Irakurketak

Abuztuaren 24an izan zen, duela 24 urte, Montevideon, Uruguayen. Euskal Herriari eginiko elkartasun ekimen ikaragarria ezagutu genuen. Manueltxo Goitia, Luis Mari Lizarralde eta Mikel Ibañez euskal iheslari politikoak estraditatuak izatea ekiditeko martxan jarri zen borroka, euren asilo politikoa eskatzea zelarik aldarria. Montevideon izandako hainbat mobilizazio jendetsuren ostean, euskal borrokalariak gose greban zirela hospitaleratu zituzten, eta El Filtro deritzan hospitalearen kanpokaldean polizia militarra gogorki oldartu zen manifestarien aurka. Honen ondorioz Fernando Morroni 12 tiroz eraila suertatu zen eta baita gau bertan Roberto Facal labanka koldar batez; zaurituak ehundaka izan ziren. Oroimena eta duintasuna bertan egon ziren guztientzako!

Gertakari horiek gogora ekarri nahi ditugu gaurko egunez eta, bide batez, orduan jaso genuen elkartasun internazionalista guztia bueltan eraman Uruguaiko herri langileari. Izan ere, 24 urte igaro arren, inpunitatea gailendu da kasua argitu eta erantzunkizunak eskatzeko garaian. Diktadura basati batetik irteten zebilen Urugaien eman zen gertakari larriena izan zen Filtroko sarraskia bezala ezagutzen dena. Ezin aipatu gabe utzi ere Espainiar gobernuak izan zuen ardura politikoa, orduan Felipe Gonzalez gobernu buru zela. Presio mekanismo ezberdinak erabiliz euskal iheslariak espainiatu nahi izan zituen, asilo politikoa izateko eskubidea mespretxatuz.

Zoritxarrez, asilo politikoaren aldeko borroka, ez da orduko borroka soilik. Azken urteetan ere gure herrian izan ditugu borroka horren garrantzia erakusten duten beste kasu batzuk. Alde batetik, Nekane Txapartegiren kasua dugu denboran hurbilen. Beste behin ere, elkartasun internazionalistaren eta presio sozialaren bitartez lortu baitzen azkenik Nekaneren asilo politikoa. Eta bestetik, Hassana Aliaren kasua dugu. Hau ere gertutik bizi izan genuena, urte luzeetako borrokaren ondorioz lortu baitzuen duela ez asko asilo politikoa izatea saharar borrokalariak.

Adibide hauekin asilo politikorako eskubideak eta herri baten burujabetza gaitasunak duten lotura jarri nahi dugu mahi gainean. Etorkizuneko Euskal Herri internazionalistan, geuri ere asilo polikoa ematea tokatuko zaigulako, kanpo eskuhartzeak arbuiatuz; elkartasunak politikoa, internazionalista, eta joan-etorrikoa izan behar duelako.

Amaitzeko, azpimarratu nahi dugu, beste urte batez Askapenaren brigadak parte hartuko duela Montevideon izango den manifestaldi eta ekitaldian. Ostiralean bertan izango dira ekitaldi gehienak eta geure elkartasun eta maitasun guztia helaraziko diete senitarteko eta bertaratzen diren borrokalari guztiei.

¡Arriba l@s que luchan!

¡El estado dispara, la memoria resiste!

Fernando eta Roberto, gogoan zaituztegu!

Hamaika herri borroka bakarra!

Hamaika dira Askapenatik gure jardun politikoa garatzeko erabilitako guneak: gaztetxeak, plazak, instituzioak, kaleak, txosnaguneak... Ikuspegi internazionalista esparru guzti hauetan txertatzea helburu nagusia izaki, hamaika izan dira garatutako ekimen eta dinamikak.

Horien artean, Bilboko jaietan murgiltzeko aukera izan dugu urte askoan zehar Askapeña konpartsa internazionalistaren bitartez bereziki. Konpartsak Bilboko jai eredua iraultzeko tresna zinez erabilgarriak direla uste dugu eta zentzu horretan izugarrizkoa iruditzen zaigu urteak joan eta urteak etorri esparru honetatik egin den lana.

Ia 30 urtetan zehar Bilboko Aste Nagusian eta bestelako ekimenetan Askapeña konpartsa internazionalista izan dugu aliatu nagusi gure balore internazionalistak jai giroan lantzerako garaian. Orain arte egindako lanari izugarrizko balioa ematen diogu eta nola ez eskerrak eman ere. Izan ere, festa eta aldarrikapena uztartzeko gaitasuna izan baitugu. Azken urteotan, baina, konpartsa eta Askapena erakundearen arteko harremanak okerrera egin du eta hainbat arrazoi tarteko tentsio handia sortu da bi egituren artean: militantzia ulertzeko era ezberdinak, internazionalismoaren inguruko ulerkera okerrak, feminismoaren ulerkera desegokia, konpartsaren helburuetan desadostasunak, konpartsakide batzuen jarrera onartezinak...

Egoera berbideratzen saiatu arren, konpartsarekin genituen desadostasunak are gehiago azaleratu dira eta hausnarketa sakon bat egiteko beharra zegoela argiago geratu da. Askapeñaren eta Askapenaren arteko arrakala benetan sakona dela aditzera ematen digu egindako hausnarketak eta erabaki bat hartu behar izan dugu.

Honegatik guztiagatik Askapeña konpartsa internazionalistarekin orain arte izan dugun harremana etetea erabaki dugu. Ez da edonolako erabakia izan, ondo pentsatu eta hausnartutako erabaki politikoa baizik. Orain arteko elkarlanarekin jarraitzeko beharrezkoak diren baldintza minimoak betetzen ez direla uste dugu eta beraz hemendik aurrera konpartsak ez du Askapenarekiko inolako lotura politiko, ideologiko ez eta ekonomikorik izango.

