Irakurketak

1948ko Nakba (“hondamendia”) hartu ohi da abiapuntutzat, herri palestinarra desagerrarazteko eta Israelgo estatua sortzeko desjabetze eta garbiketa etnikoaren proiektua azaltzerakoan. Nakba aurreko hamarkadetan, ordea, Britainiarren Balfour-en Adierazpenak (1917) sionistei Palestinako lurretan kokatzeko “baimena” eman zien. Britainiar Inperioaren babesa berebizikoa izan zen kolonizazio sionistarentzat.. Areago, Nazio Batuen Erakunde sortu berriak, Palestinako lurren inguruan erabakirik hartzeko inolako zilegitasunik gabe, Israelgo estatu sortu berriaren nagusitasuna sendotu zuen.

Ordutik, Israelgo estatuak uneoro izan du nazioarteko potentzia nagusien babesa. Intifadek (Palestinako herriaren altxamendu orokortuek) behartutako polarizazioaren ondorioz, “bake elkarrizketak” bideratu ziren. Osloko Akordioek amaitu zuten prozesua. Emaitzak, ordea, bakea baino sufrimendu handiagoa ekarri zuen palestinarrentzat:  lurraldeak gehiago zatitu ziren; Autoritate Palestinarra sortu zen, gehienetan Israelgo estatu-aparatuaren hedapenerako jardun duena; harresiak, checkpointak, biztanleria kontrolatzeko egiturak eta abar eraiki zituzten... Azken batean, bazterkeria, pobrezia eta etsipena areagotuko zituzten erabakiak eta inposaketak.

Ez dago Palestinara sartzerik, Israelen eskuetatik pasa barik. Batetik, Zisjordania, zatikatuta, Autoritate Palestinarrak Israelekiko duen kolaborazionismoaren menpe, guda demografikoaren etengabeko biktima, askatasunez mugitzeko ezinean. Bestetik, Gazako Zerrenda, blokeatuta, Hamas-ek 2007an hauteskundeak irabazi ostean zigor egoera iraunkorrean bizi izan dena, ateratzeko eta sartzeko baimenik gabe, Israelgo estatuaren erabateko kontrolaren menpe, ur eskasiaz, elektrizitatea egunean bi orduz, kaltetutako azpiegiturak... Eta hori guztia gutxi balitz bezala, Palestinako mugetatik at erbestera bizitzera behartutakoek ere ziurgabetasunean oinarritutako bizitzak dituzte, Siria eta Libanoko kasuetan  bereziki.

Gaur egun, 5200 preso politiko palestinar daude kartzela sionistetan, 170 adin txikikoak. Horietako 1264 atxiloaldi administratibopean. Atxiloketa figura horren bitartez, palestinarrak bahitzen dituzte kartzela sionistetan, kargurik eta epaiketarik gabe, zehaztu gabeko denboraldi luzez. Eta ez da errepresio molde bakarra: palestinar oro izan daiteke eraila, edozein unetan, palestinarra izate hutsagatik, izan armadaren eskuetan, izan kolonoenetan.

Bestalde, garrantzitsua da argitzea, beste kolonialismo mota batzuekin alderatuta, kolonialismo sionista asentamenduetan oinarritutako kolonialismoa dela, eta lurraldea kontrolatzeko, palestinarrak beren herrietatik, hirietatik, laborantzarako lurretatik... bidaltzen eta desjabetzen dituztela, gero kolonoak biziko diren koloniak eraiki ditzaten. Eta ezin dira ahaztu beste hamaika jazarpen egoera: armada israeldarraren esku hartzeak auzo, herri eta etxe palestinarretan; armatutako kolonoen erasoak; Jerusalengo etxeetatik kanporatu dituzten milaka palestinar, gero kolonoek har ditzaten haien lekuak; kolonoen pogromak palestinarren aurka, “arabiarrak akabatu” deiadarka, Israelgo armadaren babespean...

Hori guztia ez litzateke posible potentzia inperialen eta Nazio Batuen Erakundearen laguntzarik gabe. Egun ere Estatu sionistak potentzia inperialista nagusien (AEB eta EB) konplizitate esplizitua du oraindik. Konplizitate horren isla dira Estatu sionistarekiko lankidetza militarrak, Israelgo industria militarraren finantzazioa ikerketa-proiektuak eta teknologiak salerosiz, normalizazio akordioak Arabiar Emirerri Batuekin, Bahreinekin, Sudanekin eta Marokorekin... Denek ala denek argi erakusten dute potentzia kolonial eta inperialistek normaltzat, onuragarritzat eta, are gehiago, beharrezkotzat dituztela estatu kolonial eta kriminal batekiko harremanak.Europar Batasunak eta bere aliatuek, Israelgo estatuak martxan jarritako genozidio eta garbiketa etnikoa publikoki babestu dute. Bi parteen arteko laguntzarik agerikoena egun hauetan debekatzen ari diren elkartasun keinuetan daukagu: Alemanian eta Frantziar estatuan, ondorioz ipar Euskal Herrian ere, Palestinaren aldeko mobilizazio oro debekatu dute, Italian manifestazioak kolpez desegin dituzte, Erresuma Batuan Palestinako bandera debekatu dute eta hainbat pertsona atxilotu dituzte, Palestinaren aldeko antolakundeak debekatzen saiatzen ari dira, etab.

