Gatazkei buruz egin ohi den irakurketan, gertaerak azaltzen direnean, aurkariak egindako ekintza zehatz baten erantzuntzat aurkezten dira beti, esku hartzeren bat edo beste legitimatzeko. Baina ahaztu egiten da gerra beharrezko egiten duena sistema kapitalista bera dela; krisi garaietan klase burgesak duen premiak eragiten dituela. Hau da, klase sistemak berez behar du gerra, berezkoa du. Sistema kapitalistaren hedapenak ondorio miserable eta kriminalak uzten ditu, sortu zen unetik eta hedatu ahala.

Azken urteotan bereziki, Euskal Herrian gertuago ikusten eta bizitzen ari gara sistema kriminal hau, baina bakean bizi garenaren erretorika barneraino sartu digute, maisuki, bai Europar Batasunak, bai inperialismo estatubatuarrak. Bake sentsazio faltsuarekin konformatzea, ordea, indarkeria eta gatazka horiek irtenbiderik proposatu gabe onartzea da. Gerra Errusiak 2022ko otsailaren 24an sortu izanaren sentsazioa helarazi da, eta gerra amaitzeko aukerak honako hauek direla saldu: Errusia presionatuko duten zigorrak ezartzea (zenbaitzuk operazio militarrak ere eskatu dituzte) edota bake-akordioa. Halakoei aitortza emateak ez du uzten ikusten gerran dagoen mundu baten bizitzen ari garela, eta gerra bera onartzea eta legitimatzea dakar; etxetik urrun tokatzen badira, betiere. Otsailaren 24 berean, ordea, Israel Siria bonbardatzen ari zen eta herri palestinarra zanpatzen jarraitzen zuen; Saudi Arabia Yemen sarraskitzen ari zen; Kolonbian buruzagi politiko eta sozialak erailtzen eta mehatxatzen... Zerrendak ez du etenik. Kasu honetan, gatazka legitimatzea eta onartzea ez da soilik AEBk eta EBk Ukrainari babesa ematea Donbasseko errepubliken aurkako gerran; isiltasuna bera ere legitimazioa eta onarpena da.

Argi izan behar dugu gerra ez duela amaituko akordio batek, are gutxiago esku hartze inperialista batek. Gerraren aurkako posizioak alboan izan behar ditu klase borroka eta internazionalismoaren indartzea, benetan eten nahi badira. Eskala handiko gatazka armatu batek burgesiaren mesedetara jokatzen du; eta, alderantziz, herriok gara hildakoak uzten ditugunak, bai Ukrainako herria, bai Donbasseko Herri Errepublikakoa kasu honetan. Horren aurka agertzen gara. Baina ez dugu nahi, hain zuzen ere, gerra baten aurka egoteak bide ematea erabat bidegabea den nazioarteko sistema baten legitimitatea indartzeari.

Zentzu horretan, komunikabide gehienen jokaera salatzen dugu. Erabiltzen ari dira Ukrainako herriaren miseria, mina eta beldurra; haiek lagundu dute piztarazten gerra, eta hainbat buruzagi politiko baino modu askoz argiagoan ari dira defendatzen militarismoa eta eraso militarrak areagotzeko, Errusia deabrutuz. Izan ere, azken 8 urteotan, agertu al da Donbasseko erasoen irudirik? Dena den, ez da komunikabideen ardura soilik. Bai nazioarteko nahiz euskal sozialdemokraziaren gerra-kondena hutsalek –zuzenki bloke atlantistari edo Europar Batasunari lerrokatzen direnaz arago–, bai EBko gobernuen demokrazia- eta bake-balioen aldeko aldarriek, biek ala biek suposatzen dute eskaintzen zaigun marko hori onartzea eta, horrekin batera, indarkeria edo gerra bera onartzea. Aldarri horiek, gainera, burla bihurtzen dira, aurkakoa baita jarrera: langile klasearen aurkako gerra krudela darabilte, eta, gatazka militarrak babesteaz arago, haietan parte hartzen dute. Hori guztia legitimatzeak edota kondena hutsalak egiteak, sistema kapitalistaren eta haren indarkeriaren aurkako borroka-bide zehatz bat aurkeztu gabe, marko hori onartzea suposatzen du. Eta, jakina, markoa legitimatuz, indarkeria eta gerra bera. Horren guztiaren aurrean, sistema kapitalista kriminal honi aurre egin ahal izateko, konpromisoa eta borroka areagotzearen presa helarazi nahi dugu. Hala egin dute Donbasseko errepublikek urte luzeetan zehar, Mendebaldeko botere faktikoen aurka altxatu ostean; Europar Batasuneko gobernuen identitate faxista agerian utzi dute.

