Maiatzaren 15a Nakba eguna da, “hondamendia” arabieraz. Mugimendu sionistak palestinarren garbiketa etnikoa burutu zueneko eguna oroitzen da. Hondamendi horrek Israelgo Estatuari bide eman zion 1948an, potentzia inperialen konplizitatearekin, aurreko asteetan mugimendu sionistak palestinarrak bortxaz kanporatu, sarraskitu eta hiri nahiz herriak suntsitu ondoren.

Nakba Palestinan Estatu esklusiboki judutarra sortzeko proiektu sionistaren emaitza da; hain zuzen ere, XIX. mende amaieran ekin zitzaion proiektu sionistari, Palestinan lehen koloniak ezarriz, garaiko kolonialismo arrazista europarrean oinarria duena. Izan ere, Estatu sionista ezin izango litzateke sortu potentzia inperialen eta eratu berri zen Nazio Batuen Erakundearen babesik gabe. Batetik, Erresuma Batua izan zen judutarrentzat “etxe nazional” baten sorrera hitzeman zuena palestinarren borondatearen aurka, hura baitzen Palestinaren gain potentzia kolonial gisa boterea zuena. Bestetik, NBEa izan zen Palestina bi Estatutan zatitzea eta banatzea erabaki zuena, beste behin ere, palestinarren borondatearen aurka. Halaber, bi agenteetako batek ere ez zuen neurri eraginkorrik hartu: agintaldi britainiarra amaitu baino lehen hasiak ziren palestinarren sarraskia, garbiketa etnikoa eta behartutako desplazamendua gelditzeko; eta, alderantziz, proiektu sionistari hauspoa eman zitzaion, estatu koloniala ezarriz eta Israelek gauzatutako ekintzen politikari argi berdea emanez. Urteetan zehar, teorian, negoziaketa-prozesuetara konprometitua zen bitartean, politika horien bitartez geroz eta lurralde gehiago anexionatu eta kolonizatu ditu, palestinarren eskubideak, eta nazioarteko legedia, bide batez ere, urratuz.

Israelgo Estatua sortzeko egin beharreko palestinarren garbiketa etnikoak hainbat ondorio eragin zituen, hala nola, 750.000 eta 800.000 palestinar artean behartuta kanporatu izana, 418 eta 615 herri artean suntsituta, Deir Yasine-ren gisako sarraskiak, palestinarren jabetzen konfiskazioak, hirien eta herrien izen aldaketak, eta baita landare-espezie berrien txertaketa ere, autoktonoekiko desberdinak zirenak. Hura guztia, palestinarrak bizi ziren hiriak, herriak, landa eremuak eta etxeak zeudela estaltzen saiatzeko. Gaur egun, palestinar errefuxiatu kopuruak goraka jarraitzen du; baita, ordea, haien jatorrizko lurretara itzultzeko borrokak ere, nahiz eta eskubide hori ukatzen zaien eta hura salerosten saiatzen diren.

Halaber, Nakbaren ondoren, palestinarren aurkako lege-xedapen eta ekintza sorta bati hasiera eman zitzaion, eta ondorioz, apartheid sistema bat sortzen da. Israelgo Estatuaren baitan, palestinarrek eskubide gutxiago dituzte israeldarrek baino. Zisjordanian, Israelek lege militar israeldarra aplikatzen die palestinarrei; kolono israeldarrei, berriz, lege zibila, lehenen bizkarrera. Kolonia sistema bat ezarri du Israelek, harresiak, chekpointak eta kolonoek soilik erabil ditzaketen errepideak eraikiz, eta palestinarren mugimenduak isolatuz eta mugatuz. Gazan, Israelek ia bi milioi pertsona  munduko espetxerik handiena den lurraldean kontzentratzen ditu eta blokeo sistematikoa ezarria dauka 2006az geroztik. Palestinarrak etengabeko erasopean bizirautera kondenatzen ditu, oinarrizko elementuak kendurik.

