Iritzi artikulua
Xabier Lasa, Askapenako kidea

Okupatutako herria da Euskal Herria. Frantziari dagokionez, Napoleonen garaitik aurrera hartu zuen frantziar armadak Euskal Herri kontinentalaren kontrola. Euskal Herri penintsularraz, berriz, espainiar armada arduratu da, 1876an II. Gerra Karlista bukatu zenetik. Harrezkeroztik, bi estatuen botere militarra izan da Euskal Herriaren burujabetza azpiratu duena. Orduz geroztik, hainbat gerra ere bizi izan ditugu gure herrian, Pirinioen alde batekook zein bestekook, eta haietan parte hartzera ere behartu gaituzte. Erresistentzia ugari egon da okupazioari aurre egiteko, eta asko espetxeratu, torturatu eta erail dituzte horregatik. Gure herriak, hala ere, okupaturik jarraitzen du.

Azken 20 urteotan ez da hain nabaria izan militarren presentzia Euskal Herri penintsularreko herrietan. Ez baitira kuarteletatik hainbeste ateratzen, intsumituek irabazitako la miliaren kontrako bataila hartatik. Hala eta guztiz ere, egun, Bardeak NATOren abioien entrenamendu zelai izaten jarraitzen du eta 1500 efektibo militar daude EAEn eta 690, Nafarroan. Denak ala denak, edozein momentutan, gerra egiteko prestatuak. Horregatik diogu ezkutuan ibiltzeak ez duela esan nahi existitzen ez denik. Noizbehinka, agerian uzten dute hemen daudela, nork agintzen duen ahaztu ez dezagun. Egia esan, gaur egun nahikoa dute kontrairaultzarako eta ordena mantentzeko Grezia klasikoko garaietatik sortu zen poliziaren figura erabiltzea, bihurriak baretzeko. Ildo horretatik ere gure herriko datuak ez dira makalak. 2015eko datuak kontuan hartuz gero, Europar Batasunaren baitan, polizia gehien duen eremua da Euskal Herria. 184 biztanleko polizia bat dago gure lurretan. 7624 ertzain, 1060 foruzain, 6032 polizia nazional nahiz guardia zibil eta 2200 frantziar polizia eta jendarme. Udaltzainak aintzat hartu gabe, nahikoa zifra altuak dira, ideia bat egin dezagun.

Horregatik erabiltzen dugu okupazio hitza; bere esanahiak dioen bezala, leku batera sartu eta instalatzea edo jabetzea esan nahi duelako. Gure lurrak, gure kaleak eta gure instalazioak haien interesen zerbitzura jartzeko gaitasuna dutelako. Baina, ezertan hasi aurretik, defini dezagun “haien” erakuslea; argitu ezean, ez dugulako identifikatuko okupazioaren muina: pertsona eta klase jakinen interesak.

“Haien” horren atzean, klase burgesa eta beren interes kapitalistak daude. Baina, nola ulertu hori, berezko ongizate estatu batean? Konstituzio batek erregulatutako nazio batean, ustez, soberania lurralde horretako pertsona guztien gain dagoenean? Guztion ongia demokratikoki aukeratutako parlamentuan legislatzen denean? Horren kontrolpean exekutatzen denean? Eta independentzia judiziala bermatzen denean? Bada, Estatua inoiz ez delako neutrala, eta Estatuaren administrazio politiko zein militarrak Estatuaren klase interesei erantzuten dietelako; ekoizpen eredu kapitalistan, klase burgesari, zehatzago esateko. Beraz, burgesiaren armadaz hitz egiten ari gara,  eta armada horrek burgesiaren interesei erantzuten die, “haien” interesei.

Are gehiago, okupatutako herri bat garela esaten dugunean, era berean, desjabetutako herri batean bizi garela esaten ari gara; eta, ondorioz, desjabetua bada, bortxaz desjabetua izan dela. Gutxienez 200 urtez desjabetua izan den herri batez ari gatzaizkizue.

Baina okupazioak ez du soilik okupatuaren eta okupatzailearen rola soilik uzten agerian. Okupatutako herrian bertan ere ondorioak eragiten ditu. Horren adibide garbia da kolaboratzailearena. Okupazio bat inoiz ezin da gertatu bertako jendearen laguntzarik gabe, eta, zentzu horretan, gure herria ez da izan salbuespena. Herri honetan, asko izan dira bai Estatu frantses zein espainolarekin kolaboratu duten enpresari, politikari zein borreroak. Horiek denak klase burges menperatzailearen interesetara jarri dira, pastelaren zati bat bereganatzeko; hau da, desjabetuaren jabetza eskuratzeko. Horietako batzuk hain boteretsu bilakatu dira, burgesia okupatzailearen parte direla, zuzenean; horien artean, abizen euskalduneko neguritar batzuk. 