Ezin dugu ahaztu, 2014an, EBk eta AEBk Ukrainako estatu-kolpea babestu zutela, haien interesei erantzungo zien gobernu txotxongilo bat ezar zedin; ezta nola entrenatu eta eman zien boterea talde neonaziei, gobernu-aldaketari aurre egiten ari zen oposizioa kontrolatzeko. Talde horiek erre zituzten, bizirik, Odessako Sindikatuen Etxean zeuden lagunak. Ez dugu ahaztu behar, Donbassen, gobernuaren aurkako protestetan, gobernu berriak indar militar eta paramilitarrak bidali zituela hara, eta, ordutik, Ukrainako armada Donesk-eko Herri Errepublika bonbardatzen ari dela, 8 urtez, etenik gabe. Ezin dugu ahaztu, ezta ere, nola arduratu diren EB eta kide dituen komunikabideak, EITB barne, Ukrainako eskuin muturra eta milizia neonaziak zuritzeaz eta bere aurka  borrokan ari direnak kriminalizatzeaz. Eta ez dugu ahaztu behar, ezta ere, Europar Batasunak, Erresuma Batuak eta AEBk, NATOren markoan, tentsioa sustatu dutela eta Ukraina militarki babestu dutela, Donbassekiko erasoak gordintzen ari ziren bitartean. Instituzio horietako bakar batetik ere ez da etorriko gerraren eta gatazken amaiera.

Horregatik errepikatzen dugu hainbestetan norbere herria askatzeko borroka dela internazionalismotik egin dezakegun ekarpenik eraginkorrena. Izan ere, herri antolatu eta borrokalari batek soilik egin ahal izango dio aurre inperialismoari eta gerra burgesei, indar-posizio batetik. Horrek ahalbidetuko digu irakurketak idazteaz arago joatea eta irteerarik ez duen labirinto honetatik irtetea. Horrek eta ez beste ezerk. Eta gero eta presazkoagoa da.

 
Europar Batasunaren eta Estatu espainol nahiz frantsesaren instituzio burges eta inperialisten menpean dago Euskal Herria. Bada, Euskal Herri honetatik, euskal internazionalismotik, emantzipazio sozial eta nazionalerako prozesua eraikitzeko borroka egitea izango da gure ekarpenik eraginkorrena; instituzio horiek guztiak suntsitzeko gai izango garen prozesu bat. Eta egungo testuinguruan, horrek esan nahi du, gutxienez, posizio irmoa erakutsi behar dugula Estatu espainolaren, frantsesaren, Europar Batasunaren eta NATOren inperialismoaren aurka. Baita Donbasseko errepubliken ondoan jarri behar dugula ere.

Sistema hau birrindu ezean, ez gara libratuko gerraren gaitzaz.

NATO EZ!
Ez herrion arteko gerrarik, ezta klaseen arteko bakerik ere.

35 negu inperialismoari aurre egiten,
35 udaberri militante internazionalistak formatzen,
35 uda beste herriekin harreman militanteak sortzen,
35 udazken elkartasuna antolatzen.

35 udagorri Euskal Herria internazionalista eraikitzen,
35 urte udagorritzen!

brigadak@askapena.eus

Badira aste batzuk inperialismo atlantistak beste ofentsiba militar bati ekin diola: NATO Ekialdeko Europan hedatu da, Errusiak jaurtitako ustezko mehatxuaren aitzakiapean. Errusiak bere barnean tropa errusiarrak mugitu ditu, hori da mehatxu deritzoten horren jatorria; baina, atlantismoarekin lerrokatutako komunikabide eta analistek zabaldutakoaren arabera, Errusiak Ukraina berehalakoan okupatzeko seinale bat da.