Kolonizazio sionistaren eta bere konplizeen historiaren aurrean, palestinar herriaren erresistentzia gailendu nahi dugu, lehenik britainiar kolonizazioaren eta mugimendu sionistaren hastapenen aurkakoa (1936-1939 matxinada), eta ondoren, kolonizazio sionistaren eta inperialismoaren aurkakoa. Palestinarren erresistentzia hainbat modutan garatu da: izan borroka armatuaz, izan kartzeletakoaz, herri antolakuntza eta desobedientziaz… Herri palestinarra ez da izan eta ez da biktima bat, ekiteko gai ez dena; hamarkadetan zehar egindako borrokaren eta duintasunaren eredua da.

Ezinbestekoa da, beraz, egun gertatzen ari dena aztertzeko testuingurua kontuan hartzea eta ulertzea; hau da, argi izatea potentzia kolonial baten aurka ari den herri baten askapen borroka dela, eta inperialismo estatubatuarrak eta bere aliatuak ardura zuzena dutela horretan. Horrek esan nahi du herri palestinarrarekiko elkartasuna adierazi behar dugula, kolonizazio sionistari aurre egiteko edozein borroka molde erabiltzen duela ere. Beharrezkoa da diskurtso eurozentristetatik eta paternalistetatik aldentzea herri palestinarrak eraso sionistei indarrez erantzuten dion bakoitzean, larunbateko ofentsiba militarraz geroztik, areagotu egin direnak. Diskurtso horiek argi adierazten dute palestinarrek ezin dutela sekula indarrez erantzun, baldin eta nazioarteko komunitatearen elkartasuna jaso nahi badute. Ustezko elkartasun selektibo mota horiek kolonizazio israeldarraren defentsa hutsak dira. Herri palestinarrari hamarkada luzez urratu dizkiote giza eskubideak, krimenek ez dute etenik, eta hala ere, hamarkadetan borrokari eutsi dion herria da, nazioarteko babesik handiena jaso duen kolonizazio krudelenetako baten aurrean eutsi duen herria.

Euskal Herrian ere horrelako posizioak ikusi ditugu egunotako gertakarien aurrean. Eta askotariko posizio horiek aise gelditzen dira agerian, historiari eta egungo egoerari begirada azkar bat botata. Askapenan argi dugu egunotan inoiz baino gehiago erakutsi behar dela elkartasun irmoa herri palestinarraren kolonizazioaren aurkako borrokarekiko, eta presio egin behar dugula Euskal Herritik eta Europatik garatzen diren konplizitateak eteteko. Une honetan oso larriak iruditzen zaizkigu EH Bilduko eta ezker abertzaleko zenbait ordezkari politikoren adierazpen ofizialak. Herri palestinarra da bere burua nola defendatu behar duen erabaki behar duen bakarra, kolonizazioari nola aurre egin behar dion deliberatu behar duen bakarra. Guri dagokigunez, Palestinako herriari babes irmoa eta eraginkorra erakutsi, eta kolonizazioa sostengatzen duten konplizitate guztiak salatu behar ditugu; izan ere, horien erruz ari da Israelgo estatua zuzenean herri palestinarra sarraskitzen, nazioarteko komunitatearen oniritziarekin.

Bada garaia Palestinarekiko pisuzko konpromisoa hartzeko, sionismoarekiko konplizitatea eta ekidistantzia agertzen duten horiek ez daitezen nekerik gabe atera, kosturik gabe. Eta hamaika modu daude Palestinar herriari konpromisoz erantzuteko eta elkartasuna erakusteko: bai propaganda sionista eta bere aliatuak desegiteko modu sinbolikoenak (banderak kalera ateratzea, Palestinako herriaren aldeko deialdietara joatea), baina baita EHren eta sionismoaren arteko konplizitatea amaitzeko kanpaina zehatzak ere, ez baitira gutxi loturak: Eusko Jaurlaritzaren eta erakunde sionistaren arteko harremanak, EAJ-ren kolonizazio sionistaren aldeko mezuak, Ertzaintzaren nahiz Poliziaren entrenamenduak eta ekipazioa Israelen, CAF enpresaren tranbia eraikuntza, kolonien garraio-azpiegituren zati gisa, etab.

