Irakurketak

Langileon nazioarteko borroka eguna igaro berri den honetan, beste baten aldarria egin nahi dugu gaurkoan, borroka horrek ez baitu etenik izan behar, ezta une batean ere. Maiatzaren 9a faxismoaren aurkako garaipenaren eguna da, II. Mundu Gerran Alemania nazia sobietarrei errenditu zitzaien eguna, eta garaipen hori ekarri nahi izan dugu lehen lerrora azken urteotan nagusiki, memoria antifaxista berreskuratzeko. Gure memoria ezabatzeko eta distortsionatzeko saiakeran, makinaria kapitalistak Europaren Eguntzat izendatu zuen gaurkoa. 1950ean, Robert Schumanek, garaiko Frantziako Kanpo Arazoetako ministroak, maiatzaren 9a hautatu zuen Ikatzaren eta Altzairuaren Europako Erkidegoa (gaurko Europar Batasunaren aitzindaria) eratuko zuen adierazpena egiteko. 80ko hamarkadaz geroztik, “Europaren Eguna” izenpean estali nahi digute memoria antifaxista. Gaur, Europaren Eguna eta Europar Batasuna izendapenen ondotik zerrendatuko dizkigute “demokrazia”, “elkartasuna” eta “segurtasuna”. Ukrainako gerrak aukera ederra eman die manipulazioan sakondu eta “batasun eta elkartasun europarraren” beharra aldarrikatzeko. Burgesiaren batasun eta elkartasun europarra, ordea, gerra deklarazioa da; gerra langileon aurka.

Zentzu horretan, egunotan bereziki Europar Batasuna zuritzen saiatuko badira ere, ezin digute ikuspegia lausotu. Europar Batasuna, behin eta berriz azpimarratu dugun moduan, burgesiaren klase interesei erantzuten dien instituzioa da, eta bere baitan darama izaera faxista, behar duenean zorrozten duena herri langileon aurka. Europar Batasuna, “europarron segurtasunaren” eta “balio europarren” defentsan, Ukrainako armada faxistak finantzatzen eta armatzen ari da, eta estatu kideak gastuak areagotzen ari dira defentsan nahiz ikerketan. Badirudi Iparrorratz Estrategikoa zeritzon plan estrategikoa ere oharkabean igaro dela, baina ez dira oharkabean igaroko militarizazio hedatua, base eta entrenamendu eremuetako ariketa militarrak (baita Bardean ere), inteligentzia analisietarako gaitasunen garapena eta informazio-manipulazioaren aurkako tresnak, hezkuntza arloko planak... Eta ez dira inolaz ere ari oharkabean pasatzen “pobreen” aurkako diskurtsoak, etorkinen kontrako politikak, matxismoa, jabetza pribatuaren diktadura bera, iritzi eta prentsarako askatasun eza; ezta, era berean, aipatutako alienazio mediatiko-ideologikoa, gizartearen militarizazioa, Estatu poliziala eta Segurtasun Nazionalerako legeak ere. Kapitalak erail egin behar du, bizi nahi badu, eta krisi garaiotan, faxismoa da bere tresnetako bat.

Beraz, horri guztiari aurre egiteko, berreskura dezagun herri langileon borrokarako potentziala, zapalkuntzarik gabeko mundu bat eraikitzeko. Bide horretan, antola gaitezen eta egin diezaiogun aurre faxismoari, tokian toki, fronte desberdinetatik. Jar gaitezen halako erakunde kriminalei aurre egiteko norabidean, Euskal Herri sozialistara eramango gaituen prozesu iraultzailea antolatuz, instituzio horiek suntsitzeko gai izango den prozesua ereinez.

Maiatzaren 6an eta 9an Gasteizen eta Donostian ikusiko dugu elkar.

Apurtu kapitalaren Europa!

II. Internazionalak ezarri zuen maiatzaren 1a aldarrikapen eguntzat, 1889an. Munduko langileriaren eguna izateaz harago, langileon borrokarako eguna zela nabarmendu zen. Garaian, ugariak ziren, tokian toki, langileriaren alde lan egiten zuten antolakunde eta mugimenduak, baina, argi zegoen, munduko herri langile guztiok etsai bera izanik, internazionalismoa oinarritzat hartu beharra zegoela; alegia, ezinbestekoa zela nazioarteko aliantzak egitea. Halaxe sortu zituzten internazionalak. Maiatzaren lehena munduko langile guztion batasunerako eta borrokarako eguna da.

