Astelehen gauean iritsi ginen Jerusalemera, turistaz beteriko bidai baten ostean. Hirian alde zaharrera heltzeko, izerditan, jendea hara eta hona ikusten genuen. Denetariko jendea; arreta deitzen zizkigutenak, gurekin topo egin eta burua makurtzen zutenak eskuan liburutxo bat zeramatenak. Judu ultraortodoxoak ziren, gehienak gerri aldean zintak zituztenak (gerora jakingo genuen zinta horiek Israeleri ohore egiteko ikurra zirela). Bere egunerokotasunean murgildurik zeuden, tranbia hartu eta telefonoz berba egiten. Kale nagusian zehar Europako hiri batean geundela ematen zuen; old city-ko harresira heldu eta erabat argiztuta zegoen bideo turistiko batekin: “etorri Israel ezagutzera”. Azken urteotan gure herrian maiz loratu den eztabaida burura etorri zaigu, gure herrien eta jendartearen pinkwashing prozesua. Harresi horretan biziki argia zen garbiketa horren nahia. Gerora ikasiko genuen garbiketa horrek aurpegi asko zituela.

“Tripoli? La. Tripoli? La.”, horrela hasi dugu eguna Colako autobus geltokian. Nahas-mahas erabatekoa den zubi azpi batetatik pasatzen den errepide lau karrildun batetan alde batetan zein bestean dauden furgoneta txikiek osatzen dute delako autobus geltokia. Ez dago seinalerik, ez dago kartelik; eta bertakoek, gure erosotasun mendebaldartarra ezdeus bihurtzen duen superbotere baten antzekoaren jabe dira. Ez dute galdetu beharrik zein furgoneta hartu behar duten jakiteko, ez dira galtzen, ez dabiltza errepidearen alde batetik bestera, noraezean dagoen oilasko saldoaren moduan.