Martxoaren 30ean, Palestinar Lurraren eguna ospatzen da. 1976ko egun berean, herri palestinarrak greba orokorrerako deia egin zuen Israelgo okupazio-indarren palestinar lurren etengabeko lapurretaren aurka protesta egiteko. Zazpi gazte palestinar hil zituzten.

Lurren okupazioaren eta garbiketa etnikoari esker sortu zenetik, Estatu sionistak ez dio kolonizazio-proiektuari uko egin. Lurraren Eguneko sarraskitik 45 urtera, Israelek Palestinako lurrak okupatzen jarraitzen du, palestinarrak beren lurretatik kanporatzen jarraitzen du, beren etxebizitzak eta bizibideak suntsitzen jarraitzen du, eta koloniak eta azpiegitura berriak eraikitzen jarraitzen du, hala nola, apartheidaren harresia, chekpointak edo kolonientzako garraio-sareak. Horiek, palestinarren mugimendu-askatasuna mugatzeaz gain, lurren konfiskazioa eta okupazioa areagotzen dute. Horren adibide da Jerusalemgo Tranbiaren proiektua, CAF euskal enpresaren parte hartzearekin, Jerusalem ekialdeko asentamendu israeldarrei zerbitzua emango diena.

Eta orduztik, 1976an bezala, herri palestinarrak etengabe egin dio proiektu kolonizatzaileari aurre, antolakuntzaz eta borrokaz, beren lurra defendatzeko, errefuxiatuak jatorrizko herri eta hirietara itzultzeko eta autodeterminazioa eskubidearen alde eginez. Euren lurretan aske bizitzeko borrokatuz. Kolonizazio bortitzenetako baten eta eskualdeko esku-hartze inperialisten aurkako etengabeko erresistentziaren adibide bihurtu da herri palestinarra. Horren adibide dira Jerusalengo Sheikh Jarrah auzoko bizilagunak, 1972a geroztik euren etxeetatik kanporatu eta horien gainean kolonia bat eraikitzeko planari aurre egiten diotenak. Datorren maiatzean, egunero kolonoen erasoei eta jazarpenei aurre egiten dieten 550 palestinar kanporatze arriskuan izango dira beste behin, Israelgo auzitegi baten epai batek aginduta.

Kurdistango askapen mugimenduak dioen bezala, historiak bi ibai ditu: bata, boteredunek idatzitako historia ofizialaren ibaia; bestea, herriarena. Mendeak dira Mesopotamia ibarrean eta Ekialde Hurbilean, unean uneko bertako agintari boteredun eta munduko potentzia zapaltzaileek guztia arpilatzen dutela, aberastasuna metatzeko xedez.

1978an, inflexio puntua ezarri zen historia honetan: kurduen askapen mugimenduaren sorrera eta herri gisa abiatutako askapen borrokaren hasiera. Kurdu eta langile izatearen kontzientziak bat eginda ekin zioten, eta hala jarraitzen dute egun ere. Are gehiago, urteen poderioz, emakumeen zapalkuntzaren inguruko nahiz emakumeen borrokaren inguruko hausnarketa oso indartsuak egin dituzte, eta ondorioak nabarmenak izan dira: emakume iraultzaile kopurua izugarri hazi da urtez urte, bai kapitalismoaren, bai patriarkatuaren aurka egiteko. Amedeko espetxeko erresistentzia, lehen ekintza armatuak, Konfederalismo Demokratikoa, Jinealoji, Kobane, autonomia aldarriak Bakurreko udaletan, Surreko erresistentzia, Afrin, Shengal, Gare... 

Kurdistango herria bere historia idazten ari da eta, aldi berean, herri guztiok zapaltzen gaituen kapitalismo heteropatriarkala borrokatzen. Horregatik Askapenatik adierazi nahi diogu herri borrokalari honi geure elkartasun internazionalista, sistemari leku desberdinetatik eraso eginez eta elkartasunez soilik lortuko dugulako berau garaitzea. 

Aurten Newroz eguna Euskal Herriko hainbat txokotan ospatuko da; Bilbon, Baigorri-Garazin, Donostian... erresistentzia eta elkartasun suak piztuko dira, eta su horiek piztearekin batera herri gisa bizirik gaudela aldarrikatuko dugu, aske izatearen hautua egin dugula eta horregatik eta horretarako borrokatuko garela. Su horiek piztearekin batera geuk ere bizitza erresistentzia dela aldarrikatuko dugu, zuekin batera.

[...]

Newroz pîroz be!
Biji berxwedana Kurdistan!

Gora Euskal Herria askatuta!
Gora Euskal Herria internazionalista!

Orain 35 urte euskal herritarrok zita berezi baina esanguratsua izan genuen hautestontziekin. 1986ko martxoaren 12 hartan, boto-paperez boto-paper, kalez kale, lantegi, instituzio, herriko plaza zein ikastetxeetan, mitin, manifestazio, kontzertu edota ekimen ezberdinetan aldarrikatutako ideia letra larriko lerro-buru bilakatu genuen; “Ezezko borobila OTANi Hego Euskal Herrian”.

