Irakurketak

25 urte igaro dira, munduari uruguaiko herriak emandako duintasun erakustaldiaren ondotik. 1994ko abuztuaren 24an gertakari batek Euskal Herria eta Uruguaiko herria astindu eta bide batez bi herrien arteko harremana betiko elkartasunez lotu zituen. Milaka uruguaitar Filtroko ospitalearen ateetan bildu ziren Josu Goitia, Luis Mari Lizarralde eta Mikel Ibañez euskaldunei elkartasuna adierazteko. Hauek gose eta egarri greban zeuden borrokan, Estatu Espainiarrak beraien estradizioa eskatu ondoren. Era berean, han bildutakoek Uruguain aspalditik ezarritako asilo-eskubidea mantendu zedin aldarrikatzen zuten. Poliziaren basakeriak bi hildako eta ehundaka zauritu utzi zituen Montevideoko kaleetan.

Orain, 25 urte eta gero, eta ez soilik duintasunaren izenean, gertakari hura gogoratu eta omenduko dugu, urtero lez.  

Gogoan izango  ditugu eta omenduko ditugu Fernando Morroni eta Roberto Facal eta bortizki jazarriak izan ziren pertsonak, egiazko elkartasuna eta internazionalismoaren benetako praktika aurrera eramateagatik. Fernando eta Robertok dena eman zuten.

Gogoan izango ditugu eta omenduko ditugu duela 25 urte kalera irten ziren milaka uruguaitarrak. Arduraz, duintasunaz eta kontzientziaz, irmoki Estatuen injustizia eta interes politiko zekenen aurka borrokatu zirenak.

Gogoan izango ditugu eta omenduko ditugu, gaur egun munduaren edozein txokotan inposatutako inperio kapitalista eta munduko orden txikitzailearen errealitatea aldatzeko borrokan diharduten esperantza izpi guztiak.

Eta nola ez, gogoan izango ditugu eta omenduko ditugu, Norma Morroni eta Filtroko martxa urtero antolatu eta hauspotzen duten kideak, benetako militantzia internazionalistaren adibide praktikoa eginez denontzako eredu eta ikur bilakatu direnak.

Baita ere gogoan izango dugu, eta ez dugu barkatuko Uruguaiko herriaren subiranotasunaren eta asilo eskubidearen aurka Estatu Espainiarraren  bortxaketa,   poliziaren errepresioa eta erantzule politikoen inpunitatea.

Ekitaldia G7ren aurkako kontragailurraren baitan izango da . Duela 25 urteko sarraskiak ez du gaurkotasunik galdu, zoritxarrez hau ez zen gertakari isolatu bat izan. Gaur egun ere, injustizia , inpunitatea eta eskubide urraketak sistematikoki nonahi ageri dira. Gurean omenaldiak jazartzen dira, Espainiako eta Frantziako Estatuak eredu dira gizarte zibila inpunitate osoz jazartzen. Negozioak agintzen du mundu osoan, gudaz konkistatzen dira merkatu berriak. Politikaren molde burges klasikoen agorpena gertatu dela edonon dago agerian. Demokraziarenak egin du. Botere ekonomikoak gainerako botere guztiak bahitu ditu; legegilea, exekutiboa, judiziala, mediatikoa. Herritarrak kontutan hartu gabe nazioz gaindiko erabakigune kapitalistek gobernatzen dute mundua, aberatsen nahierara egin eta deseginez, eraiki eta suntsituz, bere garro hiltzaileak planeta osora hedatuz. Hau ikusten ez duenak zeharo ezjakina da edo itsututa dago.

Guk argi daukagu, duela 25 urte Uruguaiko herriak azaldu legez;  Inperialismoaren aurrean, INTERNAZIONALISMOA eta herrien INDEPENDENTZIA aldarrikatuko dugu. Ezinbestekoa da. Herri desberdinetako matxinoen saretzea, elkartasuna eta borroka beharrezkoak izango dira orain eta etorkizunean.