Dena den, Europako errealitatean, oro har, erreformismoak eta sozialdemokraziak bereganatu duten eguna bilakatu da. Egungo egoeran, ez du proletargoa buru duen mugimenduak aldarrikatzen maiatzaren lehenean kapitalismoa suntsitzeko beharra; aurkara, burokraziak eta estatuek irentsitako sindikatu eta alderdi instituzionalek biltzen dituzte maiatzaren lehen honetan manifestazio jendetsuenak. Aurten, hauteskundeak ate joka dauden honetan, langileriaren beharrak bere hartu eta instituzioetan borrokatu beharrean, alderdien interes elektoralistak izango dira manifestazio eta analisi ugaritan irakurriko ditugunak.

Azken urte eta hilabeteotan, zorroztu egin du burgesiak langileriaren aurkako erasoaldia; poliziaren autoritarismoa aipatzekoa da, baina baita langileriaren bizi baldintzen okertzea ere. Europar Batasuneko oligarkiak ofentsiba zuzena abiatu du munduko langileriaren aurka, eta mendeetan zehar Europako langileriak borrokaren bidez irabazitako eskubide eta baldintza materialak kentzen ari dira. Europar Batasuna Estatu Batuen beharretara erabat makurtuta dago, eta, gerrarekin azaldu bezala, Europako langileriaren bizi baldintzak defendatu beharrean, oinarrian duen oligarkiaren interesak defendatzeko sortu zela argi erakusten jarraitzen du. Datozen urteak ere gogorrak izango dira; aurrerapen teknologikoaren eta naturaren zaintzaren aitzakiapean hartutako neurriek langileriaren bizi baldintzak suntsituko dituzte.

Alderdi instituzionalak Europar Batasunaren demokrazia eta justizia defendatzen ari dira, eta langileok ez daukagu inolaz ere etorkizunik halako aldarriei jarraituz gero. Beraz, sozialdemokraziak erakutsitako mugen gainetik pasa, eta Euskal Herritik, Europako gainontzeko herri langileekin batera, kapitalaren Europa apurtzeko norabidean lan egiteko premia daukagu. Internazionaliston betebeharra da munduko langileria osoa batzen gaituen egun honen izaera iraultzailea berreskuratzea, eta langileriaren askapena buru izango duen prozesu iraultzailea martxan jartzea, gure kasuan, Euskal Herrian.

Internazionalismotik ere berreskura dezagun maiatzaren lehenaren izaera: hamaika herri, borroka bakarra!

Gora munduko langileria!
Gora Euskal Herria sozialista!

2023ko maiatzaren 1ean
Askapena, Euskal Herriko Erakunde Internazionalista

Apirilaren 17an, preso politikoen nazioarteko egunean, geure agurrik beroena helarazi nahi diegu munduko preso politiko guztiei eta, bereziki, euskal preso politiko guztiei. Haien herrien zapalkuntzaren aurrean askatasuna erdiesteko borrokatzeko hautua egin, eta haien askatasuna ematen ari diren horiei guztiei.

Errepresioa sistema gisa ulertzea ezinbestekoa da edozein askapen prozesu garatzeko orduan. Batetik, biolentzia espliziturik gabeko testuingurutan errepresioaren tamainaz jabetzeko; eta bestetik, errepresioa poliziaren eta epaitegien bortxaz harago aztertzeko. Errepresioa sistema gisa ulertzean, proiektu kapitalista garatzerakoan burgesiaren biolentziak dituen hamaika aurpegiak azaleratzen ditugu. Argi dago dominazio sistema kapitalista gainditu arte ezingo dugula errepresioa gainditu, ezingo dugula bakerik izan.

                                                                     [...]

Oihu honekin gogorarazten dira 2013ko urtarrilaren 9an Parisen turkiar zerbitzu sekretuek frantses estatuaren konplizitatearekin eraildako hiru militante kurduak: Sakine Cansiz (Sara), Fidan Dogan (Rojbin) eta Leyla Saylemez (Ronahi).

Ez da lehen aldia estatu batetako zerbitzu sekretuak beste estatu batetan aritzen direna kontrainsurgentzia lanetan eta militante iraultzaileak erailtzen dituztena. Klase kapitalistek bere dominazioari eusteko beharrezko duten errepresioaren parte da jokatzeko modu hau. Kondor Plana eta Gladio Operazioa ekar ditzakegu gogora, adibidez.

