Oihu honekin gogorarazten dira 2013ko urtarrilaren 9an Parisen turkiar zerbitzu sekretuek frantses estatuaren konplizitatearekin eraildako hiru militante kurduak: Sakine Cansiz (Sara), Fidan Dogan (Rojbin) eta Leyla Saylemez (Ronahi).

Ez da lehen aldia estatu batetako zerbitzu sekretuak beste estatu batetan aritzen direna kontrainsurgentzia lanetan eta militante iraultzaileak erailtzen dituztena. Klase kapitalistek bere dominazioari eusteko beharrezko duten errepresioaren parte da jokatzeko modu hau. Kondor Plana eta Gladio Operazioa ekar ditzakegu gogora, adibidez.

Kondor Plana Latinoamerikan egindako errepresio politikoko eta estatu terrorismoko kanpaina bat izan zen. Hilketak eta inteligentzia operazioak barneratzen zituen, ofizialki 1975ean hasi zen ezartzen, diktadore eskuindarren bidez. Programaren xedea zen Latinoamerikan errotzen zebilen pentsaera, ekinbide eta antolaketa sozialista eta komunista erauztea.
Gladio Operazioa berriz, IIMG ostean CIAk eta MI6k diseinatutako plana izan zen, eta hainbat herrialde kapitalistatan kokatutako eliteko talde armatu paramilitar sekretuek osatzen zuten. Gerra zikin eta bandera faltsuko ekintzak egin zituzten talde marxista, anarkista, abertzale, etab.-en kontra; finean, statu quo kapitalistari eusten zion hegemonia zalantzan jarriko zuen orori. Euskal Herriaren borrokaren historian halako gertakari ilunak baditugu, zoritxarrez: Hotel Monbar, Joxi Lasa eta Joxean Zabala, Argala, Jon Anza... ezaguna zaigu Estatu frantsesaren isiltasuna eta itsutasuna gerra zikinari dagokionean.

Alfonso Sastrek esan bezala “terrorismo esaten zaio ahulenen gerrari, eta gerra esaten zaio -baita gerra garbia ere- indartsuenen terrorismoari”. Hortik abiatu, eta guk baieztatuko dugu terrorismo esaten zaiola langile klasearen borrokari; gerra edo errepresioa, berriz, burgesiaren eta klase kapitalisten indarkeriari. Langile klasearen borroka, herri langileen borroka, ez da jendarteak onartutako zerbait, hedatuta baitago zerbait “txarra”, “kaltegarria”, “ordena sozialaren kontrakoa”, “bakearen kontrakoa”, “bizikidetzaren aurkakoa” dela. Modu honetan, ideologikoki dominazio kapitalista eta hortik eratorritako zapalkuntzak legitimatzeaz/normalizatzeaz gain, honi aurre egiteko bideak eta aukerak kriminalizatzen ditu de facto hauek abiatu baino lehen.

Borroka ideologikoak eremu honetan garrantzia handia du. Sistema kapitalistak langile klase otzana behar baitu bere dominazioa mantendu ahal izateko, antolatu eta borrokatuko ez den langile klasea. Honetarako, bere ikuskeran, borrokatzea onartezina den zerbait gisa txertatzea lortzen badu, lortuko du bere asimilazioa. Eta ez hori bakarrik, bere askapenerako bidea irekitzen ari diren borrokalariei hain beharrezko zaien legitimazioa ukatuko die. Hona hemen diskurtso antiterroristen helburu nagusietako bat; Euskal Herriaren kontrako borrokan ardatz estrategiko izandako ZEN Planaren gakoetako bat ere borroka ideologikoa zen.

Honek ere azaltzen du abenduaren 23an Parisen beste hiru militante kurdu erail izana, Evîn Goyî (Emine Kara), Abdullah Kızıl, Mîr Perwe. Komunikabideetan hiltzaileak “aurrekari arrazistak” zituela esan bazen ere, erailketa hau ezin da banatu, aipatu dugun diskurtso antiterroristak finkatzen duen orubetik. Europar Batasunak PKK talde terroristen zerrendan du eta hainbat dira atxilotu, espetxeratu eta Turkiara entregatutako militanteak; kurdu izatea eta bere herriaren aldeko lana egitea kriminalizatzen ari dira.