Behin eta berriro eusten diote ideia honi herri palestinarrak eta mundu osoko militanteek: herri palestinarraren borroka, kolonialismoaren eta inperialismoaren aurkako borroka, munduko herri guztion borroka da. Eta Euskal Herrian ere horretan berresten gara: zuen borroka gure borroka da. Herri palestinarraren askapena, sionismoaren eta Ekialde Hurbileko inperialismoaren porrota, munduko herri guztiontzako albiste ona izango da. Palestinarrek egin bezala, guri ere antolakuntzan sakontzea dagokigu.

Elkartasun internazionalista antolatu!

[CAS]  [FR]  [ENG]

Hamaika aldiz aztertu ditugu urriaren 12aren ezaugarri kolonialistak eta inperialistak, baina aurtengo urriaren 12 honetan, iragana ahaztu gabe, gaur egungo errealitateari erreparatu nahi diogu. Urteak daramatzagu, urriaren 12aren bueltan, Abya Yalaren inguruko irakurketak eta elkartasun mezuak lau haizetara zabaltzen. Dagoeneko aski ezagunak dira espainiar estatuak bere historian zehar egindako basakeriak eta ustiaketak. Zentzu horretan, urteak dira iragana aztertu eta etorkizunerako ikaspenak jasotzen ari garela. Egindako hausnarketa horiei guztiei heldu, eta, aurtengoan, egungo egoera politikoaz hitz egin nahi dugu.

2020az geroztik, gobernu  eta politika "aurrerakoiez" hitz egiten da han eta hemen; hala, espainiar estatuko gobernuaren politikak hauspotzen eta goraipatzen dira. Euskal Herriko alderdiak ere joko horretan erabat murgilduta dauden honetan, urte hauetan guztietan zehar babestutako neurriak ezkutatu nahi dituzte. Izan ere, asko izan dira urteotan bultzatutako politikak, burgesiaren tresna errepresiboak indartzeko: 2022ko aurrekontu orokorretan, igo egin dute NATO indartzeko aurrekontua %26 (aurten ere igoera aurreikusten da); babestu eta bultzatu egin dute arma eta gerrarako baliabideak bidaltzea; sustatu egin dituzte askotariko polizien gaitasun errepresiboak; areagotu egin dituzte langile klasea gehiago kontrolatzeko baliabideak; jarraitu egiten dute etxeetatik kaleratzen; areagotzen ari dira langileon prekarizazioa; zorroztu egin dituzte mugetako politikak eta migratzaile nahiz arrazializatuen aurkako jazarpena; etekinetarako darabilte lurra…

Aipatutako neurri horiek eta askoz gehiago dira Europar Batasunak, eta oro har, mendebaldeko potentzia burgesek sustatutako politikak. Transnazionalen eta multinazionalen bidez, Abya Yalako herri langileak zapaltzeaz batera, Europako herriak ere suntsitzen gaituzte. Hamarkadetan zehar maputxeen lurrak ustiatu dituzten burges berek lapurtzen dituzte Euskal Herrian nekazari nahiz abeltzainen lurrak eta garatzen dituzte energia proiektu basatiak. Txileko estatu kolpearen 50. urteurreneko manifestazioa kolpez eta tiroz erreprimitu zuen gobernuaren laguntzaileak dira Euskal Herriko txoko askotan langileak jazartzen gaituzten indar errepresiboen hornitzaileak. Alegia, maputxeak, kolonbiarrak eta greziarrak kolpatzen dituztenean, geu ere kolpatzen gaituzte; eta alderantziz. Ez diogu errepikatzeari utziko, hamaika herri garelako, baina borroka bakarra. Eta, jakina, ezin aipatu gabe utzi herri palestinarra, urteetako antolakuntzari esker, kolonizazio kriminaletako baten aurka borrokan jarraitzen duena eta indartsu erantzuten ari dena egunotan. 

Globalizaturiko sistema kapitalistaren baitan, burgesiak langile klasea dominatzeko behar dituen neurri guztiak hartuko ditu, han eta hemen. Horregatik da beharrezkoa, horren aurrean, gure interesak defendatuko dituen indar batasuna. Eta batasunaren ideia horren pean, elkartasuna jarri nahi dugu mahai gainean, internazionalismoaren oinarrietako bat; argi utzita elkartasuna eta praktika internazionalista ez dela borrokan dauden kideei babesa ematea soilik; areago, elkarren borroka baldintzak hobetuko dituen aukerak bultzatzea ere bada. Horrek esan nahi du gure herria menpe daukan burgesia ahultzeak ezinbestean erraztuko diela bidea, neurri batean bada ere, beste herrien askatasunerako borrokei.  Hori dela eta, ozen salatu nahi dugu han eta hemen jazartzen gaituen sistema errepresibo eta ekonomikoa. Askotariko polizien aurrean, NATOren aurrean, proiektu txikitzaileen aurrean… aurrez aurre izango gara, munduko beste herri langileekin batera.

