadetako Brasiliako punkrock talde batek ‘Que país e esse?’ abesten zuen; korrupzioaren, pribatizazioaren, narkotrafikoaren eta elite ekonomikoak kontrolaturiko herriari kantari. Abesti berberak egungo gazteen ahotan dabiltza zoritxarrez, urte batzuk igaro arren transmisio kulturala ez delako izan musikala soilik, eta Sao Pauloko hardcore talde batek zioen moduan, oraindik ere arratoiak korbata eta amerikanaz jantzita dabiltzalako kaleetan. Ordem e progresso.

Hamahiru urte zeramatzan PT Langileen Alderdiak agintean, eta 2014ko hauteskundeak irabazi ostean agintaldia osorik amaitu ezinda kargugabetu zuten Dilma Rousef,f orduko presidentea, 2016an. Horrekin nahikoa ez eta eskuin kontserbadoreak alderdi bereko Luiz Inazio Lula da Silvaren aurkako prozesu judiziala abiarazi zuen, inputatu, frogarik gabe kondenatu eta espetxean sartu zuten arte. Kolpisten proiektu neoliberala hauspotzeko ate guztiak zabalik zeudela zirudien arren, Michel Temerren politika ustelek ez dute sinpatiarik eragin herritarren artean. Ihauterietan purpurina eta ‘Fora Temer!’ oihu artean egin zuen dar-dar Rioko sambodromoak, eta ‘Lula Livre’ mezuak zeharkatzen du gaur Brasil, herrialdeak bizi duen demokrazia faltaren sinbolo argitzat. Piztia zaurituaren ofentsiba neofaxista argia izan da ordea; korrupzio sistematikoa eta errepresioa. Hirietako auzo periferikoetan miseria gorrian bizirauten du klase baxuko sektore handi batek, eta urte erdi eskas igaro da Marielle Franco PSOL alderdi sozialistako zinegotzi eta aktibista feminista erail zutenetik. Esan daiteke aspaldi luzeko krisi politiko-ekonomikorik gogorrena bizi duela herrialdeak; eskubide zibil eta demokratikoen deuseztea eta desoreka sozialaren areagotzea, desindustrializazioa, langabezia tasaren igoera nabarmena, miserian bizi den sektore gero eta handiagoa, e.a.

Ricardo "Chacho" Berrozpe, besteak beste, Argentinako EHL eta Fogoneros elkarteko kidea joan zaigu gaixotasun larri bati aurre egiten ari zela. Askapenako brigadistei beti laguntzeko prest izaten zen eta horrexegatik ere, mila esker egindako guztiarengatik!

Agur eta ohore "Chacho!"

Filtroko ekitaldian genion bezala, ¡Arriba l@s que luchan!

Abuztuaren 24an izan zen, duela 24 urte, Montevideon, Uruguayen. Euskal Herriari eginiko elkartasun ekimen ikaragarria ezagutu genuen. Manueltxo Goitia, Luis Mari Lizarralde eta Mikel Ibañez euskal iheslari politikoak estraditatuak izatea ekiditeko martxan jarri zen borroka, euren asilo politikoa eskatzea zelarik aldarria. Montevideon izandako hainbat mobilizazio jendetsuren ostean, euskal borrokalariak gose greban zirela hospitaleratu zituzten, eta El Filtro deritzan hospitalearen kanpokaldean polizia militarra gogorki oldartu zen manifestarien aurka. Honen ondorioz Fernando Morroni 12 tiroz eraila suertatu zen eta baita gau bertan Roberto Facal labanka koldar batez; zaurituak ehundaka izan ziren. Oroimena eta duintasuna bertan egon ziren guztientzako!

Gertakari horiek gogora ekarri nahi ditugu gaurko egunez eta, bide batez, orduan jaso genuen elkartasun internazionalista guztia bueltan eraman Uruguaiko herri langileari. Izan ere, 24 urte igaro arren, inpunitatea gailendu da kasua argitu eta erantzunkizunak eskatzeko garaian. Diktadura basati batetik irteten zebilen Urugaien eman zen gertakari larriena izan zen Filtroko sarraskia bezala ezagutzen dena. Ezin aipatu gabe utzi ere Espainiar gobernuak izan zuen ardura politikoa, orduan Felipe Gonzalez gobernu buru zela. Presio mekanismo ezberdinak erabiliz euskal iheslariak espainiatu nahi izan zituen, asilo politikoa izateko eskubidea mespretxatuz.

Zoritxarrez, asilo politikoaren aldeko borroka, ez da orduko borroka soilik. Azken urteetan ere gure herrian izan ditugu borroka horren garrantzia erakusten duten beste kasu batzuk. Alde batetik, Nekane Txapartegiren kasua dugu denboran hurbilen. Beste behin ere, elkartasun internazionalistaren eta presio sozialaren bitartez lortu baitzen azkenik Nekaneren asilo politikoa. Eta bestetik, Hassana Aliaren kasua dugu. Hau ere gertutik bizi izan genuena, urte luzeetako borrokaren ondorioz lortu baitzuen duela ez asko asilo politikoa izatea saharar borrokalariak.

Adibide hauekin asilo politikorako eskubideak eta herri baten burujabetza gaitasunak duten lotura jarri nahi dugu mahi gainean. Etorkizuneko Euskal Herri internazionalistan, geuri ere asilo polikoa ematea tokatuko zaigulako, kanpo eskuhartzeak arbuiatuz; elkartasunak politikoa, internazionalista, eta joan-etorrikoa izan behar duelako.

Amaitzeko, azpimarratu nahi dugu, beste urte batez Askapenaren brigadak parte hartuko duela Montevideon izango den manifestaldi eta ekitaldian. Ostiralean bertan izango dira ekitaldi gehienak eta geure elkartasun eta maitasun guztia helaraziko diete senitarteko eta bertaratzen diren borrokalari guztiei.

¡Arriba l@s que luchan!

¡El estado dispara, la memoria resiste!

Fernando eta Roberto, gogoan zaituztegu!

Hamaika herri borroka bakarra!

Apiriletik hasita Nikaragua atzerriko inteligentzia agentziek sustaturiko herrialdea ezegonkortzeko erasoaldi bat jasaten ari da, konfrontazio bortitz eta odol isurketa eraginez. Egoera honen aurrean, Euskal Herrian ezin ginen gehiago isilik egon.

Desde el mes de abril Nicaragua lleva sufriendo una ofensiva de desestabilización, promovida desde oficinas de agencias de inteligencia extranjeras, que está llevando al país al enfrentamiento violento y al derramamiento de sangre. Ante esa situación, desde Euskal Herria no podíamos permanecer en silencio ni un segundo más.