Hau honela, herriari omenaldira bertaratzeko deia egiten diogu. Hilak 23an 13:00ean Hendaiako portuan (Kaneta gunean) izango da zita. Ezin dugu hutsik egin!

Ez da berria Marokok Lurralde okupatuetan bizi diren Sahararrak erasotu,  torturatu edota erailtzea. Azken asteetan, errepresioak gora egin du Mendebaldeko Saharako Lurralde Okupatuetan. Zoritxarrez, gisa horretako albisteak ohikoak izaten dira, baina ezin gara horrelakoak entzutera ohitu salaketarik egin gabe.

Uztailaren 19an, Argeliak Afrikako futbol kopa irabazi eta hori ospatzera modu baketsuan kalera atera ziren sahararren aurka bortizki egin zuen poliziak borra, gas negargarria, ur kañoiak edota kautxuzko balak erabiliz. Gau hartan zein ondorengo egunetan istilu larriak izan dira Mendebaldeko Saharan eta hainbat saharar larriki zauritu,  atxilotu eta torturatzeaz gain, poliziaren auto batek Sabah Othman,  24 urteko neska gaztea harrapatu eta erail zuen.

Sahararrek beren lurraldeetan bizitzeagatik pairatzen duten bortizkeria etengabeak ez du mugarik eta Nazioartea horren konplize zuzena da. Gertatzen diren giza eskubideen etengabeko urraketen aurrean, beste alde batera begiratu eta isiltasun horren truke onura ekonomikoak dituzte hainbat eta hainbat herrialdek: bertako arrantzaren espoliazioa areagotzen ari da eta era berean Marokok mugak zaintzen dizkie Saharaz azpiko migranteei bideak oztopatuz, besteak beste.

Ezinezkoa zaigu horrelako egoeren aurrean isilik egotea, eta beste behin ere gertaera hauek gogorki salatu nahi ditugu,  baita Espainia eta Frantziak horien aurrean  zein Marokok Saharan eragiten duen okupazio ilegalaren aurrean hartzen duten jarrera pasiboa ere. 

Modu horretan, Euskal Herrian bizi den Saharar komunitateak bihar, uztailak 25, 12.00etan Marokoko Kontsulatuaren Bilboko egoitzaren parean azken gertakariak eta bereziki Sabah Azman gaztearen erailketa salatzeko deitu duen elkarretaratzera joateko deialdia zabaldu nahi dugu Askapenatik.

Sahara Hurra!

^{(abajo en castellano)}

1948ko maiatzaren 15ean Israelgo Estatuak bere estatuaren sorrera aldebakartasunez aldarrikatu zuen ehunka palestinar herriren gainean eta 700.000 palestinarretik gora euren lurretatik kanporatuz. Geroztik, palestinar herriak egun hau Nakba-ren egun gisa oroitzen du, arabieraz hondamendia esan nahi duena.

Oroimenerako eta salaketarako eguna da gaurkoa. Israelgo Estatuak palestinarrak euren etxe eta lurretatik kanporatuz, herri eta etxebizitzak suntsituz, sei milioi errefuxiatu palestinar baino gehiagori etxera itzultzeko eskubidea ukatuz eta sarraskiak, erailketak eta palestinarren ausazko atxiloketa bidegabeak eginez, lurralde berriak kolonizatzen jarraitzeko saiakera etengabeak egiten dihardu. Hauek eta beste hainbat dira palestinar herriak egunerokotasunean jasan behar dituen eskubide urraketak, beraz, argi esan behar dugu Nakba deiturikoak bere horretan jarraitzen duela. Gainera gogoan izan behar dugu 2019ko Nakba hau Gazak jasandako azken bonbardaketak gertatu eta egun gutxitara ospatuko dela. Okupazio indar sionisten eraso berri honek 27 eraildako eta hamarnaka zauritu utzi zituen eta gertakari honek Gazak duela jada 13 urtez bizi duen larrialdi egoera areagotu baino ez du egiten. Blokeoak eta indar sionisten etengabeko sarraskiek bere horretan darraite. Ozen diogu ez garela inoiz eraso hauek salatzeaz nekatuko.
 

