Irakurketak

_{(abajo en castellano)}

Hilabeteak dira Herrialde Katalanen kontrako errepresioa biderkatu dela. Hamarnaka dira  jada urriaren 1eko erreferendumetik hona inputatuak zein kartzelaratuak izan diren herritarrak, eraso faxistak pairatu dituztenak edota beren herriko eskubide sozial eta politikoak defendatzeagatik atxilotuak izan direnak. Puigdemont eta bere kontseilariak izan ziren gatazka Europaren bihotzera eramaten saiatu zirenak baina desobedientziaren zantzurik ez dugu ikusi. Erbestea borrokarako esparru gisa ulertu du, ordea, Anna Gabriel CUPeko diputatu ohi eta Endavat-eko kideak. Desobedientziaren hautuan berresturik, gatazkaren zentzu politikoan sakontzean eta espainiar estatuaren izaera antidemokratiko salatzea da helburu nagusia. Gure babes osoa Herrialde Katalanetako herri borrokalariari eta gure bidelagun izan den eta izaten segituko duen Annari! Sempre amb tu!

Espainiar estatua sorgin ehizan dabilen bitartean, askatasun demokratiko, eskubide zibil eta politiko, eskubide nazional zein sozialak txikitzen dihardu. 155. artikulua geratzeko etorri den honetan, aspaldian ezagutu gabeko oldarraldi errepresiboa bizi dugu estatu espainiarraren menpe bizi garen herritarrok. Gure herrian praktika hau aski ezaguna dugun arren, ezin dezakegu pentsa Herrialde Katalanetakoa afera isolatua denik, gure aurkako erasoa ere badelako. Europar Batasuneko isiltasuna ere aipagarria da, noski, baina ez gaitezen inozoak izan. Europar Batasunak ez du inoiz inolako estatu kideren demokrazia zalantzan jarri eta are gutxiago salatu, errepresioa orokorra baita gaur egungo Europan eta boomerang efektuaren beldur dira gainontzeko estatu kideak. Tamalez, berriro ere, begi bat beti zabalik izatera kondenatu nahi gaituzte.

Azken urteotan Euskal Herrian elkartasunetik konpromisorako pausuak eman ditugu hamaika egoeren aurrean, eta oraindik ere gure etxeetako ateak zabalik mantentzea ezinbestekoa izango zaigu. Herrialde Katalanei elkartasuna modu errealean ematea ahalbideratuko dituen baldintzak sortu beharko ditugu.

Zentzu horretan, ezinbestekoa izango da, estatu espainolaren jarrera errepresibo eta antidemokratikoa zein Europar Batasunaren isiltasuna irmoki salatzea. Horrekin batera, dei egiten diogu euskal herri langileari Herrialde Katalanei elkartasuna adierazten jarraitzera. Porrota soilik posible delako borrokatzeari uzten zaionean. Hemen ez delako ezer bukatu eta, inboluzioaren aurrean herri oso bat dagoelako bere askatasunaren alde borrokan!

Gora Herrialde Katalan independiente, sozialista eta feministak!
Gora elkartasun internazionalista!

_{(abajo en castellano)}

Kontsigna hau gakoa izan zen 1917ko hilabete zurrunbilotsu horietan. Nicolas II.a tsarrak abdikatu ostean 1917ko martxoan (momentu horretan Errusian zegoen juliotar egutegian otsaila zen) sortutako behin-behineko gobernuan sozialdemokratak parte hartzen ari ziren, liberal eta aristokratekin batera. Boltxebikeen zuzendaritzaren sektore batzuek ere gobernuarekiko adiskidetze jarrera zeukaten. Testuinguru horretan, Leninen Apirileko tesiak obran jasotako planteamenduak gakoak izan ziren boltxebikeen norabidea argitzeko (boltxebikeak barruko korronte nagusia ziren Errusiako Partidu Sozialdemokratan, handik gutxira Partidu Komunista bihurtu zena) baita, hilabete batzuk geroago, Petrogradon boterea hartzea ahalbidetzeko ere.

Momentu historikoa bizi dute Herrialde Katalanetan. Hurrengo hilabeteetan, Printzipateko etorkizuna dago jokoan. Datorren urriaren 1erako dago deituta erreferenduma eta hilabete honetan zehar xake partida honetako fitxa guztien posizioak argituko dira Katalunian estatu bat eskuratzeko borroka horretan.