Kurdistan, Euskal Herriaren moduan, sistema kapitalistari kalte handia egiten dion herri langilea da. Ezinbestekoa zaio hauen askapen nazional eta soziala antolatuko duen edozein mugimendu deuseztea eta honetarako beharrezko zaizkion tresna guztiak erabiliko ditu ikusi dugun moduan. Are gehiago krisi testuinguru honetan, non klase kapitalistek euren dominazioa bermatzeko beharra duten. Europar Batasunaren baitan ere dinamika hauek ematen ari dira, eta Estatuek euren tresneria errepresiboa indartzeari ekin diote edozein disidentzia paretik kentzeko helburuarekin.

Honen aurrean elkartasun internazionalista inoiz baino garrantzitsuagoa da, erasoak areagotuko baitira. Argi utzi behar dugu euren askatasunaren alde borrokan ari diren herriak bakarrik ez daudela. Horregatik Sara, Rojbin eta Ronahiren erailketaren 10. urteurrenean ozen oihukatzen dugu...

Biji Berxwedana Kurdistan!

Azaroaren 19an Turkiak eraso berria burutu zuen herri kurduaren kontra Rojavan (Siriako Ipar Ekialdean) eta Basurren (Irakeko Iparraldean), berriro ere terrorismoaren kontrako borroka aitzaki. NATOko kide den potentzia honen erasoak etengabeak badira ere, oraingoan jauzi kualitatiboa eman duela esan daiteke, erasoaren dimentsioa eta hura burutzeko erabilitako indarra kontutan harturik.

Azaroaren 19an Turkiak eraso berria burutu zuen herri kurduaren kontra Rojavan (Siriako Ipar Ekialdean) eta Basurren (Irakeko Iparraldean), berriro ere terrorismoaren kontrako borroka aitzaki. NATOko kide den potentzia honen erasoak etengabeak badira ere, oraingoan jauzi kualitatiboa eman duela esan daiteke, erasoaren dimentsioa eta hura burutzeko erabilitako indarra kontutan harturik.

Urteak dira Turkiak etengabeko presioa eta erasoak egiten dituela eremu honetan, eta 2021etik aurrera arma kimikoen erabilera ere salatzen hasi zen Kurdistango askapen mugimendua. Egunotako hau, beraz, segida horretan kokatu behar dugu, ezinbestean.

Hasieratik azpimarratu dugu Askapenatik Turkiaren helburu nagusia Ekialde Hurbileko potentzia bilakatzea dela, bere barne egoera ahultzen ari denean sakoneko krisi ekonomiko eta politikoan murgilduta. Hau , jakina, mundu mailan NATOk et AEB-k daramaten ofentsiba inperialistaren baitan ulertu behar da.

Turkiak azken urteak Errusiarekin harremanetan eman baditu ere (S 400 misilen erosketa, Siria eta Kurdistango egoeretatik eratorritako egoera ezegonkorrak eragindakoa elkarrizketak,...); AEBekin eta, ondorioz, NATOrekin zituen harremanei eusten asmatu du. Modu honetan agerian geratu da, une honetan behintzat, AEBk eta Turkiak elkar behar dutela bakoitzaren burgesiaren interesak babesteko, haien arteko harremana kontraesan nagusi izatera iritsi gabe.
Baina era berean, Turkiak autonomia handia lortu du, horregatik du gaitasuna Errusiarekin harremanak garatu eta hauek estutzeko AEBekin talka izan gabe. Are gehiago, Europar kapitalaren zati handi batek (tartean Euskal Herrian kokatutakoak ere bai) Turkia erabili du Errusiarekin harreman komertzialak zeharka bada ere sendotzen jarraitzeko, hala, Errusiari beraiek ezarritako santzioak ekiditeko.