Baina gaurkoa ere, palestinar herriaren erresistentziarekiko gure elkartasunean berresteko eguna dugu, kolonizazio sionistaren saiakera guztien gainetik, erresistentzia hori egon badagoela argi uzten duena. Erailketen, kontrolen, euren bizitzen militarizazioaren, explotazio laboralaren, irainen eta, finean, kolonizazioaren egunerokotasuneko biolentziaren aurrean, erresistentziak aurrera darrai, heriotzaren aurrean bizitza dagoela erakutsiz, euren askatasunaren alde borrokan determinazio osoa erakutsiz. Izan ere, pasa den martxoan Gazaren jazarpena salatu eta errefuxiatu palestinarren itzulera eskubidea aldarrikatzen duen protestaldi zikloari, Itzuleraren Martxa Handiari, hasiera eman ziola urtebete ospatu zen. 2018ko martxoaren 30etik dagoeneko 200 pertsonatik gora erail eta 12.000tik gora zauritu ditu Israelgo Estatuak. Errepresio honi aurre eginez, Gazako palestinarrek astero oroitarazten diote munduari ez dutela etsiko euren eskubideak lortu arte. Gazan, Zisjordanian, historikoki Palestina den lurralde osoan zein erbestean, palestinarrek euren etxeetako giltzak gordetzen dituzte, euren lurretarako zein euren herriaren askatasunerako ateak parez pare irekiko dizkietenak.

Palestinaren kolonizazio sionista, baina, ezingo zatekeen mantendu AEBak moduko nazioarteko instituzio, potentzia eta enpresa multinazionalen konplizitaterik gabe. Izan ere, duela hilabete gutxi batzuk AEBek siriar lurraldean daude Golango Gainak Israeli aitortu zizkion, eta Europar Batasunak eta bere estatukideek akordio komertzial, instituzional eta kulturalak indarrean mantentzen dituzte, Israelgo Estatuarekin harremanak legitimatuz eta normalizatuz. Horren adibide da, esaterako, Israelgo Estatuak Eurovision lehiaketan parte hartzea edota aurtengo edizioa Tel Aviven ospatzea. Israelek mota honetako ekimen “kulturalak” erabiltzen ditu nazioartean bere burua legitimatu eta herrialde moderno eta multikulturala delaren mozorropean herri palestinarra zanpatzen jarraitzeko. Izan ere, lehiaketaren 2018ko edizioko Israelgo ordezkariaren garaipena, armada israledarrak Gazan 60 palestianarretik gora erailtzen zituela gertatu zen. Zaila izango da abesti sorta batek etengabeko kolonizazio politikak, garbiketa etnikoa eta Estatu israeldarraren apartheida ezkutatzea eta gero eta gehiago dira datorren maiatzaren 18an ospatuko den musika lehiaketa boikoteatzeko deia luzatzeko batutako ahotsak.

Horregatik guztiagatik, euskal herritar orori dei egiten diogu palestinar herriarekiko eta kolonizazioaren aurreko erresistentziarekiko elkartasuna biderkatzen jarraitzeko. Eta, bereziki, Euskal Herritik sionismoaren konplize diren eta sionismoa babesten duten adierazpide guztiei aurre egiteko indarrak batzeko deia egiten dugu, Israelen aurkako Boikot, Desinbertzio eta Zigor kanpainaren bitartez.

Gora Palestina askatuta! Euskal Herrian sionismoari ez!