Israelek etengabean jazartzen du herri palestinarra eta proiektu kolonialarekiko erresistentzia. Luzea da jazarpenen zerrenda: 1948 ondorengo urteetan, palestinarrak kontzentratu dituzten kontzentrazio eremuak edota behartutako lanak; eta egun, presoen familientzako zigor kolektiboak, etxebizitzen suntsiketak, torturak, kargurik eta juiziorik gabeko atxiloketa arbitrarioak, eta palestinarren exekuzio estrajudizialak, besteak beste. Gaur egun, 5.000 preso politiko daude Israelgo kartzeletan, horien artean, 183 adin txikikoak, eta 430 atxilotu, kargurik eta epaiketarik gabe. Errepresio sionista gutxi balitz koronabirusaren pandemiaren mehatxuari eta geroz eta okerragoak diren bizi baldintzei ere aurre egin behar diete.

Hala ere, Israelen errepresioaz eta nazioarteko komunitatearen konplizitateaz harago, herri palestinarraren erresistentziak eta autodeterminazioa nahiz burujabetza lortzeko borrokak aurrera jarraitzen dute. Gure herrien askatasunagatik borrokatzen dugun internazionalista gisa, gure betebeharra da kide palestinarren ondoan kokatzea.

Esan bezala, Israelgo estatuaren sorrera ez zen posible izango Nazio Batuen, Erresuma Batuaren, eta potentzia inperial nagusien zuzeneko edo zeharkako babesik gabe. Gaur egun, AEB eta EB potentzia inperialista nagusien konplizitate esplizituaren menpe jarraitzen du Estatu sionistak. Negoziaketa prozesuek, oker deituriko Osloko bake akordioek kasu, proiektu sionista hedatzeko soilik balio izan dute; izan ere, jada gauzatutako ekintzen politikaren bitartez pixkanaka Palestinaren lurralde eta kontrol gehiago hartzen doa, inpunitate osoz. Beste urrats bat ere eman dute, Israelgo autoritateek uztailean Zisjordaniako zebait lurralde okupatu anexionatuko dituela iragarri baitute. Ez da soilik nazioarteko komunitateak mugarik ez diola jartzen, are gehiago, saritu ere egiten dute, adibidez, herritarrak zelatatzeko eta kontrolatzeko teknologiak eta armamentua erosiz Israeli, hain zuzen ere, palestinarren aurka probatu izanagatiko “konparaziozko abantailaren” aitzakiapean salduz. Horrek, beste behin ere, erakusten du herriak bakarrik salba dezakeela herria.

Euskal Herrian, ondo ezagutzen dugu EAEko instituzioen zein Estatu espainiar zein frantsesaren konplizitatea Estatu sionistarekiko. Ikusi izan ditugu Ertzaintza eta Nafarroako Foruzaingoa, besteak beste, Israelen formazioak jasotzen; Eusko Jaurlaritza Israel bere lehentasunezko sozioen zerrendan sartzen; edota Estatu genozida horren ordezkariekiko harremanak naturalizatzen.

Konplizitate horiez harago, korporazio eta enpresek ere, beren langileak esplotatzeaz gain, Israelgo Estatuari zerbitzuak eskaintzen dizkiote, baita haren politikei hauspoa eman ere. Aurreko udatik, badakigu Beasainen egoitza duen eta akzionistatzat EAEko Gobernua duen CAF enpresari Jerusalemgo tren arina zabaltzeko kontratu bat esleitu zitzaiola. Tren horren helburua da, hain zuzen ere, Jerusalem eta Zisjordaniako kolonia israeldarrak konektatzea, eta ondorioz, palestinarren eremuaren anexioari ekarpena egitea. Internazionalista gisa, erantzun sendo bat eman behar diogu gertaera horri eta Euskal Herrian herri palestinarraren zapalketa sustengatzen duten konplizitate guztien aurka egin behar dugu.

Gertakari honekin lotuta, Nakbari eta Libanoko errefuxiatu palestinarren egoerari buruz bihar, hilak 16, 18:00etan antolatu dugun hitzaldian parte hartzeko deia luzatu nahi dizuegu. Askapenako Youtube-ko kanalean izango duzue ikusgai “Salbuespen egoeren aurrean: herriok tinko!” formazio-zikloen baitan.

Herri palestinarraren askapenerako borroka, zalantzarik gabe, herrion askapenerako borroka da; inperialismoaren eta sistema kapitalista patriarkarraren aurkakoa. Palestinarrak zapaltzen dituztenak, hemen, inolako segurtasunik gabe bizitza prekarioetara kondenatzen gaituzten berberak dira. Beti esan izan dugu, eta esaten jarraituko dugu: hamaika herri borroka bakarra.