Beraz, iragana kondenatzeaz harago, ekar dezagun begirada Euskal Herrira eta orainera. Susta dezagun antolakuntza, instituzioetatik kanpo, Euskal Herria oinarri, nazioartean artikulatuz, egitura eta eraso inperialistei aurre egiteko; horrela, eta ez bestela, soilik lortuko dugulako munduko langileria osoaren interesei erantzutea. Eta guri dagokigunez, bidera ditzagun indarrak Euskal Herri sozialista eta internazionalistaren eraikuntzara, hori izango baita munduko beste herri langileei egingo diegun ekarpenik efizienteena.

[ CAS ]

Langileon nazioarteko borroka eguna igaro berri den honetan, beste baten aldarria egin nahi dugu gaurkoan, borroka horrek ez baitu etenik izan behar, ezta une batean ere. Maiatzaren 9a faxismoaren aurkako garaipenaren eguna da, II. Mundu Gerran Alemania nazia sobietarrei errenditu zitzaien eguna, eta garaipen hori ekarri nahi izan dugu lehen lerrora azken urteotan nagusiki, memoria antifaxista berreskuratzeko. Gure memoria ezabatzeko eta distortsionatzeko saiakeran, makinaria kapitalistak Europaren Eguntzat izendatu zuen gaurkoa. 1950ean, Robert Schumanek, garaiko Frantziako Kanpo Arazoetako ministroak, maiatzaren 9a hautatu zuen Ikatzaren eta Altzairuaren Europako Erkidegoa (gaurko Europar Batasunaren aitzindaria) eratuko zuen adierazpena egiteko. 80ko hamarkadaz geroztik, “Europaren Eguna” izenpean estali nahi digute memoria antifaxista. Gaur, Europaren Eguna eta Europar Batasuna izendapenen ondotik zerrendatuko dizkigute “demokrazia”, “elkartasuna” eta “segurtasuna”. Ukrainako gerrak aukera ederra eman die manipulazioan sakondu eta “batasun eta elkartasun europarraren” beharra aldarrikatzeko. Burgesiaren batasun eta elkartasun europarra, ordea, gerra deklarazioa da; gerra langileon aurka.

Zentzu horretan, egunotan bereziki Europar Batasuna zuritzen saiatuko badira ere, ezin digute ikuspegia lausotu. Europar Batasuna, behin eta berriz azpimarratu dugun moduan, burgesiaren klase interesei erantzuten dien instituzioa da, eta bere baitan darama izaera faxista, behar duenean zorrozten duena herri langileon aurka. Europar Batasuna, “europarron segurtasunaren” eta “balio europarren” defentsan, Ukrainako armada faxistak finantzatzen eta armatzen ari da, eta estatu kideak gastuak areagotzen ari dira defentsan nahiz ikerketan. Badirudi Iparrorratz Estrategikoa zeritzon plan estrategikoa ere oharkabean igaro dela, baina ez dira oharkabean igaroko militarizazio hedatua, base eta entrenamendu eremuetako ariketa militarrak (baita Bardean ere), inteligentzia analisietarako gaitasunen garapena eta informazio-manipulazioaren aurkako tresnak, hezkuntza arloko planak... Eta ez dira inolaz ere ari oharkabean pasatzen “pobreen” aurkako diskurtsoak, etorkinen kontrako politikak, matxismoa, jabetza pribatuaren diktadura bera, iritzi eta prentsarako askatasun eza; ezta, era berean, aipatutako alienazio mediatiko-ideologikoa, gizartearen militarizazioa, Estatu poliziala eta Segurtasun Nazionalerako legeak ere. Kapitalak erail egin behar du, bizi nahi badu, eta krisi garaiotan, faxismoa da bere tresnetako bat.

Beraz, horri guztiari aurre egiteko, berreskura dezagun herri langileon borrokarako potentziala, zapalkuntzarik gabeko mundu bat eraikitzeko. Bide horretan, antola gaitezen eta egin diezaiogun aurre faxismoari, tokian toki, fronte desberdinetatik. Jar gaitezen halako erakunde kriminalei aurre egiteko norabidean, Euskal Herri sozialistara eramango gaituen prozesu iraultzailea antolatuz, instituzio horiek suntsitzeko gai izango den prozesua ereinez.

Maiatzaren 6an eta 9an Gasteizen eta Donostian ikusiko dugu elkar.

Apurtu kapitalaren Europa!