Hortaz, aipatutako guzti horiek, fase inperialista honetan, finantza globalizatuaren parte dira, eta horrek nazioartean politika inperialistetan parte hartzera daramatzate. Hala, hainbat estatutako defentsa ministerioak, haien zerbitzura jartzen dituzte. Mendebaldeko Europa hertsiki lotuta egon da AEBen kanpo politiketara, XX. mendeko erdialdeaz geroztik; horrek azaltzen du Estatu espainola eta frantsesa NATOko kide izatea, garai hartatik. Baina biek defendatzen dituzte haien estatuetako burgesien interesak nazioartean, eta ikusi ditugu ondorioak: Serbia, Afganistan, Irak, Libia, Mali, Siria, Yemen, errefuxiatuak, bortxaketak, gatazka sozialen gorakada, salerosketak…

Hori guztia posible bihurtzeko, ezinbestekoa da armen ekoizpena. Eta adibidez, Espainiar estatuaren ekoizpen militarraren zati handi bat euskal lurraldean egiten da. Oso zaila da erabat militarra den ekoizpenaren benetako datuak eskuratzea, baina nahiko datu daude errealitate hori badela inork zalantzan ez jartzeko; Gasteizkoak taldearen Estas gerras son muy nuestras liburuan jasoak daude haietako asko. Era berean, ez dezagun ahaztu zentzu komuna egituratzen duten masa komunikabideek, aditu sortuek edota sistemarekiko lerrokatuta dauden soldatapeko intelektualek jokatzen duten papera, ezta diru publikoz finantzatutako unibertsitate eta azpiegituren erabilera militarra ere; haien intereserako lanean ari diren milaka soldatapeko langilez osatutako armada.

Esandakoak esanda ere, artikulu honek ez du artikulu etsikorra izan nahi. Isilpeko mundu honetan, badelako, noizean behin, makinariaren engranajeak oztopatzeko gai izan den herri bat. Intsumisoen borroka edota 86ko NATOren kontrako ezezko nabarmena honen adibide dira. Beraz, borrokarako deia ere egin nahi da.

Hilabete honetan, Gasteizko Arakako Kuartel Militarrean, Valentziako Béteratik etorritako mila efektibo militar daude, NATOrentzako maniobra militarrak egiten. Ez ditugu, agian, kaletik ikusiko; edo bai, poliziaren presentzia handiagoa nabaritu dezakegulako, akaso. Baina, bertan egongo dira gasteiztarren eta euskal herritarren gehiengoak ez dakien bitartean. Sekretupean, inperioaren alde eta munduko langileriaren kontra, lanean. Horregatik, garrantzitsua izango da mobilizazioetan parte hartzea. Gutxienez, sekretupeko hori ez dugula onartzen lau haizetara zabalduko dugu; haiek ez ditugula onartzen. Desjabetuok, borrokaren bitartez, gure herriaz noizbait jabetzeko urratsak egiten jarraitu behar dugu. Zoritxarrez, haien lanak amaituta, alde egingo dutela pentsa genezake, baina Euskal Herriak okupatuta jarraituko du.

Komunikabideetan:
https://www.argia.eus/albistea/okupatutako-herria

https://www.berria.eus/paperekoa/2084/015/002/2021-12-08/okupatutako-herria.htm

43 urte igaro dira 1978ko azaroaren 27an Kurdistaneko Langileen Alderdia (Partiya Karkerên Kurdistan, PKK) sortu zenetik. Gertakari horrekin batera herri kurduak bere duintasuna berreskuratu eta Turkiarengandik jasaten zuen jazarpenari aurre egiteko tresna ezinbestekoa eskuratu zuen.

Kurdistaneko kasua, inperialismoak zapaldutako herri baten historia da. Kurdistanen aberastasun naturalek eta kokapen geografikoak kapitalismoaren garapenerako ezinbesteko gune bihurtzen dute eskualdea. Inperio otomandarraren erorketaren ondoren, XX. mende hasierako kolonialismoaren segida izan zen AEBen sarrera bertan NATOren bitartez. Eta egun, Turkia (NATOko potentzia garrantzitsuenetako bat) da bertako zaindari lanetan dabilena.