Komunikabide horietako gutxik adierazten dute, ordea, Errusia seinalatze horren atzean zer dagoen benetan. Errusiako gobernuak AEB eta NATOrekin akordioetara iritsi nahi du, elkarrekiko segurtasuna bermatzeko. Izan ere, NATO etengabean tropak areagotzen ari da Errusiaren inguruan, baita  armamentuak eta maniobra militarrak ere, Ukrainara eta Georgiara ere hedatzeko. Jakin berri denez, bai AEBek, bai NATOk Errusiaren eskaerari erantzun eta uko egin diote erakunde kriminalaren hedapena mugatuko lukeen akordio bat sinatzeari.

Komunikabide horiek ez dute gogoratzen ere, 2014an, EBk eta AEBk estatu kolpe bat babestu zutela Ukrainan, beren interesei erantzungo zien gobernu txotxongilo bat ezartzeko; ezta talde neonaziak entrenatu zituztela eta boterea eman zitzaiela, erresistitzen ari zen oposizioa kontrolarazteko (ez dezagun ahaztu, guk behintzat, nola erre zuten Odessako Sindikatu Etxea); edo ezta Donbasseko protesten aurrean, indar militarrak eta paramilitarrak bidali zituela Ukrainako gobernu berriak, eta, ordutik, oraindik ere, ejertzito ukrainarrak Donetsko Herri Errepublika bonbardatzen jarraitzen duela. Ez dute azaltzen EB eta hari erantzuten dioten komunikabideak arduratu direla Ukrainako eskuin muturra eta milizia neonaziak zuritzeaz, beraien kontra ari direnak kriminalizatzeko.

Nahiz eta Europar Batasuneko zenbait gobernuk adierazi duten tentsioa arintzearen alde daudela eta irtenbide diplomatiko bat behar dela, argi geratu da asteotan nola eszenifikatu den bestelako akordio bat  EBko herrialde horien artean, Erresuma Batuarekin eta AEBekin batera. Praktikan, alderantziz, ikusi dugu nola areagotu dioten Ukrainari babes militarra (Estatu espainolak ere bidali ditu tropak hara), nola parte hartu duten NATOren hedapen militarrean eta nola egin duten mehatxu Errusiaren aurkako zigor sortarekin.

Gaur, beste behin, egoera ikusita, internazionaliston paperari buruzko eztabaiden aurrean gaude. Euskal internazionalismotik, Europar Batasuneko Estatu espainiar nahiz frantsesen instituzio burges eta inperialisten zapalkuntzapean dagoen Euskal Herrian aritzen garen unetik, gure ekarpenik handiena borroka egitea da emantzipazio sozial eta nazionalerako prozesu bat eraikitzeko bidean, hala soilik izango baikara instituzio burges horiek guztiak suntsitzeko gai. Eta horrek, gaurko testuinguruan, Estatu espainolaren, frantsesaren, Europar Batasunaren eta NATOren inperialismoaren aurka irmoki agertzea dakar, ezinbestean.

NATO EZ!

Iritzi artikulua
Julen Mendizabal, Askapenako kidea

Bi poliziarekin garrantzirik gabeko eztabaida izan zenuen. Poliziek inguruetatik urruntzeko agindua jaso zuten; eta polizia-autoa urrundu zuten bai, polizia-etxetik jasotako aginduak betetzen ari zirenaren itxura emateko, baina, matoi txukunen gisa, biek oinez zure bila itzultzea erabaki zuten. Lagunekin lurrean eserita zeunden, jai giroan, polizietako batek pistola atera eta tiroz bertan hil zintuen arte. Alexandros Grigorópulos zen zure izena, 15 urteko ikaslea, eta zure hilketak Grezia osoan matxinada piztu zuen, geldiezina den ukabil indartsu bat bailitzan. 1973ko azaroaren 17tik ikusia ez zen neurriko herri eztanda eragin zenuen.

