Orain 35 urte euskal herritarrok zita berezi baina esanguratsua izan genuen hautestontziekin. 1986ko martxoaren 12 hartan, boto-paperez boto-paper, kalez kale, lantegi, instituzio, herriko plaza zein ikastetxeetan, mitin, manifestazio, kontzertu edota ekimen ezberdinetan aldarrikatutako ideia letra larriko lerro-buru bilakatu genuen; “Ezezko borobila OTANi Hego Euskal Herrian”.

Espainiar Estatua 1982an sartu zen Aliantza Atlantikoan edo OTANen (Organización del Tratado del Atlántico Norte). Erabaki hark espainiar eta euskal eskuin indarraren onespena jaso bazuen ere, jakina zen euskal herritarren gehiengoa ez zetorrela bat erabaki harekin. Hala erakutsi genuen lau urte beranduago, Konstituzio espainiarrarekin egin bezala. Ikasleak, gazteak, feministak, euskalgintza eta kultur mugimenduko kideak, langileak… euskal herritarrok azken batean, beste behin ere gure nortasun eta izatea aldarrikatu genuen, gure lekua eta gure mundu ikuskera. Zapaldutako herri izaki, beste edozein herriren zapalketaren aurka geunden, guretzat herrien arteko harremanak elkartasunean eraiki behar direlako.

Hitz hutsetan geratzen bagara edo boteredunen ahotik entzutera mugatu, munduko segurtasunaren izenean adostutako hitzarmen militarra izan zela irakurriko dugu. Lerroartean baina, argi asko ikus daiteke, batetik indarra hartzen ari zen komunismo sobietarra geldiaraztea zuela xede, eta honen aitzakiapean, benetako helburua euren burgesia eta oligarkia nazionalen defentsa egitea zela, herri langileon interesekin zerikusi gutxi zuena eta duena, hain zuzen.

Orduan ez bazuten lortu, orain ere ez gaitzatela engaina! NATO aliantza politiko militarra da, inperialismoaren adar armatua. Bere historiari begiratu besterik ez dugu urtez urte, herrialdez herrialde NATOren benetako aurpegia ikusteko: Yugoslabia-ohia,, Irak, Afganistan, Libia, Siria... Desestabilizazio mehatxuez eta munduan ordena ezarri beharra dagoela diotenean argi izan dezagun beraien ordenaz ari direla. Indarrez ezarriko den ordena, kapitalismo gordinenarena, inperialismo basatienarena. Hori da NATOren funts bakarra. Horregatik ez du zalantzarik egiten orden horren aurka altxatu eta herri bezala erabakitzeko eskubidearen alde borrokatzen duten mugimenduak isilarazteko. Europar Batasuneko edo aliantzako beste edozein kide den Estatuen zutarriak zalantzan jartzen dituztenentzat askatasunen mugatzea, ideien fiskalizazioa edota errepresioa dituzte tresna, “barneko etsaia deuseztatzea”.

Euskal Herriko eta munduko emakume* langileok, beste behin ere, gure nazioarteko eguna antolatzera behartuta gaude. Gaur gaurkoz, gure eskubideak aldarrikatu eta gure ahotsa kaleetara eramaten jarraitu behar dugu halabeharrez, bai martxoaren 8 honetan, eta bai urteko egun guztietan ere, heteropatriarkatuak eta kapitalismoak ez baitute beren oldarraldia eteten, minutu batez ere, munduko txoko bakar batean ere.

Oraindik ere, gaur egun, munduko emakumeok* zailtasun handiagoak ditugu heziketarako sarbidea izateko, lan-baldintza duinak izateko, erabakiguneetan egoteko, kalean lasai ibiltzeko, familia, lana eta bizitza soziala uztartzeko, eta abar. Mundu-mailan, pobreziak emakume* aurpegia du eta emakumeonganako* indarkeriak sistematikoa izaten jarraitzen du, bai indarkeria fisikoak, bai sinbolikoak, bai ekonomikoak.

Kapitalismoaren eta inperialismoaren eskutik helduta, heteropatriarkatuak dakartzan egiturazko zapalkuntzak eta indarkeriak bizitza duin bat bizitzea galarazten digu emakume* langileoi, eta bereziki arrazializatuei, pobreei, migratuei... are gehiago baldintza horietako bat baino gehiago gorputz berberean elkartzen zaizkigunean.

Mundu osoan, pobrezia feminizatua denez, emakumeok* gara krisi ekonomikoak pairatzen lehenak; gutariko asko soldatapeko lanetik kanporatuak izan gara eta lan informaletik bizirauten zuten askok bizimodu hori galdu egin dute. Covid-19 birusak eragindako krisian, herrialde kapitalistak beren ekonomiak salbatzen saiatzen diren bitartean, giza bizitzaren oinarrizko beharrak asetzen dituzten langileek beren bizitza lehen lerroan arriskatu dute. Emakumeok* gara arlo horietan lan egiten dugun gehienak: garbiketan, medikuntzan, erizaintzan, haurren zaintzan, adinekoenean, nutrizioan, hezkuntzan... Gu izan gara gizakiak mantentzeko eta milioika pertsona zaintzeko pandemia-egoeran lan egiten lehenak.