Kondor Plana Latinoamerikan egindako errepresio politikoko eta estatu terrorismoko kanpaina bat izan zen. Hilketak eta inteligentzia operazioak barneratzen zituen, ofizialki 1975ean hasi zen ezartzen, diktadore eskuindarren bidez. Programaren xedea zen Latinoamerikan errotzen zebilen pentsaera, ekinbide eta antolaketa sozialista eta komunista erauztea.
Gladio Operazioa berriz, IIMG ostean CIAk eta MI6k diseinatutako plana izan zen, eta hainbat herrialde kapitalistatan kokatutako eliteko talde armatu paramilitar sekretuek osatzen zuten. Gerra zikin eta bandera faltsuko ekintzak egin zituzten talde marxista, anarkista, abertzale, etab.-en kontra; finean, statu quo kapitalistari eusten zion hegemonia zalantzan jarriko zuen orori. Euskal Herriaren borrokaren historian halako gertakari ilunak baditugu, zoritxarrez: Hotel Monbar, Joxi Lasa eta Joxean Zabala, Argala, Jon Anza... ezaguna zaigu Estatu frantsesaren isiltasuna eta itsutasuna gerra zikinari dagokionean.

Alfonso Sastrek esan bezala “terrorismo esaten zaio ahulenen gerrari, eta gerra esaten zaio -baita gerra garbia ere- indartsuenen terrorismoari”. Hortik abiatu, eta guk baieztatuko dugu terrorismo esaten zaiola langile klasearen borrokari; gerra edo errepresioa, berriz, burgesiaren eta klase kapitalisten indarkeriari. Langile klasearen borroka, herri langileen borroka, ez da jendarteak onartutako zerbait, hedatuta baitago zerbait “txarra”, “kaltegarria”, “ordena sozialaren kontrakoa”, “bakearen kontrakoa”, “bizikidetzaren aurkakoa” dela. Modu honetan, ideologikoki dominazio kapitalista eta hortik eratorritako zapalkuntzak legitimatzeaz/normalizatzeaz gain, honi aurre egiteko bideak eta aukerak kriminalizatzen ditu de facto hauek abiatu baino lehen.

Borroka ideologikoak eremu honetan garrantzia handia du. Sistema kapitalistak langile klase otzana behar baitu bere dominazioa mantendu ahal izateko, antolatu eta borrokatuko ez den langile klasea. Honetarako, bere ikuskeran, borrokatzea onartezina den zerbait gisa txertatzea lortzen badu, lortuko du bere asimilazioa. Eta ez hori bakarrik, bere askapenerako bidea irekitzen ari diren borrokalariei hain beharrezko zaien legitimazioa ukatuko die. Hona hemen diskurtso antiterroristen helburu nagusietako bat; Euskal Herriaren kontrako borrokan ardatz estrategiko izandako ZEN Planaren gakoetako bat ere borroka ideologikoa zen.

Honek ere azaltzen du abenduaren 23an Parisen beste hiru militante kurdu erail izana, Evîn Goyî (Emine Kara), Abdullah Kızıl, Mîr Perwe. Komunikabideetan hiltzaileak “aurrekari arrazistak” zituela esan bazen ere, erailketa hau ezin da banatu, aipatu dugun diskurtso antiterroristak finkatzen duen orubetik. Europar Batasunak PKK talde terroristen zerrendan du eta hainbat dira atxilotu, espetxeratu eta Turkiara entregatutako militanteak; kurdu izatea eta bere herriaren aldeko lana egitea kriminalizatzen ari dira.

Kurdistan, Euskal Herriaren moduan, sistema kapitalistari kalte handia egiten dion herri langilea da. Ezinbestekoa zaio hauen askapen nazional eta soziala antolatuko duen edozein mugimendu deuseztea eta honetarako beharrezko zaizkion tresna guztiak erabiliko ditu ikusi dugun moduan. Are gehiago krisi testuinguru honetan, non klase kapitalistek euren dominazioa bermatzeko beharra duten. Europar Batasunaren baitan ere dinamika hauek ematen ari dira, eta Estatuek euren tresneria errepresiboa indartzeari ekin diote edozein disidentzia paretik kentzeko helburuarekin.

Honen aurrean elkartasun internazionalista inoiz baino garrantzitsuagoa da, erasoak areagotuko baitira. Argi utzi behar dugu euren askatasunaren alde borrokan ari diren herriak bakarrik ez daudela. Horregatik Sara, Rojbin eta Ronahiren erailketaren 10. urteurrenean ozen oihukatzen dugu...

Biji Berxwedana Kurdistan!

[ ... ]