Beste urte batez, iritsi da apirilaren 17a, Preso Politikoen Nazioarteko Eguna eta gaurkoan, bereziki, Kurdistanera bidali nahi ditugu indar internazionalista guztiak, borroka eta konpromisoaren eredu diren ehunka gose grebalarik tinko baitarraite, egunak joan eta egunak etorri.  Leyla Guven parlamentari kurdua da horren adibiderik gordinena, 160 egun baitaramatza gose greban. Protestaren aldarria argia da: Abdullah Öcalanen isolamendu egoera etetea eta herri kurduaren aurkako errepresioa salatzea. Horregatik, gaurko lehen lerroak borroka azken muturreraino eraman eta bizitza eman duten horientzat: Zülküf Gezen, Ayten Beçet, Zehra Saglemek, Ugur Sakar, Prendy Cinar, Yonca Akici, Sirac Yuksek...

Euskal Herritarroi ezagunak zaizkigu Leyla eta beste borrokalari kurduen aldarriak, eta hemen ere makina bat borroka izan dira, eta egun ere badira, antzeko aldarriekin. Ezin ditugu ahaztu, esaterako, 1999 eta 2000. urteen artean Daniel Dergik egindako 63 eguneko gose greba, 56 egun iraun zuen Josetxo Arizkurenena, edota urte batzuk beranduago  Iñaki De Juana Chaos nahiz Lorentxa Gimonek egindakoak. Neurri berean, ez ditugu ahaztuko 1981ean Bobby Sands eta beste hainbat borrokalari irlandarrek Long Kesh eta Mazeko espetxeetan muturreraino eraman zituzten gose eta higiene grebak ere. Zerrenda luzea da, ez du etenik eta ezin ditugu iraganeko pasarte gisa soilik ulertu.

Itsasoaz bestalde ez da gehiegi aldatzen egoera. FARC-EP eta Kolonbiako estatuaren arteko bake negoziaketetan buruetako bat izan zen Jesus Santrich espetxean dute 2018ko apirilaren 9a geroztik. Muntaia polizial hau salatzeko Santrich bera 41 egun izan zen gose greban, Ameriketako Estatu Batuetara ez estraditatzea eta bake akordioa errespetatzea exijitzeko. Hantzera dabiltza preso politiko zapatistak ere, haien aurkako muntai poliziala salatzeko Txiapasko espetxeetan bahiturik dauden 6 burkidek pasa den martxoaren 15ean abiatu baizuten gose greba.

Datu batez laburbiltzen den anikilazio politika bat ere aipatu nahiko genuke gaurko egunean, Israelgo estatu sionistak Palestinar herriarekiko daraman zapalkuntza gupidagabearen datua: 2018. urtean, gutxienez 271 ume atxilotu zituzten israeldar indar okupatzaileek. Haur bat ia egunero.

Baina goazen begirada etxera gerturatzera, Europara. Europa omen da demokraziaren eta giza eskubideen jaioterria, askatasunaren eta pertsona askeen bizileku. Bada zer gezurtatu. Europan, preso politikoek erresistentzien eta gainditu gabeko hainbat gatazkaren ondorio izaten jarraitzen dute: Andaluziako sindikalistak, kataluniar independentistak, Gaztelako, Italiako nahiz Greziako antifaxistak edota jaka horiz egunero neoliberalismoaren aurka dabiltzanak, eta jarraituko dutenak.

Presoak politiko dira ezarritako sistema itogarri honen aurka borrokatzeagatik, kapitalak herriak ito ez ditzan antolatzeagatik. Eta garaiotan, neoliberalismoa gure bizitzen gaineko neurriak zorrozten dabilenotan, erresistentziak eta antolaketak jarraitu behar du, bizirik atera nahi badugu behintzat. Ekialde Hurbileko kideek sarritan dioten gisan, erresistentzia bizitza baita. Eta erresistentzia horrek ezinbestean izango du erantzuna, ordenatik eta kontrolpetik ateratzen den orok izango baitu bere zigorra.

Horregatik, gaurko Preso Politikoen Nazioarteko Egun honetan, ziegarik ilunenetan atxilo dauzkaten kideen askatasuna eta espetxeratzeen arrazoi politikoen gainditzea aldarrikatzen dugu, ozen. Denak behar zaituztegulako libre eta borrokan, herri burujabeak eraikitzeko bidean, munduko preso politikoak kalera!