Datorren ekainaren 11, 12 eta 13an Hernanin egingo ditugun "Bizi Elkartasun Internazionalista" jardunaldietako egitaraua prest dugu.

Hernaniko hainbat txoko internazionalismoz janztera goaz, zatozte!

Urtero, maiatzaren 15ean, Palestinako Nakba eguna gogoratzen dugu (“hondamendia”, arabieraz). Hala, egun horretan gogora ekartzen dugu mugimendu sionistak palestinarren garbiketa etnikoa hasi zuela, 1948an Israelgo Estatua sortzeko.

Izan ere, 750.000 edo 800.000 palestinar inguru bortxaz kanporatuta sortu zen Israelgo Estatua; horrekin batera, 418 eta 615 herri artean suntsitu ziren, sarraski ugari egin ziren (esaterako, Deir Yasine-koa), palestinarren jabetzak konfiskatu ziren, hiri eta herrien izenak aldatu ziren eta, are gehiago, bertakoez bestelako landare-espezie berriak sartu ziren. Lehenago bertan palestinarren hiriak, herriak, landa eta etxeak zeudela ezkutatzeko egin zuten hori guztia. Lehenago bertan Palestina existitu zela ezkutatzeko. Hori guztia, inperialismoaren aliatu nagusietako bat Ekialde Hurbilean egotea legitimatzeko.

Palestinan soilik judua den Estatu bat sortzeko proiektu sionista ezartzearen ondorioa da Nakba. Estatu hori XIX. mendearen amaieran hasi zen lehen koloniak ezarri zirenean, eta garaiko Europako kolonialismo arrazistatik edan zuen. Hain zuzen, Estatu sionistaren sorrera ezin izango zen gertatu potentzia inperialen (Britainia Handia, adibidez) eta Nazio Batuen Erakunde sortu berriaren laguntzarik gabe. Gaur egun ere, Estatu sionista potentzia inperialista nagusien (AEB edota Europar Batasuna) konplizitate esplizituaren mende dago oraindik. Negoziazio-prozesuek, hala nola Osloko akordioetako ustezko bake-prozesuak, proiektu sionista hedatzeko baino ez dute balio izan. Izan ere, berriro ere, etengabeko Nakba egiten ari dira palestinarren aurka, lurraldeak okupatuz, palestinarrak kanporatuz, diskriminatuz, erreprimituz eta hilez.

(...)

Etengabeko Nakbaren aurka, Palestina aurrera!

Eutsi Jerusalem, eutsi Gaza! Palestina askatu!

Jo ta ke!

1945eko maiatzaren 9an, Berlinen, nazien armadak bere kapitulazioa helarazi zion Sobietar armadari. “Garaipenaren eguna” bezala gogoratuko zen eguna izan zen hura. Soilik 5 urte geroago, ordea, Frantziako kanpo arazoetako ministroak, Robert Schumanek, ordurarte Alemaniako Errepublika Federala izandakoa eta Frantziar Estatua barnebilduko zituen elkarlanerako administrazioa proposatu zuen. Proposamen honek, beraz, Europako lehen komunitate ekonomikoa osatu zuen, eta honen urteurrenean, 1985. urtetik aurrera, Europaren egun gixa ospatzeko aitzakia suposatu zuen.

Azken urte hauetan, Europar Batasunak, bere burua faxismoaren eta ultraeskuinaren aurkako azkenengo gotorleku gisa aldarrikatzeko erabili du egun hau. Beti ere, demokrazia liberal baten bermetzaile bezala, instituzioek inposatzen duten eredu kapitalista zalantzan jartzen duen edozein proiektu erdi-progresistaren aurrean. Hala ere, hasiera hasieratik Europar Batasuna Europako interesei, zein nazioarteko interes kapitalistei erantzuten dien instituzioa bezala kontsolidatu da. Europa bera osatzen duten herriek politika ekonomikoaren gainean duten erabakiak hartzeko gaitasun guztiak erauziz. 80. hamarkadako reestrukturaziotik hasi, 90. hamarkadatik aurrerako pribatizazio prosezuetatik pasa, nola egun Europatik datozen New generation funts berriakin jarraituz, Europar Batasunaren interes kapitalisten adibide argiak dira, guztietan langileen eskubideen murrizketa berriak barnebilduz. Hori gutxi balitz, Europar Batasuna agente inperialista ere badela argi ikus dezakegu, azken hamarkadetako eraso inperialisten zerrenda luzearekin, nola kanporatze politika kriminalak areagotuz eta mugak itxiz, bere aurpegi arrazista eta krudela azaleratuz.

(abajo en castellano)

Kolonbian, 2020 eta 2021 urteen artean 93 sarraski baino gehiago izan dira. 293 hildako inguru, herri mugimenduetako kideak gehienak. FARC-EPko 250 gerrillari ohi baino gehiago exekutatuak izan dira, inoiz bakea agindu zien oligarkiak babesik gabe utzi eta traizionatu ondoren. Herriak eta ekosistemak suntsitzen dituzten multinazionalei eman zaizkie nekazarien eta indigenen lur sailak, eta  lapurretan eta sarraski sistematikoan oinarritzen den neoliberalismo eredua eraiki dute.

Egoera horretan ere, Kolonbiako herriak borrokan tinko jarraitzen du. Urtetik urtera herri mugimendua kaleak hartzen ikusi dugu bere ahotsa altxatzeko. Bizitzarekiko errespetua da aldarri nagusia. Miseriara kondenatzen dituen eredu ekonomikoaren aurka, bizitza duin baten alde.

2019ko egoera dramatikoak Gran Paro Nacional (Greba Orokorra) deitzeko beharra mahaigaineratu zuen. Duqueren gobernuaren erantzuna mobilizazioak bortizki zapaltzea izan zen eta, horren ondorioz, Dilan Cruz gaztea buruan tiro batez hil zuten Bogotan. Istilu gogorrak izan ziren aste haietan eta pandemiaren etorrerak halabeharrez baretu zuen egoera.

Birusaren afera herriaren mesedetarako aprobetxatu beharrean, besteak beste, errepresioaren intentsitatea jaitsiz edota miseria politikei uko eginez, erregimenak are gehiago aberasteko aukera ikusi zuen. Neurri militarrak hartu zituen osasunaren izenean "pandemia kontrolatu ahal izateko" aitzakiarekin, eta milaka herritar COVIDak jota hiltzera kondenatu zituen. Birusak aurrera egiten zuen bitartean herritarrak lanean jarraitzera behartuz, oligarkia bere negozioak bere horretan mantentzen saiatu zen, milaka pertsonaren osasuna sakrifikatu zuen eta presidenteari herritarrak zaintzeko neurri serioak hartzea eskatzen zietenei publikoki iseka egin zien.