Errepresioa, tortura, erailketa, herri osoen suntsiketa, hizkuntza eta kulturaren jazarpena, bortxaketak, espetxea, zentsura, militantzia politikoaren debekua... izan dira eta oraindik ere badira herri kurduak jasan beharreko zapalkuntzaren parte. Horren aurrean, herri kurduak gaitasun handia erakutsi du, erresistentziarako ez ezik, bestelako jendarte eredua eraikitzeko.

[...]

Euskal Herrian, kapitalismoak eta patriarkatuak zapaldutako herrian, Kurdistanen borroka eredu da, erreferentzia garrantzitsua geure askapen bidean. Eta Euskal Herria internazionalista eraikitzeko bidean ezinbesteko zaigu bertako burgesiak herri kurduaren zapalkuntzan dituen erantzukizunak salatzea, izan Turkiako botere militarra hornituz, izan erregimen faxista hori ekonomikoki sustengatuz. SAPA, ITP, BBVA, Iberdrola... dira horietako izen batzuk, herri kurduarekin batera Euskal Herria zapaltzen dutenak.

Horregatik diogu haien borroka geurea ere badela, haiena geurea den modu berean.

Biji berxwedana Kurdistan!
Gora Euskal Herria internazionalista!
Jo ta ke!

Asteburuan, Ferrando Morroniren hiltzailearen bila joan dira  Coordinadora 24 de agosto eta Plenaria, Memoria yJusticiako kideak, Norma Morronirekin batera.
 

Urte askotako lan nekaezinaren eta ikerketen ondoren, hiltzailea identifikatzea lortu dute. Harengana hurbildu dira, baina ezkutatu egin da;  ihes egin du. Hala ere, Uruguai barnealdeko departamentuko Durazno herrian  escrachea egitea erabaki dute.
 

27 urte igaro dira Uruguaiko Montevideon Filtroko sarraskia gertatu zenetik. Orduan, hiru euskal militanteri asiloa emateko eta ez torturatzeko bermea aldarrikatu zuten Uruguaiko herriak eta herri-mugimenduko antolakunde ugarik, kontzientzia eta elkartasun internazionalista ardatz. Espainiako Erresumak hiru militante horientzat estradizioa eskatu zuen, ETAko ustezko kide izateagatik eta hainbat ekintzarengatik kondenatzeko. Arrazoi horregatik, Uruguaiko antolakunde, militante eta herritarrak hainbat egunez mobilizatu egin ziren, eta, protesta haiek ondorio latzak utzi zituzten: ehun zauritu baino gehiago, asko balaz, eta bi hildako, Fernando Morroni eta Roberto Facal.
 

27 urte igaro dira hilketen erantzukizun nahiz erantzule zehatzak ikertu eta auzitegietara bideratzeko borondate politiko eta judizialik gabe.
27 urte eman dituzte egiak ezkutatzen. Hiltzaileek eta errepresioa gidatu zutenek zigorrik gabe jarraitzen dute.
 

Baina azaroaren 20an herriak hitz egin zuen. Ahaldundu eta adorez betetzea erabaki zuen Fernandoren hiltzaileari eta inpunitateari aurre egiteko, oroimenaren eta  justiziaren alde. Duintasunagatik, egiagatik eta askatasunagatik. Etorkizun berri baterako bizia eman zutenen omenez.

Ez ditu hauts gehiegi harrotu NATOren etorrerak, eta kezkatzekoa da. Munduko gerra fronte suntsitzaileenetan muturra sartuta dutenak Euskal Herrian ditugu, eta oharkabean ari da pasatzen guztia. Burgesia inperialistaren adar armatua urriaren 27tik ari da pixkanaka Euskal Herrira etortzen. Gasteizko Arakako Kuartelera, Espainiako Armadak Euskal Herrian duen base nagusira, joan dira 1.000 militar baino gehiago; hain zuzen ere, NATOko militarrak eta goi-agintariak trebatzera, 2022tik aurrera eginkizun gehiago bete ahal izateko.