Israeli Boikot!
Gora Palestina askatuta!  

BERRESKURATU DITZAGUN KALEAK! BIZITZA KAPITALAREN GAINETIK

COVID-19ak sortutako osasun krisia hasi zenetik asteak pasatu direnean, duela hilabeteak kapitalismoak arrastaka zekarren krisi ekonomiko eta soziala are indartsuago ageri zaigu, eta koronabirusaren efektuaren ondorioz krisia espero zitekeena baino sakonagoa izango da.

Aste hauetan zehar, Estatu espainiar zein frantseseko gobernuek botere ekonomikoaren interesak herriaren eta herritarron osasunaren gainetik jarri dituzte beste behin. Jarduera ekonomikoen etetearen atzerapena pairatu dugu eta lanera babes neurririk gabe joatera derrigortuak izan gara. Azken hamarkadotako osasungintzako murrizketa eta pribatizazioen ondorioak pairatu ditugu. Zaharren egoitzetan ematen den muturreko prekarietate egoera pairatu dugu. Babes-materiala ekoizteko ezintasuna pairatu dugu, osasun pribatuko enpresek aldi baterako erregulazio espedienteak aurkeztu eta COVID-19a detektatzeko probekin eta babes-neurriekin espekulatzen zuten bitartean. Finean, kapitalismoaren porrota bizitu eta pairatu dugu, bizitza babesteko sistema gisa. Eta krisi testuinguru honetan, gobernu autonomikoek burujabetza oroz hutsik daudela agerian gelditu da. Are gehiago, bizitza eta osasuna jokoan zeudenean, keinuak egitera mugatu dira, eta boto paperetan hazteko baliatu dute egoera.

Arlo ekonomiko eta politikoan, ez da neurririk aplikatu herritar klaseek pairatzen dugun krisia arintzeko, hala nola, alokairuen edota horniduren ordainketen etetea, edota kaleratzeen debekua. Aitzitik, krisiaren kudeaketak beste behin eliteen interesei erantzun dio eta porrot egin duen sistema ekonomikoa salbatzean oinarritzen da, instituzio publikoak eta herritar-klaseak esklabotza egoera batean utziko dituen zorpetze-prozesu masibo bati bide emanez.

Era berean, konfinamenduak eta beldurrak estatuen izaera patriarkal eta klasista areagotu egin du eta milaka emakume beraien erasotzaileekin etxe ñimiñoetan eguneko 24 orduak partekatzera behartu dituzte. Gainera, ezin ahaztu, emakume langileen bizkar ere gelditu dela haurren, adinekoen eta mendekotasuna duten pertsonen zaintza; egungo zerbitzu publikoek babestu ezin dituztela argi gelditu da, beraz.

Herritarron ongizatean zentratutako gobernu batek salbuespen egoera hau etekin ekonomikoa bizitzaren aurrean lehenesten duten egiturazko elementu guztiak aldatzeko baliatuko zukeen, osasungintza pribatuaren nazionalizaziotik hasita. Aitzitik, estatu espainolak salbuespen egoera instituzioen, diskurtso eta kaleen zentralizazioa eta militarizazioa indartzeko baliatu du; testuinguru belizista bat sorraraziz eta naziotasun espainolista goraipatuz, kritika zaildu eta disidentzia politikoa isiltzeko helburua izanik. Eguneroko prentsaurrekoak, okupazio-indarren ordezkariekin, aldarrikapen patriotikoak eginez eta eguneroko zigorrak zerrendatuz; eta indar militar zein polizialek gure kaleak fisikoki okupatuz, jendartearen kontrol-sozial izugarriaren irudia sortzen dute, izaera autoritario sendoaren irudia emanez. Estatua osasun krisiaren kudeaketak sortutako atsekabearen aurrean oligarkien interesak defendatzeko prestatzen ari da.