Espainiar Estatua 1982an sartu zen Aliantza Atlantikoan edo OTANen (Organización del Tratado del Atlántico Norte). Erabaki hark espainiar eta euskal eskuin indarraren onespena jaso bazuen ere, jakina zen euskal herritarren gehiengoa ez zetorrela bat erabaki harekin. Hala erakutsi genuen lau urte beranduago, Konstituzio espainiarrarekin egin bezala. Ikasleak, gazteak, feministak, euskalgintza eta kultur mugimenduko kideak, langileak… euskal herritarrok azken batean, beste behin ere gure nortasun eta izatea aldarrikatu genuen, gure lekua eta gure mundu ikuskera. Zapaldutako herri izaki, beste edozein herriren zapalketaren aurka geunden, guretzat herrien arteko harremanak elkartasunean eraiki behar direlako.

Hitz hutsetan geratzen bagara edo boteredunen ahotik entzutera mugatu, munduko segurtasunaren izenean adostutako hitzarmen militarra izan zela irakurriko dugu. Lerroartean baina, argi asko ikus daiteke, batetik indarra hartzen ari zen komunismo sobietarra geldiaraztea zuela xede, eta honen aitzakiapean, benetako helburua euren burgesia eta oligarkia nazionalen defentsa egitea zela, herri langileon interesekin zerikusi gutxi zuena eta duena, hain zuzen.

Orduan ez bazuten lortu, orain ere ez gaitzatela engaina! NATO aliantza politiko militarra da, inperialismoaren adar armatua. Bere historiari begiratu besterik ez dugu urtez urte, herrialdez herrialde NATOren benetako aurpegia ikusteko: Yugoslabia-ohia,, Irak, Afganistan, Libia, Siria... Desestabilizazio mehatxuez eta munduan ordena ezarri beharra dagoela diotenean argi izan dezagun beraien ordenaz ari direla. Indarrez ezarriko den ordena, kapitalismo gordinenarena, inperialismo basatienarena. Hori da NATOren funts bakarra. Horregatik ez du zalantzarik egiten orden horren aurka altxatu eta herri bezala erabakitzeko eskubidearen alde borrokatzen duten mugimenduak isilarazteko. Europar Batasuneko edo aliantzako beste edozein kide den Estatuen zutarriak zalantzan jartzen dituztenentzat askatasunen mugatzea, ideien fiskalizazioa edota errepresioa dituzte tresna, “barneko etsaia deuseztatzea”.

Euskal Herriko eta munduko emakume* langileok, beste behin ere, gure nazioarteko eguna antolatzera behartuta gaude. Gaur gaurkoz, gure eskubideak aldarrikatu eta gure ahotsa kaleetara eramaten jarraitu behar dugu halabeharrez, bai martxoaren 8 honetan, eta bai urteko egun guztietan ere, heteropatriarkatuak eta kapitalismoak ez baitute beren oldarraldia eteten, minutu batez ere, munduko txoko bakar batean ere.

Oraindik ere, gaur egun, munduko emakumeok* zailtasun handiagoak ditugu heziketarako sarbidea izateko, lan-baldintza duinak izateko, erabakiguneetan egoteko, kalean lasai ibiltzeko, familia, lana eta bizitza soziala uztartzeko, eta abar. Mundu-mailan, pobreziak emakume* aurpegia du eta emakumeonganako* indarkeriak sistematikoa izaten jarraitzen du, bai indarkeria fisikoak, bai sinbolikoak, bai ekonomikoak.

Kapitalismoaren eta inperialismoaren eskutik helduta, heteropatriarkatuak dakartzan egiturazko zapalkuntzak eta indarkeriak bizitza duin bat bizitzea galarazten digu emakume* langileoi, eta bereziki arrazializatuei, pobreei, migratuei... are gehiago baldintza horietako bat baino gehiago gorputz berberean elkartzen zaizkigunean.

Mundu osoan, pobrezia feminizatua denez, emakumeok* gara krisi ekonomikoak pairatzen lehenak; gutariko asko soldatapeko lanetik kanporatuak izan gara eta lan informaletik bizirauten zuten askok bizimodu hori galdu egin dute. Covid-19 birusak eragindako krisian, herrialde kapitalistak beren ekonomiak salbatzen saiatzen diren bitartean, giza bizitzaren oinarrizko beharrak asetzen dituzten langileek beren bizitza lehen lerroan arriskatu dute. Emakumeok* gara arlo horietan lan egiten dugun gehienak: garbiketan, medikuntzan, erizaintzan, haurren zaintzan, adinekoenean, nutrizioan, hezkuntzan... Gu izan gara gizakiak mantentzeko eta milioika pertsona zaintzeko pandemia-egoeran lan egiten lehenak.

Azken urteotan, Euskal Herriko mugimendu feministak, beste hainbat herrialdetako mugimendu feministekin batera, zaintza-lanak duen garrantzia ulertu du eta horren inguruan borroka ugari artikulatzea lortu du. Hala, ulertzen ari gara kapitala eta bizitzaren artean kontraesana dagoela, kapitala eta lanaren artean kontraesana dagoen bezalaxe, eta bizitza eta zaintza erdigunean jarri ezean, egiturazko zapalkuntza batzuk betikotu egiten direla.