Gogoan izan behar dugu potentzia inperialista handiek 1949an sortutako armada dela NATO. 1945eko maiatzaren 9an, Armada sobietarrak Berlingo naziak garaitu ondoren, Mendebaldeko burgesiek bat egin zuten SESBri aurre egiteko, eta, horretarako, hainbat egitura administratibo eta politiko sortu zituzten. Helburua argia zen: askapen nazional eta sozialerako prozesuen aurrean, hegemonia kapitalistari eustea. Gaur egun 28 estatuk osatzen dute aliantza hori, eta Estatu Batuak eta Turkia dira potentzia militar nagusiak.

NATO sortu zenetik, estatu kideen interes ekonomiko nahiz politikoak eta haien burgesiak defendatzea izan da bere eginkizuna. Asko izan dira inbaditu dituen herri subiranoak. Ez dago Yugoslaviako sarraskiaren garaira joan beharrik NATOren interbentzio kriminalei buruz hitz egiteko, ezta Gaddafiren erailketaraino ere, egungo munduko miseriaren eragileetako bat edo, behintzat, konplizeetako bat izaten jarraitzen baitu. NATO, sortu zen unetik, neutraltasun eta bakezaletasunetik urrun baitago.

Afganistanen, adibidez, urteak egon da sartuta, eta saldu zaizkigun demokratizazio-saiakera eta baketze prozesu faltsuak agerian gelditu dira: mendebaldeko potentziak Afganistanera sartu zirenetik, herria kaos eta miseria betean utzi dute. Edo zuzenki NATOko militarrak izan gabe, Europar Batasuneko proiektu “progresisten” etiketapean, herriarekiko atxikimendua eta borroka iraultzailea ezabatu diete.

Ekialde Hurbileraino joan gabe, Europa mendebaldean ere ohikoa izan da NATOren esku hartzea, nagusiki AEBen eraginpetik aldentzen saiatu den ororen tokian. Bielorrusia demonizatzen saiatzen ari dira komunikabideak egunotan: Bielorrusiak, errefuxiatuak erabiliz, Europako Batasunaren aurkako gerra hibrido bat deklaratu omen duela, beste aitzakia askoren artean. Poloniak argi eta garbi adierazi du mugak itxiko dituela eta NATOri dei egingo diola, mugetara gertura dadin, “egoera larritzen bada”. Hau da, errefuxiatuak Europako Batasuneko herrialderanzko joera hartzen badute. Polonia NATO bidaltzeko prest dago mugetara, errefuxiatuei bidea blokeatzera. Horrek argi erakusten du, beste behin ere, EBren ekialdeko herrialdeetan barrera militarra eraiki nahi dutela, Donbassekin egin bezala.

Espainiako Estatua 1986an bihurtu zen NATOkide. 1986ko martxoaren 12an, Euskal Herriak, Kataluniak eta Kanariek ezezkoa eman zioten NATOra batzeko erreferendumari; zalantzarik gabe, mugimendu sozial guztiek eta, batez ere, herri mugimendu antolatuak egindako lan eskergari esker izan zen. Hala ere, nahiz eta urtetan lan egin dugun bai NATO Euskal Herrian egon ez dadin, bai erakunde kriminala bera desagerrarazteko, NATOk gure lurraldea erabiltzen jarraitzen du  operazioetarako, hala nola Bardeatako basea eta, egunotan, Arakako base militarra. Zoritxarrez, horiek ez dira EHk inperialismoarekin dituen konplizitate bakarrak. Horregatik, gaur egun herri mugimenduaren antolaketa indartu behar dugu eta NATOri EZetz esaten jarraitu. Internazionalista garen aldetik, gure eginbeharra da ahal dugun guztia egitea gure herrialdean, tokiko eta atzerriko burgesiek beste herri zapalduetan egiten dituzten krimen inperialisten konplize ez izateko.

Urriaren 27tik, ehunka militar mobilizatzen ari dira Béterako (Valentzia) kuartel militarretik.  Gasteiz osoa eta inguruak militarizatuko dituzte; poliziaren presentzia eta errepideetako kontrolak areagotuko dira.

Internazionalista gisa, gure betebeharra da Euskal Herria militarizatzeko azken saiakera honi aurre egitea. Argi adierazi behar dugu ez ditugula militarrak eta NATO gure lurretan onartuko, ezta beste inon ere. Horretarako, dei egiten dizuegu azaroaren 19an Gasteizen egingo den kontzentraziora batzera eta egingo diren hurrengo mobilizazioen inguruan adi egotera.

    
NATO EUSKAL HERRITIK KANPORA!
EZ HEMEN, EZ INON!