Orain normaltasuneranzko itzulera progresibo batetaz hitz egiten digute. Aberastasuna pilatzen jarraitzeko oligarkiaren zerbitzura eraikitako normaltasuna, herritar klaseok prekarietatea, behin-behinekotasuna, desjabetzeak eta eskubide sozial, politiko eta zibilen murrizketak pilatzen ditugun bitartean. Herritar klaseontzako, normaltasuna zen arazoa. Normaltasuna gure lurraldearen etengabeko suntsiketa da eta uraren eta airearen kutsadura. Normaltasuna hilabete amaierara ailegatuko ote zaren ez jakitea da, alokairua ordaindu ahal izango ote duzun ez jakitea, neguan berogailua piztu ahal izango ote duzun jakitea edo hilean asteren batean lan egingo ote duzun jakitea. Normaltasuna, matxismoa sistemikoa izatea da eta gure jendarteko alor guztietan oztoporik gabe aritzea. Denek pairatzen duten biolentzia sistemikoa eta terrorismo patriarkalak eraildako ehunka emakumeak dira.

Berreraikuntzaz hitz egiten digute eta ahaztu egiten zaie aipatzea berreraiki nahi dutena guk suntsitu nahi dugun erregimena dela. Bake sozialaz hitz egiten digute jakin badakitelako ahultasun eta krisi momentu honek aukera bat eskaintzen digula guri, herritar klaseoi, gure etorkizunaren jabe egin eta altxatzen bagara. Guk jakin badakigulako etorkizuna gure esku dagoela, herritar klaseongan eta antolatu, altxatu eta borrokatzeko dugun gaitasunarengan. Baliatu dezagun momentu larri hau erregimena eraitsiko duen herri matxinada bat pizteko, eta erabil ditzagun autodeterminazio eskubidea eta independentzia prozesu eraldatzaile sozialista eta feminista baten alde.

Amorrua, atsekabea eta mobilizazioak hausturaren aldeko posizioetara bideratzea eta Herritar Batasunaren aldeko blokearen artikulazioa dira Herrialde Katalanen osotasunean lehentasun bilakatu behar ditugun elementuak. Erregimenaren aurkako erasoa piztu ahal izateko, merezi dugun bizitza lortu arte.

•    Kaleak berreskuratzeko eta gaurdanik kapitalismoaren krisiari erantzuna antolatzeko deia egiten dugu.
•    Gure auzo, herri eta hirietan mobilizazioak antolatzeko deia egiten dugu.
•    Gobernuen gehiegikeriei, okupazio polizialari eta gure kaleen militarizazioari erantzuteko deia egiten dugu.
•    Gure prekarietatearen arduradun eta errudun direnak seinalatzeko deia egiten dugu.
•    Patriarkatua eta bere biolentzia sistemikoa ikusgai egiteko deia egiten dugu, ahotsa altxatu dezagun, bizirik egon eta bizitza duinen jabe izan nahi dugulako.

Orain, inoiz baino gehiago, hitz egin dezagun auzokideekin eta kideekin, elkar zaindu dezagun eta indartu ditzagun lotura komunitarioak. Elkarbanatu ditzagun beldurrak eta itxaropenak, elkarbanatu ditzagun amorrua eta borroka, eta horrela alternatiba izango gara.

Endavant-etik kaleak berreskuratzeko eta borrokaren txingarra berpizteko deia egiten dugu. Negua amaitzen ari da eta udaberria nonahi loratuko da!

Endavant, Organització Socialista d’Alliberament Nacional
2020ko maiatzaren 11an

Jatorrizko testua: https://www.endavant.org/recuperemelscarrers/

Kapitalismoaren pandemiak atxilo gauzka, eta krisi honek utziko dizkigun ondorio zehatzak argi izan gabe, hasiak gara albo-kalteak geure azaletan bizitzen, munduko herrialde guztietan. Ez da pandemia berria munduan, sistemaren birusak aspaldi baitzituen kutsatuta gure bizitzak. Baina, ez da zalantzarik egoera are gogorragoa izango dela, COVID-19a aitzakiatzat hartuta, herri langileon bizitzak pobretzen eta kontrola areagotzen ari baita.

Ezinbestean aurre egin behar diogu kapitalaren azken eraso honi, eta borroka eta antolakuntzak berebiziko garrantzia izango du datorren garai honetan. Ofentsibarako eta eraikuntzarako garaia da, eta borroka internazionalista izan behar da herrion garaipenaren bermea. Munduko herri langileon batasunak eta elkarrekiko elkartasunak soilik lortuko baitu herriok salbatzea.