Herrialde Katalanen zati batean autodeterminazio eskubidea burutuko den edo ez dago mahai gainean, baina hau ez da soilik neurtzen erreferendumaren egikaritzean. Autodeterminazioa bururaino eramango da prozesu independentista bururaino eramaten denean, hau da, Kataluniak bere baitan burujabetzarako tresna ekonomiko, politiko, militar zein kulturalak eskuratzen dituenean.

Historiak erakutsi digu, ordea, espainiar estatua ez dela herrialde demokratiko bat, ez duela herrion autodeterminazio eskubidea aintzat hartzen eta beraz, bere konstituzioak agintzen duen bezala, bere lurraldearen osotasuna bermatzeko dituen bitarteko guztiak erabiliko ditu galdeketa ekiditeko. 1936an zein 78an sortu ziren erregimenak, biak ala biak urte luzeko biolentzian oinarritu direnak, garaile eta garaituen logikan eraikiak, ez dute inondik inora ere herrion burujabetza onartuko. Beraz, hauek gainditu gabe, ezinezkoa izango da autodeterminazio prosezua bururaino eramatea.

Horregatik, da garrantzitsua desobeditzea. Zapaltzaileek eraikitako arkitektura legal, politiko, ekonomiko eta militarra gainditu gabe, ezin izango da herria autodeterminatu. Hausturak borrokarako determinazioa exijitzen du eta herria horretarako prestatu gabe, zaila izango da prosezua bururaino eramatea. Independentziak, haustura exijitzen du eta hausturak desobedientzia.

Askapenatik, Herrialde Katalanek bizi duten momentu historiko honen garrantziaz jabetuta, gure elkartasun osoa adierazi nahi diegu prozesu independentista bururaino eraman nahi duten indar guzti horiei. Eta nola ez, desobeditzeko prest zaudeten milaka eta milaka lagunei. Zuekin gaude! Zentzu horretan, Herrialde Katalanen askatasunaren bidean momentu historiko honek duen garrantziaz jakitun, dei egin nahi diegu euskal internazionalista guztiei Herrialde Katalanei elkartasuna adierazi diezaioten. Herriak astinduz, elkartasuna emanez, haiekin gaudela senti dezaten.

Per canviar-ho tot,
desobedientziaz, herriok burujabe!

Herrialde Katalanak aurrera!

En un autobús con destino a Ocumare, pueblo pesquero del estado de Aragua, rodeada de un gentío estridente y el onmipresente Reaggeton; Carlos, un trabajador del sector turístico, hombre joven y humilde, me decía firme y claro 'Antes como ñoña que votar a un capitalista'. Con esta afirmación breve y lúcida se resume la encrucijada que vive Venezuela; la defensa del proyecto bolivariano y progresista frente al proyecto neoliberal de la oposición que pretende enviar al país a las condiciones coloniales y subalternas a las que se ha pretendido perpetuar a América Latina desde 1492.

 La izquierda revolucionaria de Euskal Herria tiene una responsabilidad política con los proyectos antiimperialistas, progresistas y revolucionarios que habitan el mundo, tiene el deber de proteger las periferias que están siendo capaces de desestabilizar la hegemonía, y tiene la tarea de defender las soberanías nacionales que por no atender a los intereses del capital transnacional, están siendo violadas de manera sistemática, véase el caso de Irak en el 2003, Libia en el 2011, la actual guerra en Siria y el presente conflicto en Ucrania que, entre otros, han respondido a la lógica del imperialismo Norteamericano y su fiel escudero Europeo: promover la desestabilización interna y una subsiguiente intervención como consecuencia a no responder a los intereses hegemónicos del capital.

Sei hilabete pasa dira Kolonbiako Gobernuak eta FARC-EPk bake akordioak sinatu zituztenetik. Ordutik, Gobernuak ez ditu bete hartutako konpromisoetako asko. Kasurik adierazgarriena amnistia eta indultoen legea da, berau martxan jarri zenetik FARCeko 3400 preso politikoetatik soilik 832 preso politikoentzat suposatu baitu onuraren bat. Garrantzia berezia hartzen du epaile eta fiskalek presoen askatasunaren kontra hartutako jarrerak.

Hau izan da Jesús Santrich kolonbiarra gose greba mugagabean jarri duen arrazoi nagusia. Argi dago, borrokaren bitartez soilik lortuko dela bake prosezuari Kolonbiako Gobernuak jartzen dizkion oztopoak gainditzea. Lan horretan, Askapenatik elkartasunik beroena bidali nahi diogu Kolonbiako herriari, bere preso politikoei eta batez ere Jesús Santrichi, hasi duen gose greba mugagabearen aurrean.

Borroka da bide bakarra!
Duintasunezko bake baten alde!