Turkiak, estrategia desberdinen baitan, bere burua giltza gisa kokatu nahi du, lehengaiez hain aberatsa eta estrategikoki hain garrantzitsua den eremu kurdua bere menpe mantenduz. Eta helburu honetan bloke burges desberdinen  babesa du, honela azal daiteke bere autonomia, erlatiboa bada ere.

Testuinguru honetan, Euskal Herrian herri kurduaren eta bere askapen prozesuaren aldeko elkarretaratze eta protestak izan dira mugimendu internazionalistatik bultzatuta. Guztietan salatu da Turkiaren papera eta izaera faxista, baita NATOren inplikazio eta babesa ere.

Hala, Askapenatik ikusten dugu oraindik ere NATOren aurkako su izpiak pizturik dirauten arren, urrun gaudela 1986an herri gisa eman genion ezezko indartsu horretatik, eta egungo testuinguruak ez du honetan laguntzen. Ukrainaren bitartez NATOk abiatutako erasoaldiaren ondoren, asko izan ziren egoeraren larritasunak bultzatuta (tartean Errusiar inbasioaren argudioa erabilita) inperialismoaren arma kriminal hau babestera jo dutenak.
Bestalde, aste honetan jakin dugu Estatu Espainoleko aurrekontuak onartu direla espainiar Kongresuan. Tartean, NATO finantzatzeko aurrekontua nabarmen igo da, eta 2029an BPGren %2a bertara bideratzeko helburua erdiesteko pauso sendoak eman dira.

Euskal internazionalistok ezin dugu hau salatu gabe utzi. Arbuioa baino ezin digu eragin Espainiar gobernu ustez aurrerakoiak eta hura babesten dutenek beren politika sozialak herrien zapalkuntzan oinarritzeak. Egun pairatzen ari garen kapitalismoaren krisi honetan, hobe dugu errealitateaz jabetu eta horren arabera antolatzea eta borrokatzea.
Euskal Herritik ez ditugu gainontzeko herri langileen zapalkuntzak onartuko; halaber, kapitalismoa bizirik dagoen bitartean ez da herri librerik izango. Hori dela eta, Euskal Herrian borroka antolatuz, gainontzeko herri langileekin batera sistema hau suntsitzera goaz.

Ondorioz, Euskal Herriko langile klasea NATOren kontra indarrak metatzera dei egiten dugu. NATO dagoen bitartean ez Kurdistan, ez gainontzeko herriak ez baitira aske izango.

Irakurketa honen bitartez, aurreko testuetan adierazitakoaren ibilbide bat egin nahi dugu. Urte asko igaro dira gure arreta Europar Batasunean jarri genuenetik, baina garrantzitsua izaten jarraitzen du.

Gatazka armatuak, krisi ekonomikoa, faxismoaren gorakada… “distopikoa” dela egoera diote askok, ez dagoela irtenbiderik; egoera salbuespenezkoa dela, ezinezkoa dela kausetara iristea eta, beraz, konponbideak aurkitzea. Baina etengabean gaude halako egoeretan, kapitalismoaren historian une oro errepikatu dira mundu osoan zehar: genozidioak eta kolonialismoa; Condor Plana eta autoritarismoa Latinoamerikan; gerra inperialistak Jugoslavian, Sirian eta Libian; kolonialismo kriminaleko hamarkadak Palestinan... Ez dira naturalki gertatzen diren jazoera batzuen emaitzak, askotariko testuinguruetako klase borrokaren dinamikaren ondorioak baizik.  

