Egun hauetan 10 urte betetzen dira herri sahararrak egindako mobilizazio jendetsu eta esanguratsuenetik; 10 urte gendarmeek eta marokoko indar armatuek azkenengo urteotan burututako sarraski krudel eta lazgarrienetik.

2010eko urriaren 20an herri sahararra altxatu eta okupazio marokoarrarekin amaitzeko zein giza eskubideen alde borrokatzeko Gdeim Izik kanpalekua eraiki zuen. Mendebaldeko Saharan kultura sahararrarekin zerikusia daukan guztia debekatuta dago, baita jaimak ere. Horregatik, egun horretan sahararrek soinean makilak eta melfak ezkutatu eta beraien herriko hiriburua den El Aaiünetik 16 km-tara kokatutako basamortura abiatu ziren, bertan milaka jaima eraikiz eta duintasun kanpaleku desobediente erraldoia antolatuz. 20.000 sahararretik gora bildu zituen ekimen adoretsuak, bereziki emakumeak, umeak eta gazteak. Askorentzat udaberri arabiarraren pizgarria suposatu zuen Saharako hareetan ereindako askatasun aldarri honek. Herri sahararrak bere ohitura eta sustraiak berreskuratu zituen lurralde okupatuetako basamortu hartan eta egunak eman zituen Marokoko indar armatuen zein gendarmeen mehatxuei eutsiz.

Aste antiinperialista pasa berri dugun arren, borroka antiinperialistak ez du etenik. Munduko herrion ahotsak elkartu genituen astebetez inperialismorik gabeko mundu bat aldarrikatzeko eta gaurkoan, urriaren 12an, konpromiso horretan berresten garela ozen esango dugu.

Urriaren 12a jatorrizko herrien erresistentziaren memoria aldarrikatzeko eguna da. Gogoratzeko asko dugu egun honetan, ospatzeko ezer ez badugu ere. Izan ere, herrien duintasunak haien porrotak festa bilakatzea eragozten baitie, zapaltzaileek festa horiek inposatu nahi badizkigute ere.

Urriaren 12an harro sentiarazi nahi gaituzte; Gaztelako Koroak bidalita, Cristobal Colon izeneko tipo batek 1492an lehen aldiz Guanahani uhartean lurra zapaldu zuen, horrela,  Amerika konkistatzeko eta kolonizatzeko prozesuari hasiera emanez. Orduan, 60 milioi biztanle zituen. 130 urte geroago, 3 milioi besterik ez ziren geratuko. Hau da, Amerikan bizi zen biztanleriaren % 95a desagerrarazi zuten gizateriak ezagutu duen genozidiorik basatienean.

Guk aurre egiten diegunean, gose goibel, inperialistek beren armak bilatzen dituzte.
Inperialistek aurre egiten digutenean, guk gose goibel, gure besoak elkarlotu eta aurrera egiten dugu.

Azkar zabaltzen den birus ikusezin batek mehatxatzen du gure gizateria; baina aspalditik beste birus batzuei aurre egin behar izan diegu, hala nola langabeziari, goseari, arrazismoari, patriarkatuari, desberdintasunei eta gerrari. Birus horiek modu desberdinean agertzen dira munduko hainbat tokitan, gogor erasotzen diete langile eta nekazarien bizitzei, baita desberdintasun sozialaren eragina jasaten dutenei ere; bitartean, pertsona gutxi batzuek hondamendiarengandik etekinak ateratzen dituzte.

Sistema kapitalistak ez du krisi hauetarako erantzunik; bere politikak hutsak dira. Elikatzeko eta geure burua zaintzeko modu bat bilatu beharrean, kapitalistek suntsitzeko makina ugari eraikitzen dituzte: nazio aberatsetako langile-klasearen bizitza eta herrialde pobreenetako nekazari eta langile-klasea zanpatzen dituzten indar polizial eta militarrak. Herrialde pobre bat altxatzen saiatzen bada, bere burujabetza erabili nahi badu, botere-artsenal oso bat erabiltzen da bere aurka: botere finantzarioa, diplomatikoa eta militarra. Armekin menderatzen gaituzte, baina baita ideiekin ere. Euren ikuspegiak zuzenak direla sinestarazi nahi digute.