Dena den, Askapenatik jai herrikoi eta parte hartzaileen inguruko hausnarketa sakon baten beharra dagoela uste dugu, benetan herri mugimenduarentzat baliagarria izango den jai eredu alternatibo bat nahi baldin badugu. Horrela, ez dugu uste Askapena eta Askapeña konpartsaren arteko gatazka hau era isolatuan uler daitekeenik. Mahai gainean elementu gehiago egon arren, konpartsen ereduaren bilakaeraren ondorioetako bat ere badela uste dugu.

Zentzu honetan, ondorengoa datorkigu burura: ez dugu uste egungo konpartsa eredua herri mugimenduko eragile txikiontzako eredu aproposena denik. Askapena herri mugimenduko erakunde xumea den heinean, Bilboko konpartsen ereduak izugarrizko ahalegina suposatzen digu. Gurea bezalako erakunde txiki batek ezin dio Bilboko Aste Nagusiak suposatzen duen lan kargari modu honetan aurre egin ez baitugu horretarako gaitasunik. Txosnaguneak kontraboterearen eraikuntzarako esparru direla aintzat hartuta, lan politikoa garatzeko esparru direla uste dugu. Askapenak beraz, herri mugimenduko edozein erakunderen antzera bere lekua izan behar duela uste dugu. Tamalez, aipatutako egungo ereduak eragile txikioi ez digu gure iritziz, gure neurrirako aukerarik eskaintzen.

Hala ere, Askapenatik Bilboko Aste Nagusian parte hartzen jarraituko dugula adierazi nahi dugu eta jai herrikoi, parte hartzaile, parekide eta internazionalista batzuen alde lanean segitzeko konpromiso  argia dugu.

Gora jai herrikoiak!

Askapena,
Euskal Herriko erakunde internazionalista

Amesgaizto batetik esnatzen gareneko itolarri sentsazioa bularraldean, irudika al dezake inork itolarri horrekin bizitzea, bizirautea. Irudika al dezake inork norbere herrian bertan deserriratzea, etxea utzi behar izan eta 70 urte luzez itzuli ezin izatea. Maiatzaren 15a Nakba edo hondamendiaren eguna da palestinarrentzat. Palestina ez da lokartzen, eta ez daude ametsetan, errealitate gordina dute parez pare eta begi bat ez, bi begi zabalik izanagatik ere makinaria sionistak kontrolatzen dizkie ametsak, loa, eta bizitza.

‘Si canta Nablus, canta Palestina’ genioen Balatan gitarrak eskutan, hiriaren iparraldean dagoen Zisjordaniako errefuxiatu gunerik handienaren bihotzean. Yaffatik bortxaz alde egin behar izan zuten Balatako palestinarrek 1948ko maiatzaren 15 hartan, egun Tel Aviv den eta duela zazpi hamarkada euren hiria izan zen hartatik. Handik ez da itsasorik ikusten, Nabi Salehko muinotik ez bezala. Tamimitarrak lagun mediterranear itsasoa ikusteko aukera izan genuen Ramallahtik ordubetera dagoen Nabi Saleh herrian, bada denbora ez dutela oinik busti itsasertz horretan. Haien legea guretzat apartheid.

En las primeras horas del día 9 de mayo de 1945, horario de Moscú,  el Mariscal alemán Wilhemn Keitel presentó la capitulación definitiva al Mariscal soviético Georgi Zhúkov en el cuartel general del ejército soviético en Berlín, con esta rendición la Unión Soviética y los Aliados ganaban la guerra sobre la Alemania Nazi, este día es conocido en parte del territorio europeo como ‘Día de la Victoria’.  Solo cinco años después, el 9 de mayo de 1950 el ministro de asuntos exteriores francés Robert Schuman,  da nombre a una declaración por la que se propone  que la  entonces República Federal Alemana y Francia se sometan a una administración conjunta. Esta declaración configura la primera comunidad económica europea  cuyo aniversario comienza a ser celebrado a partir de 1985 en la Cumbre de Milán y es conocido como el ‘Día de Europa’.

La victoria sobre la Alemania Nazi no solo implicó la polarización del mundo y el inicio de la configuración de la hegemonía estadounidense frente a una Europa mermada, deshecha y traumatizada  por la guerra, si no la esperanza colectiva de haber hecho frente a una de las mayores amenazas que han asolado el mundo contemporáneo: El Fascismo. La izquierda estaba colmada de referentes que habían consumado victorias y su fortaleza era incuestionable y, además, el bloque socialista se configuraba como un paraguas que daba cobertura a multitud de procesos de liberación social y nacional. El hecho de que exactamente 5 años después de la guerra naciera el primer embrión de lo que hoy conocemos como la Unión Europea, más allá de una casualidad poética, es una intencionada maniobra para, por un lado, blindar los intereses de las burguesías y restaurar los procesos de acumulación capitalista afectados por la guerra y, por otro, garantizar los intereses de los EE.UU en la región frente a la influencia soviética. Detrás del plan Marshall y la configuración de la OTAN los EE.UU garantizaban apuntalar política, económica y militarmente el Anticomunismo, pero sin pasarse, ya que el capitalismo de Estado o Estado de Bienestar era el modelo que mejor garantizaba el consenso entre la clase trabajadora permitiendo apuntalar la hegemonía de las clases dominantes sin confrontar en exceso con un pueblo influido por el bloque del este.