Azken urteotan, Euskal Herriko mugimendu feministak, beste hainbat herrialdetako mugimendu feministekin batera, zaintza-lanak duen garrantzia ulertu du eta horren inguruan borroka ugari artikulatzea lortu du. Hala, ulertzen ari gara kapitala eta bizitzaren artean kontraesana dagoela, kapitala eta lanaren artean kontraesana dagoen bezalaxe, eta bizitza eta zaintza erdigunean jarri ezean, egiturazko zapalkuntza batzuk betikotu egiten direla.

Beti hala izan bada ere, garai bereziki zailak bizi ditugu zapalkuntzarik gabeko mundu berri bat eraiki nahi dugunok. Garai zailak, jendearen arteko harremanak gidatuko dituen oinarrizko printzipio etikoa elkartasuna izango den mundua nahi dugunontzat. Horretaz guztiaz hausnartzeko, Askapenatik “Bizi elkartasun internazionalista” izeneko jardunaldiak antolatu ditugu ekainaren 11, 12 eta 13an, Hernanin.

Covid19ari (edo koronabirusari) aurre egiteko aplikatutako politikek kapitalismo heteropatriarkalari lotutako sintoma guztiak biderkatzea eta bizkortzea ekarri dute. Beldurra giza-harremanen zirrikitu guztietan zabaltzen da; “ahal duenak bere burua salba dezala” lelo famatuari segika, lehia biziak edozein kolektibitate-zantzu mehatxatzen du. Osasun-arazo orokor bati irtenbidea aurkitzea bezain oinarrizkoa den zerbait, merkatuko lege basatienek gidatu dute, kolpe, mehatxu eta pelotazoen laguntzaz. Mundua gelditu dela sinestarazi nahi digute, eta harekin batera guk ere gelditu behar dugula, langile-klasearen aurkako mundu mailako erasorik handiena burutzen ari den bitartean, eta esku-hartze inperialistek eta euren askapenaren alde borrokan diren herrien aurkako errepresioak jarraitzen duten bitartean.

Zalantzarik gabe, ezkortasunean eta atsekabean itotzeko elementu guztiak mahai gainean ditugu, baina, Askapenatik, jakin badakigu ezin dugula amore eman, pentsamendu horiek desesperatzera bakarrik eraman gaitzaketelako: ekintza eta erantzukizun guztiak gobernatzen gaituztenen esku utzi behar ditugula pentsatzera, alegia. Era berean, jakin badakigu Euskal Herriak eta munduko gainontzeko herriek kapitalismoaren erasoaldi berri horri aurre egiten jakin dutela, bai eta antolatzen ere.

Iaz, apirila eta maiatza artean egindako formakuntza-zikloan, hainbat esperientzia nola garatzen diren ikusi ahal izan genuen, Boliviatik Siziliara, edota Herrialde Katalanetan; besteak beste, zaintza-sareak, ehun militantea biderkatzea, kontzientzia kolektiboa hartzea eta herri boterea artikulatzea mehatxu faxistaren aurrean. Berehalako laguntza migratzen dutenei, kaleak borroka eta lan politikorako espazio natural gisa aldarrikatzea... Elementu horiek ezarri genituen oinarri gisa askapenaren bidean aurrera egiten jarraitzeko.

Horregatik guztiagatik, aurrera egiteko determinazio osoa dugu eta atzera egiterik ez dagoela uste dugu irmoki. Askapenatik argi daukagu internazionalismotik gure herria eta munduko gainerako herriak askatzeko borrokatzen jarraitu behar dugula. Gaur inoiz baino gehiago, eta egungo erasoari aurre egiteko. internazionalismoa borrokarako ezinbesteko tresna dela uste dugu. Izan ere, orain, ofentsiba kapitalista betean, inoiz baino beharrezkoagoa da ezarritako botereari hainbeste min ematen dioten harreman horiek elikatzen jarraitzea.

“Isolamendua, faxismoa eta jazarpena amaitu! Askatasun garaiak dira” lemapean, urteroko Öcalanen askatasunaren aldeko martxa luzea egingo da, aurten Alemanian zehar, baldintza berezipean. Oztopoak oztopo, eta egungo pandemiaren ondorioei aurre eginez, mugimendu kurdu iraultzaileak mobilizazioekin aurrera egitea erabaki du, inoiz baino garrantzitsuagoa ikusten dutelako kaleko borroka eta presentzia, moduren batera edo bestera. Gaur hasita, otsailaren 13ra arte, manifestazioak izango dira, martxa batez lotuak, Alemaniako hainbat txokotan.

Garrantzia esanguratsua izan du Abdullah Ocalan kurduen lider politikoak kurduen askapen borrokarako mugimenduan. Urte luzeetan zehar mugimenduaren erreferente eta bide-argi izan da, beste hainbat borrokalariekin batera. Konfederalismo Demokratikoa mahai gainean jarri zuenetik, hautsak eta eskema asko harrotu dira, bai indar faxisten eta inperialisten, bai ezker mugimenduen artean; eta ez da zalantzarik eragin handia ari dela izaten Ekialde Hurbileko zein nazioarteko hainbat herri, komunitate eta eragileren artean, kapitalismoaren aurkako borrokan planteamendu berriak proposatuz.