2022KO BRIGADAK: ARGENTINA-URUGUAITIK 2. KRONIKA

URUGUAI: La solidaridad es la ternura entre los pueblos

 

1994. urte hartan, Espainiar Estatuak bere tresna guztiak erabili zituen errepresioa eta zigorra aplikatzeko. Estatu terrorismoa erabili ostean, 90. hamarkadan Euskal Herriaren askapenerako borroka mundu mailan deslegitimatzeko saiakera hasi zen. Honen ondorioz, 1992an 30 herritar atxilotu zituzten Uruguayn, haien artean 13 euskaldun. Denboraren eta justiziaren poderioz, hasierako hogeita hamar atxiloketetatik hiru gelditu ziren estradizio aginduarekin: Goitia, Lizarralde eta Ibanez. Uruguayko abokatu zein politikari ugarik zentzu gabeko erabakitzat hartu zuten, gainontzekoek asilo politikoa eskuratu bazuten, askapen borrokan parte hartzea arrazoi politikoa zela argudiatzen zuten, hortaz hiru hauek estraditatzea ulergaitza zen. Are gehiago Espainiako komisaldegietan torturatuak izango zirela argi zegoen bitartean.


Kartzela barruan zein kanpoan zeuden euskal errefuxiatuek tinko eutsi zioten duintasunari eta preso gelditu ziren haiek gose greba erabili zuten arma gisa. Izan ere, arrazoi politikoengatik zeuden Uruguayn eta eskubidea den asilo politikoa besterik ez zuten eskatzen.


Felipe Gonzalez “sozialistak” anbulantziak eta polizia autoak oparitu zizkion Lacalleren gobernuari, beraz Uruguayko gobernuak ere, salduta, bat egin zuen bide errepresiboan bere txakurrei agindu zehatzak emanez. Honela iritsi zen 1994ko abuztuaren 24a, Espainiara kanporatuak izateko azken eguna. Hiru euskal presoak Filtroko ospitalean zeuden zeramaten gose grebaren ondorioz. Uruguayko milaka herritar ospitale kanpoan bildu ziren elkartasun ariketa sendoa eginez. Izan ere, bi urtetan aurrera eraman zen prozesu horretan, herritarrek Uruguayk asilo politikoaren alde izan zuen jarrera historikoa defendatzen zuten, onartezina zen gobernuak hiru euskaldun horiek justizia jasoko ez zuten estatu batera estraditatzea.


Elkartasun saio hori garesti ordaindu zuten, ordea. Estraditazio egunean Uruguayko poliziak Filtroko ospitalea inguratu zuen, errepresioa kolpeka hasi zen, baina hiru euskaldunak aireportura eramateko garaian eman zioten hasiera benetako sarraskiari. Kaleko argiak itzali eta manifestari ororen aurka hasi ziren tiroka, kasu batzuetan manifestariak despistatzeko prestatutako gezurretazko anbulantzietatik ere egin zuen tiro poliziak.


Amorru handiz esan behar dugu bertan erail zituztela Fernando eta Roberto. Fernando bost tirorekin akatu zuen poliziak. Roberto bere etxe aurrean erail zuten, labankadaka, froga asko eduki zitzakeen kamera lapurtu ostean. Amorru handiz, beraz, esan behar dugu Normak ez duela bere semea berriro besarkatuko. Izan ere, Uruguayko poliziak asilo politikoaren defentsan zeuden herritarrak modu bidegabean zigortu zituen.

 

[ ... ]

2022KO BRIGADAK: BRASILDIK 2. KRONIKA

MST: NEKAZAL ERREFORMA POPULARRA HORTZIMUGAN.


Dagoeneko 8 urte pasa dira Lurrik Gabeko Langileen Mugimenduak (MST) bere VI. Kongresu Nazionala ospatu zuenetik (2014). Bertan, mugimenduaren lelo berrian txertatzen diren erronka politiko, sozial eta estrategiko berriak zehaztu ziren: “Borrokatu, Eraiki Nekazal Erreforma Popularra!”.


Izan ere, mugimenduak aspaldi ondorioztatu zuen jada ez dagoela lekurik nekazal erreforma tradizionalerako (burgesa), lurren banaketa hutsean oinarritzen dena. Aitzitik, Nekazal Erreforma Popularra Kapitalaren aurkako erresistentzia-estrategia gisa jaiotzen da, enpresa trasnazionalen aurkako borrokan oinarrituta; agronegozioaren, agrotoxikoen ekoizpenaren, hazi transgenikoen eta baliabide naturalen agortzearen erantzule direnak. Ekoizpen kontuetatik haratago, giza eta genero harreman berrien eraikuntzan eta zapalkuntza ororen kontra sakontzen duen propiektu politikoa da ere bai, matxismoari eta lgtbfobiari aurre eginez, adibidez.


Zentzu honetan, hasiera batean MSTren borrokak eta erresistentziak nekazal munduan oinarritzen baziren ere, langile klase osoaren borroka gisa aurkezten da orain mugimenduaren ildo politikoa.

 

[ ... ]

 

Filtro, 28 años. Saludo de Askapena

Los gobiernos demócrata-liberales del capitalismo hegemónico, sean de aquí o de allá, sean algo más sociales, tecnócratas de centro o algo más fascistas, siempre echan la culpa de todos los males a factores externos o ajenos: antes al comunismo, a la Guerra Fría, al terrorismo, ... actualmente al cambio climático, a la migración, a la pandemia del covid de los chinos, a la guerra caliente en Ucrania de Putin, a la crisis económica-financiera internacional, siempre a la maldad intrínseca de otros pueblos y culturas y culpabilizan y criminalizan las reivindicaciones supuestamente desmedidas de los sindicatos y organizaciones populares, y la avaricia e inculta estupidez atribuida a los propios pobres.

 

No son solo excusas y mentiras de los gobiernos para tapar sus negligencias, incompetencias o para disfrazar una maldad bíblica del ser humano. Son también parte inexorable del mecanismo capitalista que requiere para su mera supervivencia guerras, hambrunas, miserias, pandemias y los imprescindibles privilegios de algunos pocos en continua competitividad suicida entre ellos. Niegan la dialéctica, pero lo llaman “el motor” y a la vez “el fin” de la historia o “destrucción constructiva” necesaria para su progreso.

 

Seguir leyendo...

28 urte Filtroko sarraskitik. Oroimena eta borroka!

 

Orriak