Egungo panorama duela hainbat hamarkadatik hartzen ari diren neurri eta ekintzen ondorioa da; hori da, hain zuzen ere, helarazi nahi duguna. Are gehiago, Europar Batasunaren kasuan, egun ezartzen diren politikak eta joerak Bigarren Mundu Gerraren jatorrietatik datoz. Eta, noski, agerikoa da ez garela gai izan horri guztiari aurre egiteko. Garrantzitsua da hau guztia mahai gainean jartzea, izan ere, egun hartzen dituzten neurriek epe luzeko planteamenduei erantzuten diete, eta ondorioak egungoak baino askoz larriagoak izango dira Europar Batasunaren menpe bizi garen herri langileontzat. Betiere, ez badugu haiek gelditzea lortzen.

[ ... ]

3 urte igaro dira 2019an elite oligarkikoek Bolivian estatu kolpea eman zutenetik, inperialismo estatubatuarraren babesarekin. Baina, nahiz eta bortizkeriaz ezarritako kolpea izan zen, eragile sozialen eta herri mugimenduaren mobilizatzeko eta antolatzeko gaitasunak garaitu egin zuen. 

Zoritxarrez, egun, estatu kolpeari bide eman zion estrategia ezegonkortzailea berreditatzen ari da eskuin oligarkikoa, biztanleriaren eta etxebizitzaren erroldarako data bat aldarrikatzearen aitzakiapean. Horretarako, geldialdi zibikoa eragiten ari dira, duela 22 egunetik: ez zaio jendeari mugitzen uzten, etorbideak blokeatzen ari dira, indarkeria arrazista kasuak gertatzen ari dira, erasoak, eta Santa Cruzeko Laborarien Federazioaren egoitza ere erre dute. Gertaera larri horien aurrean, departamentu horretako eta herrialdeko gainerakoetako eragile sozialak mobilizatzen ari dira geldialdien aurka, MASen gobernua ezegonkortzea baitute helburu, nahiz eta Errolda 2023ra aurreratzearen aitzakia merkea erabiltzen ari diren. 

Horregatik guztiagatik, Askapena Euskal Herriko eragile internazionalistaren izenean, elkartasuna helarazi nahi diogu herri boliviarrari, geldialdi zibiko kolpista ahultzeko eta herri klaseen aurrerapen prozesua kaleetan defendatzeko mobilizatzen ari baitira. 

Eskalada kolpista frenatzeko, herri sektore sozialen eta langile klasearen batasunari eusteko aldarria egin dute, eta haien deiari oihartzuna eman nahi diogu.

Gora Bolivia!

Jallalla Euskal Herria!

_______________________________________________________________________________________________________________________________________________

Se cumplen tres años del golpe de Estado de 2019 en Bolivia. Un golpe  perpetrado por las élites oligarquicas con el apoyo del imperialismo norteamericano y que, a pesar de ser impuesto a sangre y fuego, finalmente fue derrotado por la capacidad organización y movilización de las organizaciones sociales y el movimiento popular.

Lamentablemente en la actualidad  la derecha oligarquíca, con el  pretexto de  la reivindicación de una fecha el Censo de población y vivienda, está intentando reeditar la estrategia desestabilizadora que dio lugar al golpe de estado  a través de un Paro cívico que lleva ya 22 días en los que se impide a la gente moverse,  se bloquean avenidas, se suceden actos de violencia racista, agresiones y se ha llegado al incendio de la sede de la Federación de Trabajadores Campesinos de Santa Cruz. Ante estos hechos tan graves, las organizaciones sociales del mismo departamento  y del resto del país se están movilizando contra un paro que, con un pretexto tan absurdo como adelantar el censo a 2023, busca en realidad desestabilizar al gobierno del MAS.

Ante la gravedad de estos hechos, desde la organización internacionalista vasca Askapena  queremos hacer llegar el apoyo solidario del pueblo de Euskal Herria con el pueblo boliviano que se moviliza a través de sus organizaciones sociales para contrarrestar el paro civico golpista y defender en las calles el proceso de avance de las clases populares.

Queremos también hacernos eco del llamado a mantener la UNIDAD de los sectores sociales populares y la clase trabajadora como única garantía para frenar la escalada golpista.

Gora Bolivia!
Jallalla Euskal Herria!