Sistema kapitalistaren administratzaileak presaka ari dira armak zorrotik atera eta urruneko aurkariei kontra apuntatzen, tankeak gure lurretara bideratzen eta gure etxeak okupatzen, natura suntsitzen eta gure mundua txikitzen. Haientzat errazagoa da gerrak sortzea gizakien sabelak janariz betetzea baino. Nahiago dute jendearen buruak nazionalismoz eta arrazakeriaz bete, porrot egin duen sistema bat dela onartzea baino. Izan ere, sistema hori geroz eta gehiago emakumeek egiten dituzten aitortu gabeko zaintza lanetan eta meatzariei eta lantegietako langileei ezarritako lan-baldintza gogorretan oinarritzen baita.

Planeta sutan dago, birusek aurrera egiten dute, goseak lurra mehatxatzen du, baina hondamendi honetan ere, guk, planetako biztanleriaren gehiengoak, ez diogu etorkizun bat izateko aukerari uko egin. Egun duguna baino zerbait hobea izatea espero dugu, irabazietatik eta pribilegioetatik haratago doan mundu hobea, kapitalismotik, patriarkatutik eta inperialismotik haratago dagoen mundua, gizateriaren abestia kantatzen duen mundua. Gure bihotzak euren armak baino handiagoak dira, gure maitasunak eta borrokak haien gutizia eta axolagabekeria gaindituko dituzte.

Gure mugimenduak hazi asko landatzen ari dira. Ureztatu behar ditugu, zaindu, loratzen direla ziurtatu. Bizitza irabazien gainetik jarriko dituen etorkizuna eraikiko dugu,  arraza-gerren ordez, herrien arteko senidetasunean oinarritutako etorkizuna, gizarte-hierarkiak ezabatuak izango diren etorkizuna eta elkarrekiko duintasunaz elkarrekin gozatuko dugun etorkizuna.

Behar bezain ilun dagoenean bakarrik ikus daitezke izarrak. Orain nahikoa ilun dago.

Hamar urte bete dira indar errepresiboak Askapenako zortzi kide bahitzeko asmoz etorri zirela. 2010eko irailaren 28an, astelehen gauez, espainiar polizia nazionalak euskal militante internazionalisten etxeak bortxatu, ordu luzez miatu eta Madrilgo kalabozoetara eraman zituzten harrapatutako zazpiak. Hiru egunez bahituta mantendu ostean bost lagun bidali zituzten espetxera epailearen aurretik pasa bezain pronto. Bi eta sei hilabete artean igaro zituzten preso prebentibo gisa, etxetik ehundaka kilometrotara noski, inongo epairik gabe. Azkenik, 2016an, Auzitegi Nazionalak berak absolbitu zituen bostak.  

Garai hartan Euskal Herriaren askapen nazional eta sozialaren alde lan egiten genuen eragile zein herri mugimendu ezberdinen kontrako sarekadak sarri ematen ziren. Beldurraren pedagogiaz itotzen saiatu ziren herri oso baten askatasun egarria. Gogor kolpatu gintuzten, eskura zituzten mekanismo eta baliabide guztiak erabiliz. Askapenaren kontrako erasoa estrategia errepresibo zabal baten parte zela jakin bagenekien. Ezin ahaztu, ordea, etsaiak zapalduon batasunari dion ikara, herrion arteko elkartasunak duen ahalmen iraultzailea. Hortaz, urtemuga gazi honetan ospatzeko ezer ez badaukagu ere, adierazteko zerbait bai.

Internazionalismoa edozein herri langileren askapen prozesuan ezinbesteko osagaia dela aspaldi ulertu genuen. Historian zehar mundu osoan emandako garaipen eta porrotek irakatsi digute bere premia. Herrion arteko samurtasuna delako gakoa. Iraultzaileok maitasun sentimendu sakonak mugitzen gaituztelako gorroto ditugu zapaltzaileak. Kapitalismoa, inperialismoa, patriarkatua eta faxismoarekin akabatzea dugulako jomuga, Euskal Herri sozialista, feminista eta internazionalista bat eraikitzea dugu ipar.

Orratza aldiz, gure lanerako konpromisoa. 33 urte hauetan izan duguna, aurrerantzean mantendu eta berretsi nahi duguna. Han eta hemengo herri mugimenduekin elkarlanean internazionalismoa praktika bihurtuz. Munduan barrena gertatzen diren prozesu irautzaileak babestuz eta eraso inperialistak salatuz. Herri langileon arteko aliantzak lotzen jarraituko dugu esplotazioa suntsitu bitartean. Josi eta josi, garaipena lortu arte.

Hamaika herri, borroka bakarra!
Askapena, irabazi arte!

Askapena -Euskal Herriko erakunde internazionalista-
Euskal Herrian, 2020ko irailaren 28an