Irakurketak

Astelehenean hasi ziren Emakumeen Mundu Martxaren 11. Nazioarteko Topaketak Bilbon munduko hainbat txokotatik etorritako hamarnaka emakumeren presentziarekin: Brasil, Mendebaldeko Sahara, Mozambique, Euskal Herria, Kurdistan, Suitza... Astelehenetik hona hamaika eztabaida izan dituzte hizpide nazioartetik etorritako delegatuek baina bertokook ere izan dugu zer ikusi eta zer ikasi: Bilboko itsasadarrean bisita gidatu feminista, San Frantziskoko muralaren aurkezpena edota astelehenean bertan topaketei hasiera emateko ekitaldia.

Bestelako mundu bat amesten dugunok aukera paregabea dugu gaurkoan Bilbon sistema kapitalista patriarkarraren aurrean alternatiba bat dela ozen adierazteko: Feministon Herria. Euskal Herri askea feminista izango da edo ez da izango eta zentzu honetan hori irudikatzera dator gaurko ekimena. Internazionalistak garen heinean guk ere Euskal Herri aske bat irudikatzen dugu, eta beraz, zapalkuntza orori aurre egingo dion herri batean sinisten dugu. Horretarako, gaurkoa bezalako ekimenek izugarrizko garrantzia hartzen duten eta Mundu Martxak erakutsi digun gisara, feminismoaren eta internazionalismoaren arteko aliantza ezinbestekoa da egun zanpatzen gaituen sistemari aurre egin eta egiazko alternatiba bat eraikitzeko.

Ezinbestean feminismoak internazionalista behar duelako izan eta internazionalismoak feminista, bete ditzagun Bilboko kaleak aldarrikapenez Euskal Herria feminista-internazionalista baten alde!

Gora Euskal Herria feminista!
Gora Euskal Herria internazionalista!

Venezuelako Bolibartar Errepublikako gizonezkoen futbol selekzioa dugu gaur Euskal Herrian. Hispanitatearen eguna da batzuentzat, arrazakeria, inperialismoa eta genoziodioa goratzeko eguna; euskaldunontzat, berriz, jai egun arrotza izan da beti: herri eskolak antolatu izan ditugu, indar polizial okupatzaileen kanporatzea eskatu... eta aldi berean, internazionalista gisa, Abya Yalaz gogoratzeko eguna ere izan da.

Hain zuzen, begirada pixkat bat altxatzeak ematen digu jai egun arrotz bat izatetik haratago, urriaren 12a erresistentziaren egun ere badela ohartzeko beharrezkoa den perspektiba. Duela 5 mende baino gehiago espainiar inperialisten aurrean makurtu gabe borrokatu zirenak, gaur transnazionalen aurka borrokatzen dira, euren lurrak eta gorputzak lapurtu eta ustiatzen dizkietenei hortzak erakutsiz. Sozialismoa iparrorratz, feminismoa ezinbesteko bidelagun, burujabetzarako urratsak ematen jarraitzen dute Abya Yalako herriek. Inperialismoak, borreroak bezala, milaka aurpegi dituen arren, aurka egiteko hautua erresistentziatik abiatzen da. Duela 500 urte bezala gaur egun ere.

Horregatik, gaurkoa Mendizorrotzan, Gasteizen eta Euskal Herrian aldarrikapen eta elkartasunaren egun izatea ezinbestekoa da, erresistentziaren eguna, beraz. Eta espainiar inperialismoaren erresistentzia horretan bidelagun gara Euskal Herria eta Venezuelaren burujabetzaren aldeko borrokan dihardugunok, Abya Yala osoan bigarren independentziaren bidean ari diren gainontzeko herri langileekin batera.

Soilik borrokak sor ditzake arrakalak inperioen aurrean eta horrelaxe izan da munduko herri langileen garaipenetan. Burgesia transnazionalen eta hauen interesen defendatzaileei aurre eginez ireki izan dira historian arrakala horiek.

Honegatik, Askapenatik, urriaren 12 honetan espainiar inperialismoa eta bere txotxongiloen aurrean Herriok erresistitzeko dugun beharra eta eskubidea goraipatzen dugu eta bide batez, erresistentzia horren emakume aurpegia erakutsi nahi dugu. Latinoamerikan, munduko txoko gehienetan bezalaxe, zapalkuntzak zein erresistentziak emakume izena du eta urteetan zehar Abya Yalan euren bizitzak territorio libre gisa borrokatu eta defendatu dituzte: aborto eskubidea, feminizidioen aurkako borroka, biolentzia obstetrikoa, emakume langileen eskubideen aldarrikapenak, emakume beltz edo indigenen eskubideen borroka... Mercedes Sosa, Celia Sanchez, Berta Caceres, Lolita Chavez edo Moira Millan. Emakumezkoen izen propioz osatutako Abya Yalako erresistentziaren mapa da eta gaurkoan hori ekarri nahi izan dugu gogora.

