Beti hala izan bada ere, garai bereziki zailak bizi ditugu zapalkuntzarik gabeko mundu berri bat eraiki nahi dugunok. Garai zailak, jendearen arteko harremanak gidatuko dituen oinarrizko printzipio etikoa elkartasuna izango den mundua nahi dugunontzat. Horretaz guztiaz hausnartzeko, Askapenatik “Bizi elkartasun internazionalista” izeneko jardunaldiak antolatu ditugu ekainaren 11, 12 eta 13an, Hernanin.

Covid19ari (edo koronabirusari) aurre egiteko aplikatutako politikek kapitalismo heteropatriarkalari lotutako sintoma guztiak biderkatzea eta bizkortzea ekarri dute. Beldurra giza-harremanen zirrikitu guztietan zabaltzen da; “ahal duenak bere burua salba dezala” lelo famatuari segika, lehia biziak edozein kolektibitate-zantzu mehatxatzen du. Osasun-arazo orokor bati irtenbidea aurkitzea bezain oinarrizkoa den zerbait, merkatuko lege basatienek gidatu dute, kolpe, mehatxu eta pelotazoen laguntzaz. Mundua gelditu dela sinestarazi nahi digute, eta harekin batera guk ere gelditu behar dugula, langile-klasearen aurkako mundu mailako erasorik handiena burutzen ari den bitartean, eta esku-hartze inperialistek eta euren askapenaren alde borrokan diren herrien aurkako errepresioak jarraitzen duten bitartean.

Zalantzarik gabe, ezkortasunean eta atsekabean itotzeko elementu guztiak mahai gainean ditugu, baina, Askapenatik, jakin badakigu ezin dugula amore eman, pentsamendu horiek desesperatzera bakarrik eraman gaitzaketelako: ekintza eta erantzukizun guztiak gobernatzen gaituztenen esku utzi behar ditugula pentsatzera, alegia. Era berean, jakin badakigu Euskal Herriak eta munduko gainontzeko herriek kapitalismoaren erasoaldi berri horri aurre egiten jakin dutela, bai eta antolatzen ere.

Iaz, apirila eta maiatza artean egindako formakuntza-zikloan, hainbat esperientzia nola garatzen diren ikusi ahal izan genuen, Boliviatik Siziliara, edota Herrialde Katalanetan; besteak beste, zaintza-sareak, ehun militantea biderkatzea, kontzientzia kolektiboa hartzea eta herri boterea artikulatzea mehatxu faxistaren aurrean. Berehalako laguntza migratzen dutenei, kaleak borroka eta lan politikorako espazio natural gisa aldarrikatzea... Elementu horiek ezarri genituen oinarri gisa askapenaren bidean aurrera egiten jarraitzeko.

Horregatik guztiagatik, aurrera egiteko determinazio osoa dugu eta atzera egiterik ez dagoela uste dugu irmoki. Askapenatik argi daukagu internazionalismotik gure herria eta munduko gainerako herriak askatzeko borrokatzen jarraitu behar dugula. Gaur inoiz baino gehiago, eta egungo erasoari aurre egiteko. internazionalismoa borrokarako ezinbesteko tresna dela uste dugu. Izan ere, orain, ofentsiba kapitalista betean, inoiz baino beharrezkoagoa da ezarritako botereari hainbeste min ematen dioten harreman horiek elikatzen jarraitzea.

“Isolamendua, faxismoa eta jazarpena amaitu! Askatasun garaiak dira” lemapean, urteroko Öcalanen askatasunaren aldeko martxa luzea egingo da, aurten Alemanian zehar, baldintza berezipean. Oztopoak oztopo, eta egungo pandemiaren ondorioei aurre eginez, mugimendu kurdu iraultzaileak mobilizazioekin aurrera egitea erabaki du, inoiz baino garrantzitsuagoa ikusten dutelako kaleko borroka eta presentzia, moduren batera edo bestera. Gaur hasita, otsailaren 13ra arte, manifestazioak izango dira, martxa batez lotuak, Alemaniako hainbat txokotan.

Garrantzia esanguratsua izan du Abdullah Ocalan kurduen lider politikoak kurduen askapen borrokarako mugimenduan. Urte luzeetan zehar mugimenduaren erreferente eta bide-argi izan da, beste hainbat borrokalariekin batera. Konfederalismo Demokratikoa mahai gainean jarri zuenetik, hautsak eta eskema asko harrotu dira, bai indar faxisten eta inperialisten, bai ezker mugimenduen artean; eta ez da zalantzarik eragin handia ari dela izaten Ekialde Hurbileko zein nazioarteko hainbat herri, komunitate eta eragileren artean, kapitalismoaren aurkako borrokan planteamendu berriak proposatuz.