Beharrezko dugu jakitea, beraz, munduko beste herri batzuk zer-nolako egoerak bizitzen ari diren, pandemiak zer eragin eta ondorio utzi dituen eta utziko dituen, boterea nola berrantolatuko den edota internazionalismotik zer ekarpen egin diezaiokegun elkarri eta norbere herriari. Horregatik, datozen asteotan larunbatero hausnarketa internazionalistak izango ditugu hizpide munduko txoko ezberdinetako gonbidatuen eskutik: Italia, Venezuela eta Palestinatik, besteak beste. Hitzaldiak Askapenaren Youtubeko kanalean izango dituzue ikusgai datozen asteotan, beraz, adi egon seinaleari!

Salbuespen egoeraren aurrean, herriok tinko!

Bizitza aldarrikatu genuen urtarrilean hego Euskal Herriko kaleetan; pertsianak jaitsi, lantokiak itxi eta lanari uko egin genion, kaleak aldarrikapenez betetzeko. Gaur, maiatzaren lehenean, bizitza eta kapitalaren arteko talka inoiz baina agerikoagoa da.

Kapitalaren birkonfigurazio testuinguru honetan, munduko potentzien arteko lehian erasoaldi inperialistak biderkatu dira, eta orain, COVID-19a  baliatzen ari dira, prozesu hori azkartzeko. Argi izan behar dugu, kapitalak bere interesak elikatzeko erabiliko duela pandemia egoera hau;  aberastasunen metaketarako jazarpen-mekanismo berriak prestatzeko aitzakia izan da, eta izango da gerora ere.

COVID-19 birusari esker askoren maskarak erori dira eta, hitzetatik harago, praktika zein neurriek erakutsi digute benetan zeintzuk diren haien interesak, zein haien herria eta zeintzuk euren lehentasunak. Osasuna eta bizitzaren gainetik, aberastasuna, garapena eta kontrol soziala izan baita, berriz ere, babestu  eta indartu dutena.

Egoera honetatik ordea, bestelako ikasgai batzuk ere atera ditugu. Batetik, Euskal Herriko jendartean sektorerik zaurgarrienak zeintzuk diren. Bestetik, instituzio zein egitura ekonomiko kapitalistekiko dugun menpekotasuna zenbaterainokoa den. Izan ere, gure osasunak, lanpostuek eta bestelakoek kontrol pribatu eta interes partikularrei erantzuten dieten heinean, esklabo gara. Eta bukatzeko azken irakaspena eta Herrien Nazioarteko Asanbladaren maiatzaren leheneko kanpainarekin bat eginez, langile klasea dela Euskal Herria eta mundua sostengatzen duena.

Lehen aipatu bezala, Kapitalaren birkonfigurazio honetan, jadanik egoera gogorra bizitzen ari bagara, argi izan behar dugu etortzekoa dena ez dela batere xamurra izango. Kapitalak atera ez duen etekina herriaren kontura berreskuratzeko neurriak aurreikus ditzakegu, eta besteak beste, dagoeneko altua den pobrezia tasa igotzen ikusiko dugu, lan baldintzen prekarizazioa biderkatuko da eta kontrol soziala estutuko.  

Horregatik, inoiz baino beharrezkoago ikusten dugu Euskal Herrian gure identitatearen parte den auzolan eta komunitatearen defentsari heltzeaz bat, klabe ofentsiboetan eta eraikuntza parametroetan antolatzea.  Etxebizitza bloke, kale zein auzoetatik hasita, herri eta komunitateak saretu eta elkartasun dinamikak lantzeaz gain, menpekotasuna zein zapalketatik askatuko gaituzten harreman zein espazio berriak eraikitzea dagokigu. Eta bide horretan, munduko herrietatik gurera ekar ditzakegun hamaika borroka esperientzia ditugu. Besteak beste, Greziako klinika sozialak, Argentinako lantegi berreskuratuak, Kurdistango autonomia aldarriak, Venezuelako kontseilu komunalak, Italiako auzoetako elkartasun sareak, Boliviako herriak estatu kolpearen aurrean antolatutako erresistentziak eta nola ez, Kubako herritarren eta medikuen erakustaldi internazionalista.

Kapitalak bere alde erabiliko du egoera, hori ukaezina da. Euskal Herriko herri mugimendu, langile eta sektore antolatu orori dagokigu, aldaketa herriaren alde ekartzea, herri boterea artikulatzen jarraitzea eta egoerak aurkezten dizkigun aukerak ondo aprobetxatzea.

Bizitzaren alde, gora langileon borroka!