Herri boterea eraikiz, desobedituz, espainiar inperialismoa herrion erresistentziaz garai dezagun, Hispanitatearen eguna, Herrion erresistentzia eguna izan dadin aurrerantzean.

Atzo, gaur eta beti inperialismo espainiarraren aurrean, HERRIOK ERRESISTENTZIA!
Hamaika herri borroka bakarra!

Brasilen diktadura militarrak duela 33 urte azken urratasak eman bazituen ere, txarraska eta bota beltzen zolak dabiltza paseoan herrialdeko urbeetan barrena. Une erabakiorra bizi dute urriaren 7ko hauteskundeen atarian, eta Sao Paulotik Amazoniara, Matogrossotik Bahiara demokrazia eta eskubide zibilen berregituratzea, ala “diktadura gaur egungo erara”, askatu beharreko korapiloa.

80 eta 90. hamarkadetako Brasiliako punkrock talde batek ‘Que país e esse?’ abesten zuen; korrupzioaren, pribatizazioaren, narkotrafikoaren eta elite ekonomikoak kontrolaturiko herriari kantari. Abesti berberak egungo gazteen ahotan dabiltza zoritxarrez, urte batzuk igaro arren transmisio kulturala ez delako izan musikala soilik, eta Sao Pauloko hardcore talde batek zioen moduan, oraindik ere arratoiak korbata eta amerikanaz jantzita dabiltzalako kaleetan. Ordem e progresso.

Hamahiru urte zeramatzan PT Langileen Alderdiak agintean, eta 2014ko hauteskundeak irabazi ostean agintaldia osorik amaitu ezinda kargugabetu zuten Dilma Rousef,f orduko presidentea, 2016an. Horrekin nahikoa ez eta eskuin kontserbadoreak alderdi bereko Luiz Inazio Lula da Silvaren aurkako prozesu judiziala abiarazi zuen, inputatu, frogarik gabe kondenatu eta espetxean sartu zuten arte. Kolpisten proiektu neoliberala hauspotzeko ate guztiak zabalik zeudela zirudien arren, Michel Temerren politika ustelek ez dute sinpatiarik eragin herritarren artean. Ihauterietan purpurina eta ‘Fora Temer!’ oihu artean egin zuen dar-dar Rioko sambodromoak, eta ‘Lula Livre’ mezuak zeharkatzen du gaur Brasil, herrialdeak bizi duen demokrazia faltaren sinbolo argitzat. Piztia zaurituaren ofentsiba neofaxista argia izan da ordea; korrupzio sistematikoa eta errepresioa. Hirietako auzo periferikoetan miseria gorrian bizirauten du klase baxuko sektore handi batek, eta urte erdi eskas igaro da Marielle Franco PSOL alderdi sozialistako zinegotzi eta aktibista feminista erail zutenetik. Esan daiteke aspaldi luzeko krisi politiko-ekonomikorik gogorrena bizi duela herrialdeak; eskubide zibil eta demokratikoen deuseztea eta desoreka sozialaren areagotzea, desindustrializazioa, langabezia tasaren igoera nabarmena, miserian bizi den sektore gero eta handiagoa, e.a.

Historia garaikidean bake akordio gutxik lortu dute Oslokoek ezartzen zituzten helburuen alderantzikatze eraginkorragorik. Ordutik mende laurdena bete ostean, Israelgo gobernuak ziurgabetasuna eta nahasmena baliatzen ditu, bai mundu mailan zein Euskal Herrian, bere gailentasun osoa inposatzeko.

Adostasun mugarri sinestezina zirudien 1993an Washingtonen Clintonen aurrean irudikatutakoak; aurreko hamarkadetan Palestina eta Israelen arteko gatazkaren tentsio mailak ekimen bakegilearen asmoa piztu ostean, Yasser Arafatek luzatutako eskuak bostekoa eragin zuen aurretiaz etsai amorratua izan zen Yitzhak Rabinengan. Modu honetan akordioek ezartzen zuten trantsizio aldiari hasiera eman zitzaion.

Akordioen oinarrizko baldintzak bestearen onarpena ezartzen zuen, beraz, Israelek Gaza eta Zisjordaniako autonomia onartzearekin batera, Palestinako Askapenerako Erakundeak Israelen existitzeko eskubidea onetsi zuen. Bi Estatuen irtenbidea sustatzea ezarri zuen helburutzat Osloko Akordioak, hortaz, bi aldeek ekintza armatuak amaitutzat emateaz gain lurralde osoa bata zein bestearen banderapean bateratzeko asmoak baztertzera behartu zituen. Era berean, Nazio Batuen Segurtasun Kontseiluaren 242 ebazpena betetzera bultzatzen zuen, hots, bereziki Israelek lurralde okupatuetan zeukan presentzia militarrak alde egitea, Palestinako gobernuaren eraketaren baldintza bezala. Trantsizio izaerarekin, Palestinako Aginte Nazionala Gaza eta Zisjordaniako autoritate bihurtu zen. Haatik, honek guztiak irekitako itxaropen leihoak praxi zitalari egin zion bide.