Urtarrilaren 4an, Istanbuleko Bogaziçi Unibertsitatean protestak hasi zituzten bertako ikasleek AKP alderdiarekiko leiala den Melih Bulu errektorea ezarri duelako Erdoganen erregimen faxistak. Protesta horiek hasi orduko, ikasleen kontrako sarekadak burutu ditu turkiar poliziak, ehunka etxe miatu dituzte... baina, era berean, estatuaren errepresioaren aurrean, ikasleen borroka hedatu egin da beste unibertsitate batzuetara.

Enegarrenez, turkiar Estatuaren izaera faxista salatzen dugu, oraingoan herriaren zapalkuntza iraunarazteko estrategikoa den hezkuntzan zuzeneko kontrola bermatu nahi baitu. Ez da lehenengo aldia postu garrantzitsuetan bere agenteak kokatzen dituela Turkiak, zuzeneko kontrol horren bitartez, disidentzia txikiena ere suposa dezakeen edonor atxilotu eta isiltzeko.

Hezkuntza estrategikoa da, baita aske izan nahi duen herri batentzat ere. Ezaguna da Kurdistango askapen mugimenduaren hazia turkiar unibertsitateetan jaio zela, ezinegonez betetako gazte belaunaldi batek iraultzaren bideari ekin baitzion bertan. Haien zapalkuntzaren kontzientzia hartzea, antolakuntza esperientziak, errebeldia elikatzea formakuntza ideologiko eta politikoaren bitartez... asko izan ziren unibertsitateetan jasotako irakaspenak ezarritako kurrikulumetik harago.

Herriaren beharrei erantzungo dien hezkuntza sistemak soilik bermatuko du herriaren etorkizun askea. Eta egun hauetan Bogaziçi eta beste unibertsitateetan aurrera daramaten borrokan horren alde ere ari direla ulertzen dugu Askapenatik. Herri askerik ezingo baita eraiki estatu zapaltzailearen interesei erantzungo dien hezkuntza sistematik.

Hedabideetan oihartzun nahiko txikia izan arren, irailaren amaieratik azaroaren hasierara bitarte 5.000 lagun baino gehiagoren heriotza utzi duen beste gerra bat gauzatu da. Izan ere, Azerbayango indar armatuek irailaren 27an hasiera eman zioten Artsakh Errepublikaren (Nagorno Karabaj) kontrako erasoari. Oraingo gerra gatazka historiko baten azken isla da. Konpontzetik urrun dagoen gatazka.

Bertakoek Artsahk deitutako lurraldean eta inguruetan, armeniarrak zein azeriarrak bizi izan dira mendeetan zehar, Artsahk-en armeniarrak historikoki gehiengoa izan badira ere. XX. mendearen hasieran armeniar eta azerbaijandarren arteko gatazkak egon ziren, 1922an bi lurraldeak Sobietar Errepublika Sozialisten Batasunaren (SESB) barruan geratu arte. Kaukasorako bulego sobietarrak Artsakh Azerbaijan barruan oblast edo eskualde autonomo bezala geratzea erabaki zuen, bertako populazioaren gehiengoaren iritziaren kontra. SESBen barruan egonda, lurraldea kontrolatzeko Armenia eta Azerbaijanen arteko liskar historikoa asko baretu bazen ere, 1987an, SESB desegite prozesua jada abian zela, gatazka berpiztu zen. Independentzia eskuratzea helburu zuten mugimenduen aurrean, 1991an Azerbaijango Errepublikako parlamentuak Artsakh lurraldeari autonomia kendu zion eta zonaldeko populazioaren gehiengoak independentzia aldarrikatu zuen, Artsakh-eko Errepublika sortuz. Errepublika honek beren antzeko egoeran dauden inguruko Estatu gutxi batzuen aitortza lortu zuen (Abjasia, Hego Osetia eta Transnistria). Armeniak berak Estatu bezala aitortu ez bazuen ere, praktikan Armeniako beste eremu baten gisara hartzen du (Artsakh-eko harremanak Armeniarekin dira nagusiki, guztiak armeniarrak izanda).

Independentzia aldarrikatu eta armeniar eta azerbaijandarren arteko guda hasi zen, 1994an bukatu zena. Armeniarrek gerra irabazi zuten eta Artsakh-eko zonaldearen kontrola eskuratu zuten, baita Artsakh inguratzen duten zonaldeena, “segurtasun-gerriko” modura, non biztanleria nagusiki azerbaijandarra zen eta horietako gehienek Azerbaijanera ihes egin zuten.