Zure borreroek biktimarena egin nahi izan zuten. Esan zuten ez zutela tiro egitea baino beste erremediorik izan, ez zirela konturatu ere egin hogeita hamar gazteren erasotik ihes egiten ari ziren unean airera egindako tiroak farola batean jo eta zure gorputza zeharkatu zuenik. Eskerrak emakume batek bere telefonoarekin grabatu zuen bideoak bertsio poliziala gezurtatu zuela. Bideoan, bi poliziak ageri dira, zu erail ondoren, ingurunetik lasai asko urruntzen.

2008ko abenduaren 6an, Atenas hiriburuko Exharkia auzoan erail zintuen poliziak. Klase politiko dekadente eta ustel batek gobernatzen duen Greziako estatuak, poliziaren basakeriari esker soilik eusten dion zapalkuntza egitura estatalak berak, neurrigabeko gastu militarra oinarri, gazteriarentzako pobrezia ala erbestea beste aukerarik ez du eskaintzen. Gau hartan bertan, irmoki hasi zen zabaltzen “Suntsi dezagun hiltzaileen gobernua” kontsigna; gau hartan bertan, Salonika, Patras edo Greziako edozein herritan, poliziaren egoitzei eraso egin zieten. Harri eta molotov koktelen zaparradaren azpian zeuden poliziek oraindik ez zekiten matxinatuek zekitena: gupidagabe erail zintuztela. Abenduaren 8an, Syntagma plazan jarritako Gabonetako zuhaitz erraldoia sutan zegoen. Abenduaren 10ean, greba orokor eguna Grezian, jendetza bildu zen zure hiletan, batez ere gaztetxoak. Bazter batean geroz eta polizia gehiago pilatzen hasi zen. Nagusikeriaz eta harropuzkeriaz, polizia batek pistola atera eta airera tiro egiten hasi zen, mehatxatua sentitu omen zelako; zure hiletara joandako 12 urteko umeengandik mehatxatua. Abenduaren 13an, ordurako 4.600 ke pote bota zituen Greziako poliziak matxinatuen aurka, eta, urgentziaz, ke pote gehiagoz hornitzeko eskatu zien Alemaniari eta Israeli. Abenduaren 16an, matxinatuek Greziako telebista estatalean sartzea lortu zuten eta bigarren kateko albistegia moztu, pantailari begira lotuta zeuden greziarrei “Utzi begiratzeari. Irten denok kalera” pankarta erakusteko. Abenduaren 26an, suak kiskali zuen Greziako estatuko Sustapen ministrordearen autoa... Zenbatu ezinak dira hil zintuzten unetik kiskali ziren luxuzko merkantzia denda eta banketxeak. Kalera borrokara irtendako ikasle eta gazteak bezain zenbatu ezinak.

Belaunaldi gobernaezin greziarraren eztandak mugak zeharkatu zituen, eta, zure izenean, jomuga bihurtu ziren Greziako enbaxada eta kontsulatuak, Bartzelonan, Erroman, Dublinen, Londresen, Berlinen, Parisen, Zagreben, Moskun, New Yorken edota Buenos Airesen. Zuek, greziarrok, beti egin izan diezuelako mundu mailako ekarpena demokraziari. 2008ko abenduko matxinada, etorkizuneko gertaeren iragarpena izan zen, oraina astintzeko etorkizunetik etorritako matxinoek egin zutena. Greziak zapalkuntzaren eta manipulazioaren, pobreziaren eta miseriaren, klase gizartearen eta txiroenen kontura bizi diren aberatsenen aurka, herriaren eskubideak baliarazteko jarraitu beharreko bidea argitu zuen. 2008ko abendua belaunaldi oso baten ametsen eta idealen gordailu kolektiboa izan zen. Zure hilketak mahai gainean jarri zituen Greziako estatuaren inguruko galdera ugari, baina ez zuen, une horretan, erantzunik aurkitzea lortu. 2008ko abenduko matxinadak, hain zuzen ere, heltzear zen Greziako estatu kapitalistaren porrota iragarri eta 2010ean piztu zen bost urteko greziar altxamenduaren hitzaurrea idatzi zuen.

Alexandros Grigorópulos gogoan zaitugu!

Komunikabideetan:

https://www.argia.eus/plaza/askapena/alexandrosi-eskutitza